Το Τσάμπιονς Λιγκ στατικοποιείται...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Περιμένοντας την κλήρωση των ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ λίγες μέρες πριν, μάντευες, όπως όλοι οι "πιστοί" ποδοσφαιρόφιλοι άλλωστε, τι ζευγάρια θα βγουν ή ποια θα ήθελε κάποιος να δει. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως, παρατηρούμε πως οι εναπομείνασες ομάδες έχουν ξαναβρεθεί τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλες αντιμέτωπες μεταξύ τους, είτε σε ημιτελικά είτε σε άλλη φάση των νοκ-άουτ της διοργάνωσης! Και με εξαίρεση τη Γιουβέντους -η οποία επιστρέφει στους "4" μετά από 12 χρόνια- ειδικά οι άλλες τρεις (Μπάρτσα, Ρεάλ, Μπάγερν) έχουν "συνυπάρξει" σε τετράδα τις 3 από τις 4 τελευταίες σεζόν...

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι ξεκάθαρο ότι τα τελευταία χρόνια στατικοποιείται. Οι ισχυρές ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου έχουν εξ αρχής σαφές προβάδισμα έναντι άλλων, οι εκπλήξεις μειώνονται ολοένα και περισσότερο, η κατάσταση γίνεται ολίγον τι προβλέψιμη, με αποτέλεσμα να χάνεται πολλές φορές το ενδιαφέρον. Αυτό βέβαια είναι κάτι που φαίνεται και στα εγχώρια πρωταθλήματα. Στη Γερμανία, επί παραδείγματι, η Μπάγερν δεν έχει αντίπαλο. Στην Ισπανία, με εξαίρεση την περσινή χρονιά, το πρωτάθλημα έχει καταντήσει υπόθεση για δυο.

Όλα αυτά βέβαια τυχαία δεν είναι. Σε μία εποχή όπου έπεφταν πολλά λεφτά στο ποδοσφαιρικό τραπέζι λόγω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, τα επιπλέον πριμ της ΟΥΕΦΑ (30% αύξηση από του χρόνου), η ανοχή στις τεράστιες δαπάνες των τοπ συλλογών αλλά και η έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου στα οικονομικά των ομάδων, οδηγούν στη διεύρυνση του χάσματος. Πώς, για παράδειγμα, η Πόρτο ή ο Άγιαξ (ομάδες οικονομικά βιώσιμες μεν αλλά με αγωνιστικό ταβάνι) να κοντράρουν τη Ρεάλ, της οποίας το χρέος υπερβαίνει το μισό δις; Χωρίς να λογίζουμε τις όποιες συγκεχυμένες συναλλαγές "κάτω απ' το τραπέζι": βλέπε Μάντσεστερ Σιτι και ETIHAD, Παρί Σεν Ζερμέν με επιχειρήσεις απ' το Κατάρ λόγω εμίρηδων κλπ.

Σύμφωνα με τον Μισέλ Πλατινί, πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ, η αύξηση των εσόδων γενικότερα θα ανεβάσει τη δυναμική στη "σεντονάτη" διοργάνωση. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια: για τους "μικρούς" θα είναι οικονομική "ανάσα", αλλά θα τους βάζει όριο μέχρι τους "16" (το πολύ δηλαδή), όπου πότε-πότε μπορεί να βρεθεί μια Βασιλεία, μία Γαλατασαράι, ένας Ολυμπιακός κλπ. Για τέτοιου βεληνεκούς ομάδες (και τις λίγο δυνατότερές τους φυσικά) θα ενδείκνυται πλέον το Γιουρόπα Λιγκ, το "Τσάμπιονς Λιγκ των φτωχών" όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου τις προάλλες. Όχι ιδιαίτερη "επιτυχία" για τον Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος τόνιζε -στην πρώτη του εκλογή το 2007- ότι θα ήθελε να επαναφέρει τα "ρομαντικά" φορμάτ των νοκ-άουτ από την εκκίνηση της διοργάνωσης (ίσχυε μέχρι τη δεκαετία του '80), χωρίς την παρουσία ομίλων, ώστε να μην είναι αρκετά προβλέψιμα τα πράγματα. Λίγα χρόνια μετά, όχι απλώς δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά η οικονομική -και επομένως αγωνιστική- διαφορά "ανοίγει" ακόμα περισσότερο από τη στιγμή που δεν υιοθετείται ένα "πλαφόν" (στα πρότυπα του "salary cup" α λα NBA) απ' την ΟΥΕΦΑ.

Οι περιπτώσεις των Ντόρτμουντ και Ατλέτικο πρόπερσι και πέρσι αντίστοιχα απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα ως εξαιρέσεις. Και ο κανόνας είναι πως πλέον το "κλειστό" κλαμπ του Τσάμπιονς Λιγκ πλέον πολύ δύσκολα (και σπάνια) θα "σπάει", μετατρέποντας τα σε μια λίγκα για τους λίγους κορυφαίους της Γηραιάς Ηπείρου.

Χρήστος Γραβιάς