Κάποτε, θα συνέβαινε και αυτό...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Είναι ίσως η πρώτη φορά που τα εξωαγωνιστικά πεπραγμένα μιας μεγάλης διοργάνωσης μπορούν να "σκεπάζουν" τα όσα συμβαίνουν εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Μπορεί να μην έχουμε... τρελαθεί από μπάλα μέχρι στιγμής στο Euro, αλλά όσο 'να ναι, σε ένα μεγάλο τουρνουά, θες να κάτσεις να απολαύσεις αγώνες, θέαμα, γκολ, ιδίως όταν υπάρχουν πλέον και περισσότερες ομάδες αλλά και η έλλειψη ενός "ατράνταχτου" φαβορί για την κούπα! Και όχι να αναλώνεσαι -κακώς- σε όλα τα... γύρω-γύρω: συμπλοκές οπαδών λίγο πριν ή μετά το ματς έξω από τα γήπεδα, υβριστικά και κάθε είδους προκλητικά πανό, ρατσιστικά συνθήματα (αντισημήτικου χαρακτήρα μάλιστα μερικά), φωτοβολίδες μέσα στα γήπεδα...

Τα φετινά γεγονότα, στο βαθμό που αυτά εντείνονται -γιατί ανέκαθεν υπήρχαν μικροσυμπλοκές- αλλάζουν τη φύση των μεγάλων καλοκαιρινών τουρνουά, όπως δηλαδή τα ξέραμε αυτά μέχρι σήμερα. Και η φετινή διοργάνωση, η χαρά των απανταχού ταραχοποιών, από όλες τις εσχατιές της Ευρώπης. Παραστρατιωτικές ομάδες, συμμορίτες από κάθε γωνιά της Ευρώπης, οργανωμένοι οπαδοί ομάδων, και φυσικά πάσης φύσεως εθνικιστικά στοιχεία, δίνουν τη δική τους "μάχη"... όχι στις κερκίδες, μα στους δρόμους των πόλεων όπου φιλοξενούνται οι αγώνες. Όλοι αυτοί συνθέτουν ένα ποικιλόχρωμο, επικίνδυνο κοκτέιλ το οποίο κρατάει σε εγρήγορση την ΟΥΕΦΑ και τις γαλλικές αρχές, που εν μέσω απεργιών (λόγω του πρόσφατου εργασιακού νομοσχεδίου που πέρασε στη Γαλλία), προσπαθούν να έχουν το νου τους και στις fanzones αλλά και οπουδήποτε μαζεύεται πολύς κόσμος. Οι μνήμες άλλωστε από το Μπατακλάν και τον περασμένο Νοέμβρη, είναι σχετικά νωπές.

Εν μέσω γενικότερης έντασης στους δρόμους, και σε συνδυασμό με το φόβο για κάποιο τρομοκρατικό χτύπημα, το λιγότερο που θα ήθελαν οι Γάλλοι είναι να έχουν και τους κάθε λογής... μπαχαλάκηδες στα πόδια τους. Αντί να απολαμβάνουν τη διοργάνωση στο σπίτι τους, με την ελπίδα να φτάσει και η εθνική τους ομάδα -ει δυνατόν- μέχρι τον τελικό και το τρόπαιο, καταβάλλουν προσπάθειες να διευθετήσουν όλο αυτό το χάλι. Η ΟΥΕΦΑ υπολόγιζε πως η αύξηση των ομάδων, από 16 σε 24, θα επέφερε περισσότερους φιλάθλους, τουρίστες αθλητικού περιεχομένου, και επομένως περισσότερα κέρδη (από εισιτήρια, ταξιδιωτικά) για τη διοργάνωση. Σίγουρα όμως δεν περίμενε αυτήν την τροπή με τους κάθε είδους... ταραξίες. Διότι μπορεί οι τιμωρίες, σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ π.χ. να πέφτουν σαν καμπάνες στις μεμονωμένες περιπτώσεις, εδώ όμως, που όλοι έχουν συγκεντρωθεί για ένα μήνα σε μια χώρα, πού να προλάβει να πρωτοκοιτάξει...

Βέβαια, από μια άλλη οπτική γωνία, το εν λόγω σκηνικό δεν προκαλεί σε πολλούς εντύπωση, αν κρίνουμε από το γενικότερο τοπίο που βρίσκεται η Ευρώπη. Μιλάμε άλλωστε για την Ευρώπη -πλέον- του ευρωσκεπτικισμού, της οικονομικής ύφεσης και των μνημονίων που ακολουθούν ως φυσικό επακόλουθο, των αποσχιστικών τάσεων (με πιο πρόσφατο παράδειγμα το αποκαλούμενο "Brexit" των Βρετανών) και της ανόδου της ακροδεξιάς. Όχι μόνο σε χώρες της Κεντρικής ή Ανατολικής Ευρώπης, όπου ακόμα το βιοτικό επίπεδο και οι συνθήκες διαβίωσης κινούνται σε χαμηλά επίπεδα (π.χ. Ουγγαρία) αλλά και σε χώρες που, λόγω ανάπτυξης, μπορεί να μην το περιμένεις: Σουηδία, Αυστρία, στη Γαλλία φυσικά η Λεπέν κ.α. Είναι λογικό επομένως αυτό να πηγαίνει ένα βήμα παραπάνω. Τι καλύτερο μάλιστα, σε ένα μέρος (Γαλλία) και διοργάνωση (Euro) που προβάλλεται παντού ανά τον κόσμο, ενώ παράλληλα συμβάλλει και η -τεράστια στις μέρες μας- εξάπλωση των social media. Μια ψευδαίσθηση των μεν προς τους δε, να τους δείξουμε την υπεροχή μας με... ξύλο!

Κάποτε, γελάγαμε κυρίως με τους... συνήθεις υπόπτους Άγγλους, που πίνανε, μεθάγανε, και κλασσικά επιδίδονταν σε διάφορα σκηνικά, έτσι για να... κάνουν λίγο φασαρία. Πλέον, η κατάσταση σοβαρεύει, και είναι αμφίβολο το τι μπορεί να συμβεί για να περιοριστεί η κατάσταση. Τιμωρίες; Αποκλεισμούς από τις εθνικές διοργανώσεις; Ό,τι και αν είναι, η ΟΥΕΦΑ θα πρέπει να τα κόβει μαχαίρι αυτά, αφού και η ίδια άλλωστε, είναι κατά των ρατσιστικών συμβόλων όπως λέει και το μότο της ("Say no to racism"). Έστω και αν κάποια πράγματα πλέον είναι συνηθισμένα στην κοινωνία μας, στο ποδόσφαιρο τουλάχιστον καλό είναι να εκλείπουν. Και σε περιπτώσεις τύπου Euro, που είναι μια γιορτή μεταξύ των λαών και δεν χωρά περαιτέρω διαχωρισμούς.

Το... αστείο της υπόθεσης, είναι πως πλέον, οι εθνικές ομάδες είναι περισσότερο ποικιλόχρωμες εθνικά απ' ό,τι παλαιότερα. Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις εθνικών συγκροτημάτων, όπου αγωνίζονται παιδιά που δεν έχουν γεννηθεί καν στα χώματα της εκάστοτε χώρας, αλλά μπορεί (ως γόνοι μεταναστών οι περισσότεροι) να τη νιώθουν σαν πραγματική τους πατρίδα. Καλό ή κακό, άσχημο ή ωραίο, δεν γίνεται εύκολα να το χαρακτηρίσεις κάπως, πάντως το σίγουρο είναι πως αποτελεί σημείο των καιρών μας.

Χρήστος Γραβιάς