Έγινες, καμάρι μου, τριών...

Ν. Ηράκλειο, 05/01/2015 02:49

Πριν από 10 μήνες, ήρθε στον κόσμο ο πολυαγαπημένος μου ανιψιός. Στη συμπεριφορά του αδερφού μου, Δημήτρη, αντικατοπτρίζεται ξεκάθαρα η ευτυχία ενός πατέρα, που κρατάει το παιδί του και ξέρει ότι είναι δικό του δημιούργημα.

Για παιδιά είμαι μικρός, έως και πολύ μικρός. Έχω δρόμο μέχρι να νιώσω κι εγώ το ίδιο. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί τη σημασία που έχει και τη συγκίνηση που μου προκαλεί η σημερινή ημέρα, η 5η Ιανουαρίου.

Το δικό μου παιδί, έστω κι αν αυτό είναι ένας άσημος και χαζός ιστότοπος, γίνεται σήμερα τριών ετών. 

Πω, πω... Πέρασαν τρία χρόνια από εκείνο το ηλιόλουστο, μα τόσο κρύο πρωινό στην Ίκλαινα της Μεσσηνίας. Στο καφενείο του Βαγγέλη ήμουν, την ώρα που ο αγροτικός γιατρός του Κέντρου Υγείας Πύλου, Διονύσης Μάντζος, έγραφε τα φάρμακα στα γεροντάκια του χωριού. Η ιδέα ήρθε μόνη της, χωρίς καν να την εκβιάσω. Υλοποιήθηκε σε μόλις λίγα λεπτά και αυτό ήταν: εγένετο Φάουλ-Γκολ!

Από εκείνη την ημέρα και μετά, η καθημερινότητά μου άλλαξε. Το Φάουλ-Γκολ τής έδωσε ακόμη περισσότερα χρώματα και με βοήθησε να βελτιωθώ, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, σε πολλούς τομείς της ζωής μου. Με "σημάδεψε" και μου έδωσε σημαντικά εφόδια για το μέλλον, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, και αυτό είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Όσο σκέφτομαι τα όσα έχουν μεσολαβήσει στη ζωή μου από την 5η Ιανουαρίου του 2012 μέχρι και σήμερα, το γεγονός ότι το παιδί μου παραμένει εδώ, εν ζωή και γεμάτο ενέργεια, με συγκινεί ακόμη περισσότερο.

Ακούγονται γραφικά όλα αυτά. Φαίνονται χαζά και το να πει κανείς ατάκες όπως το "πώς κάνει έτσι για ένα χαζομπλόγκ;" είναι πολύ λογικό να συμβεί. Αλλά δεν μπορεί κανείς από αυτούς να έρθει στη θέση μου.

Στην πορεία των τριών αυτών ετών με ακολούθησαν πάμπολλοι άνθρωποι. Άλλοι πιστά, αδελφικά έως και σήμερα, άλλοι το ίδιο πιστά μέχρι ενός σημείου, άλλοι περιστασιακά, άλλοι έμπρακτα, άλλοι νοητά, άλλοι έτσι, άλλοι αλλιώς... Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ, έναν προς έναν. Και δεν μιλώ μόνο για τους συντάκτες. Χωρίς αυτούς, το παιδί μου ίσως να μη ζούσε σήμερα.

Θέλω να ευχαριστήσω επίσης και ορισμένους ανθρώπους (ξέρουν εκείνοι), που χωρίς καμία ανάμειξη με το μπλογκ, με στήριξαν έμπρακτα σε προσωπικό επίπεδο και μου έδωσαν το κίνητρο να συνεχίσω με τον ίδιο και ακόμη μεγαλύτερο ζήλο την προσπάθεια που ξεκίνησε σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια.

Και τώρα; Πρέπει να γράψω επίλογο, ε; Μάλλον δεν θα το κάνω. Γιατί το Φάουλ-Γκολ επίλογο δεν έχει.

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΜΑΡΙ ΜΟΥ!

Με συγκίνηση,

Μάριος Μάντζος