Άγγλοι με ποιότητα, προοπτικές, αλλά και ένα μεγάλο ερωτηματικό

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

O αθλητικογράφος Ρομπ Στιν είχε γράψει κάποτε πως η επιτυχία του 1966 -όταν και η Αγγλία σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στη διοργάνωση που φιλοξενούσε, και παράλληλα το μοναδικό της τίτλο- ήταν ένα... πισωγύρισμα που θα βίωναν οι Άγγλοι τις επόμενες δεκαετίες. Πέραν των διάφορων εμμονών τους (όπως π.χ. η παραδοσιακή ψύχωση με το 4-4-2), ο ποδοσφαιρικός εγωκεντρισμός τους και οι υπερβολικές τους φιλοδοξίες που δεν προέκυπταν ωστόσο από την αγωνιστική υπεροχή, δικαιολογούσαν κάπως τις αποτυχίες -με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο- σε μεγάλες διοργανώσεις.

Αυτός άλλωστε είναι και ο νούμερο ένα φόβος των "Λιονταριών" σε κάθε καλοκαιρινό τουρνουά. Τα παραφουσκωμένα μυαλά και μετά να βρούνε τι έφταιξε και γιατί κάτι δεν πήγε καλά. Τώρα, εν όψει Euro 2016, σε περίπου 75 μέρες, αν καταφέρουν να πάνε προσγειωμένοι και χωρίς μεγάλα λόγια, σίγουρα και οι ίδιοι μπορούν να πετύχουν πολλά περισσότερα απ' όσα πιστεύει ο φίλαθλος κόσμος! Το υλικό άλλωστε δεν τους λείπει...

Από το χθεσινό φιλικό με τη Γερμανία στο "Ολύμπιαστάντιον", το λιγότερο που μπορεί να κρατήσει κανείς είναι η νίκη: φιλικό ματς ήταν, δεν λέει και πολλά. Ο τρόπος ωστόσο που αυτή ήρθε, αλλά και η ανάλογη υπομονή μέσω ψυχραιμίας (από 2-0 έκαναν την ανατροπή σε 2-3) απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια μπορεί να κάνει τον ομοσπονδιακό Ρόι Χότζον να χαμογελά. Η φετινή πορεία τόσο της Λέστερ όσο και της Τόττεναμ στην Πρέμιερ Λιγκ, ανεξάρτητα με το ποιος θα πάρει τον τίτλο, βγάζει σίγουρα κερδισμένη την εθνική: με Κέιν και Βάρντι επιθετικά (που σκόραρε και χθες στο ντεμπούτο του), ακόμα και όταν λείπει ο Ρούνεϊ ή ο μονίμως τραυματίας Στάριτζ, η Αγγλία μπορεί να "χτυπήσει" οποιονδήποτε αντίπαλο. Ειδικά αν μπορούν να τροφοδοτούνται από τον άξονα, εκεί όπου -λογικά- θα υπάρχουν δύο εκ των Λαλάνα, Ντάιερ και Ντέλε Άλι. Υπάρχει βέβαια και ο Χέντερσον, το πώς όμως θα τον χωρέσει (ή καλύτερα θα τους χωρέσει) ο Χότζον, είναι ένα θέμα που θα το λύσει εν καιρώ.

Τα μεγάλα ονόματα προφανώς και λείπουν, σε αντίθεση με άλλες εποχές όπου υπήρχε η τριπλέτα Τζέραρντ-Λάμπαρντ-Σκόουλς. Είναι ίσως και προτιμότερο από την άποψη ότι οι περισσότεροι είναι παίκτες νεαροί σε ηλικία, και κυρίως... πεινασμένοι για επιτυχίες. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα -επιθετικογενή- μπακ, καθώς και ο Ρόουζ (άλλη μια αποκάλυψη φέτος της Τόττεναμ) αλλά και ο Κλάιν της Λίβερπουλ έχουν ατσαλωθεί φέτος απ' την καλή χρονιά που κάνουν. Αμφότεροι είναι πολύ γρήγοροι, άλλωστε οι Άγγλοι σπάνια υστερούν σε ταχύτητα. Το μεγάλο ερώτημα ωστόσο είναι το κέντρο της άμυνας. Το δίδυμο Κέιχιλ-Σμόλινγκ... ξενιζει λίγο, όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια έβλεπες στη θέση τους τους Τέρι-Φέρντιναντ. Σίγουρα πάντως ο Στόουνς της Έβερτον, παρά το νεαρό της ηλικίας του, μπορεί να χωρέσει εκεί.

Επίσης, μετά από αρκετά χρόνια, πιθανώς οι Άγγλοι να μην έχουν θέμα στη θέση του γκολκίπερ. Έστω και αν λείπει ο Χαρτ, ακόμα και αν τραυματίζεται ο εξαιρετικός Μπάτλαντ, μέχρι και ο -τρίτος στη σειρά- Φόστερ αντέχει κάτω απ' τα δοκάρια. Και είναι σημαντικό να ξεκινά η ομάδα δυνατά ήδη από τη θέση "1", κάτι που άλλες φορές δεν ήταν και τόσο... δεδομένο (βλέπε Ρόμπινσον, Γκριν κλπ) Μέχρι το Ευρωπαϊκό άλλωστε μεσολαβεί αρκετός καιρός ακόμα και σαφώς θα ακολουθήσουν και αρκετές αλλαγές-πειράματα, όπως στο επόμενο φιλικό ματς με την Ολλανδία την Τρίτη. 

Υ.Γ.: Ευτυχώς το είπε και ο Γκάρι Λίνεκερ και συμπάσχουμε απόλυτα μαζί του: "Can't think of a worse England strip". Μπορείτε και καλύτερα ρε μάγκες...

Χρήστος Γραβιάς