Λείπει το... πορτοκαλί από το Euro

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Σε ένα Euro όπου βλέπεις στα νοκ-άουτ ομάδες όπως η Ουαλία, η Ισλανδία, η Πολωνία (γενικά ομάδες που δεν είχες συνηθίσει να βλέπεις εκεί) να τα πηγαίνουν πολύ καλά για τα δεδομένα τους, λες ότι θα μπορούσε να είναι εκεί -πλην της Ελλάδας των καλών εποχών φυσικά- και η Ολλανδία. Ιδίως όταν παρακολουθείς παιχνίδια όπως το Κροατία-Πορτογαλία, όπου ψάχνεις τις τελικές με το... σταγονόμετρο, επιμένεις ότι η παρουσία των "Οράνιε", σε ένα τουρνουά με λίγα τέρματα, πολύ σκοπιμότητα και ακόμα περισσότερους παίκτες πίσω από τη μπάλα, θα ήταν επιβεβλημένη…

Κάποτε, όλοι μιλούσαν για την Ελλάδα και το πόσο βαρετή, ποιοτικά φτωχή, αντιτουριστική ήταν, βάσει αυτού που έβγαζε στο χορτάρι. Πλέον, που ο κανόνας είναι να κάνουν οι ομάδες ό,τι πάνω-κάτω έκανε η εθνική μας το 2004 και μετά, έχει καταχωρηθεί ως... ανώτατη στρατηγική. Το υιοθετούν σχεδόν όλοι (ακόμα και χώρες με μεγαλύτερη ποδοσφαιρικά ποιότητα από την Ελλάδα του 2004), κάνοντας ένα τουρνουά που δύσκολα το ευχαριστιέσαι αν είσαι και φαν της Ολλανδίας, αυτής της ομάδας που μπορεί κατά καιρούς να παίζει τρομερή μπάλα, αλλά η αφέλεια που έβγαζε στο χορτάρι τής κόστιζε εν τέλει διακρίσεις και τρόπαια.

Είναι γενικά ιδιάζουσα περίπτωση οι Ολλανδοί. Φυσικά, καθαρά ρεαλιστικά, δεν άξιζαν να είναι (γι' αυτό και δεν είναι) φέτος στη Γαλλία, πόσω μάλλον τώρα που οι ομάδες ήταν 24. Όταν στα προκριματικά δεν μπόρεσε να κερδίσει Τούρκους, Ισλανδούς, Τσέχους, δεν θα μπορούσε να τα βάλει με κανέναν, παρά μόνο με τον κακό της εαυτό, το αν της έκανε ως coach o Μπλιντ, το γιατί παίζει τόσα χρόνια βασικό φορ ο Χούντελααρ και άλλα πολλά. Το βασικό πρόβλημα ωστόσο ήταν πολύ ξεκάθαρο. Όπως και η δική μας εθνική, την "πάτησε" εν πολλοίς στο ότι η ανανέωση της έπρεπε να γίνει γρηγορότερα, λίγα χρόνια πριν, και όχι τόσο απότομα. Ενώ παίκτες υπάρχουν από πίσω, όπως ο Τέτεϊ, ο Ρίντεβαλντ, ο Ελ-Γκάζι και άλλοι, είναι αδύνατο με τη μία και όλοι μαζί να σηκώσουν το βάρος. Αντίστροφα, δεν γινόταν π.χ. ο Σνάιντερ -ή καλύτερα, αυτός ο Σνάιντερ- να παίζει ακόμα βασικός, αφού τα χρόνια περνάνε και ο αγαπητός Γουέσλεϊ δεν είναι ο παίκτης που ήταν το 2010…

Γενικά πάντως με αυτούς δε βαριέσαι ποτέ. Είναι ικανοί να περνάνε με τρεις νίκες στους ομίλους, να ρίχνουν έξι γκολ στη Γιουγκοσλαβία (όπως κάνανε στο Euro του 2000) και μετά με τους Ιταλούς στα ημιτελικά να χάνουν πέντε πέναλτι συνολικά, σε κανονική διάρκεια και στην ψυχοφθόρα διαδικασία! Στα μπαράζ για το Euro του 2004, ενώ χάσανε το πρώτο παιχνίδι με 1-0 από τη Σκωτία, λίγοι θα μπαίνανε τόσο... φορτσάτοι στον επαναληπτικό, με τέσσερα επιθετικά χαφ για να διαλύσουν τον αντίπαλο, κάτι που κάνανε εν τέλει και προκρίθηκαν νικώντας με 6-0. Μετά από τέσσερα χρόνια, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 και στον "όμιλο του θανάτου", έριξαν τρία στην Ιταλία και τέσσερα στη Γαλλία. Τελευταία αγωνιστική, εάν δίνανε τη νίκη στους Ρουμάνους, θα "πέταγαν" έξω και τους δύο προαναφερθέντες, όμως οι "Οράνιε" -που δε χαρίζουν γενικά- επικράτησαν με 2-0 (και πέρασαν οι "ατζούρι" ως δεύτεροι). Την πάτησαν βέβαια μετά στα προημιτελικά από τους Ρώσους, και ενώ πίστευαν πως πήγαιναν -και πάλι- για την κούπα…

Έχουν δείξει όμως και πως το συντηρητικό στυλ δεν τους πάει. Στη λογική του να βάλουμε περισσότερα απ' όσα θα φάμε, το να κατεβαίνει η Ολλανδία του Φαν Χάαλ με 3-5-2 στα γήπεδα της Βραζιλίας, ακόμα και αν έτσι έφτασε στα ημιτελικά, ήταν ιεροσυλία! Το ίδιο έλεγε και ο αείμνηστος Γιόχαν Κρόιφ το 2010, λίγο πριν η χώρα του παίξει στον τελικό του Μουντιάλ με την Ισπανία. Ενώ η ομάδα του Μπερτ Φαν Μάαρβαϊκ -τότε- έπαιζε πολύ "σφιχτά", με δύο αμυντικά χαφ τους Ντε Γιονγκ/Φαν Μπόμελ και με νίκες στο γκολ, ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" έλεγε πως "… αυτό το πράγμα δεν είναι Ολλανδία, γιατί δεν τιμάει την ποδοσφαιρική της παράδοση".

Αυτό που προφανώς δεν έπιασε στα γήπεδα της Ουκρανίας και της Πολωνίας το 2012, όταν και φύγανε με 3/3 ήττες νωρίς-νωρίς στους ομίλους. Και δεν είναι και αυτό που περιμένουμε, όταν τους έχουμε συνδυάσει με το γκολ του Φαν Μπάστεν στο Ντασάεφ το 1988 ή αυτό που Μπέργκαμ απέναντι στην Αργεντινή στο Παγκόσμιο του 1998, ή έστω -και πιο πρόσφατο- η κεφαλιά-ψαράκι του Φαν Πέρσι στον Κασίγιας πριν δυο χρόνια. Η έμπνευση για το κάτι παραπάνω, το εξεζητημένο, το ποδόσφαιρο που δεν μπαίνει σε καλούπια και έχει και ελευθερία και διάθεση για... τέχνη, είναι το χρώμα που θα θέλαμε να βλέπουμε περισσότερο στο φετινό Euro.

Νο Oranje, no party λοιπόν. Η φετινή απουσία πάντως μακάρι να τους βγει σε καλό, ώστε να επιστρέψουν σε δυο χρόνια στη Ρωσία δυνατότεροι, έτοιμοι να λάμψουν ξανά και -κυρίως- να εντυπωσιάσουν.

Χρήστος Γραβιάς