Κωνσταντίνα Νταντάμη: "Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι κριτές"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ 

Μία ιδιαίτερη παράσταση έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι επισκέπτονται το Θέατρο Σταθμός στο Μεταξουργείο κάθε Κυριακή στις 12 τους τελευταίους δύο περίπου μήνες. "Ο Αλή Μπαμπά και η μία κλέφτρα" του Ευάγγελου Κουφάκου διατηρεί μεν τη φρεσκάδα και τη χαρούμενη διάθεση που πρέπει να διακρίνει κάθε παιδική παράσταση, θέτει όμως παράλληλα, κι εκεί έγκειται η διαφορά της από πολλές άλλες παραστάσεις του είδους, καίρια ερωτήματα ως προς την ανεκτικότητα, τη διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα και την ενηλικίωση. Ένα έργο αναμφίβολα σύγχρονο που όμως μέσα από τη διαδραστικότητα, που αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ροής του και της αμεσότητας, που διακρίνει την ερμηνεία των νέων και ταλαντούχων πρωταγωνιστών του, δεν επιχειρεί να δώσει έτοιμες απαντήσεις αλλά κυρίως να ευαισθητοποιήσει.

Η Κωνσταντίνα Νταντάμη η οποία πρωταγωνιστεί στην παράσταση υποδυόμενη τη Ζέτα, τη δήμαρχο που προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο με μόνο όπλο της την αγάπη, μίλησε αποκλειστικά στο "The Columnist" για το έργο, την ανταπόκριση του κοινού, την ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει το παιδικό θέατρο ενώ δεν παρέλειψε, μεταξύ άλλων, να σχολιάσει και τη σύγχρονη δύσκολη πραγματικότητα στις δυτικές κοινωνίες δηλώνοντας παράλληλα αισιόδοξη για το μέλλον. 

- Αποφοίτησες από τη δραματική σχολή μόλις το 2013 όμως έχεις ήδη αποκτήσει εμπειρίες από τη συμμετοχή σου σε σημαντικές και πρωτοποριακές δουλειές τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην απόφαση να συμμετάσχεις σε μία παιδική παράσταση; 

Κ.Ν.: "Δεν είχα ξανακάνει παιδικό θέατρο, όχι από επιλογή, αλλά επειδή απλά δεν είχε τύχει. Με τον Ευάγγελο Κουφάκο, που έχει γράψει και σκηνοθετήσει το έργο, μας συνδέει στενή φιλία δεκαετίας. Όταν λοιπόν μου έγινε η πρόταση από τον ίδιο, δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά. Έπειτα, ούσα νέα ηθοποιός, μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα και ευτυχώς σε κάθε μου δουλειά μου δίνεται αυτή η ευκαιρία."

- Ποια είναι η υπόθεση του έργου και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες παιδικές παραστάσεις;

Κ.Ν.: "Το έργο μας μιλάει για τον εγγονό του διάσημου, από τις χίλιες και μία νύχτες, Αλή Μπαμπά, τον Αλή Μπαμπά τον νεότερο, ένα πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό από όλους τους Ανατολίτες. Αυτό όμως ανατρέπεται, όταν ένας ψύλλος κάθεται πάνω στο κεφάλι του Αλή Μπαμπά και κανείς πια δεν τον πλησιάζει. Έτσι, ο ήρωάς μας, αναγκάζεται να βρει ένα τέχνασμα για να τον υπακούν, αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι τρομοκρατημένοι Ανατολίτες να ψάξουν να βρουν έναν άλλο τόπο για να μείνουν. Ταξιδεύοντας φτάνουν στον Βόρειο Πόλο, όπου συναντούν τη δήμαρχο Ζέτα, η οποία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τους βοηθήσει. 

Το στοιχείο που κάνει αυτή την παράσταση να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες είναι ότι αντιμετωπίζει το παιδί σαν ίσος προς ίσο και του δίνει την ευκαιρία να φύγει από το θέατρο με ερωτηματικά και όχι με απαντήσεις. Δεν κουνάει το δάχτυλο στα παιδιά, αλλά τα προβληματίζει σχετικά με τις έννοιες της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης, της πολυπολιτισμικότητας. Τα κάνει συμμέτοχους σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, σε ανθρώπους που δεν μοιάζουν με εμάς αλλά είναι τόσο ίδιοι με εμάς. Τα βάζει στη διαδικασία της σκέψης και όσα δεν καταλαβαίνουν τα νοήματα της παράστασης με τη λογική, τα καταλαβαίνουν με το αίσθημα, και αυτή είναι η πιο σπουδαία κατάκτηση του έργου."

- Μίλησέ μου λίγο για το χαρακτήρα που υποδύεσαι και τί θεωρείς ότι έχεις μάθει, ανακαλύψει ή και κερδίσει μέσα από αυτόν ως ηθοποιός και ως άνθρωπος; 

Κ.Ν.: "Εγώ υποδύομαι τη δήμαρχο Ζέτα, η οποία είναι ένα πλάσμα γλυκό και αθώο, σαν παιδί. Είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να είναι οι πολίτες της υγιείς, μορφωμένοι και ασφαλείς. Από τη Ζέτα κρατάω ότι είναι επαναστάτρια. Ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο με μοναδικό της όπλο την αγάπη. Γι’ αυτή, είναι στάση ζωής ότι όταν έχεις δύο μήλα, ή δύο μπουφάν, τα μοιράζεσαι. Τη σοκάρει το αντίθετο. Αυτό λοιπόν κερδίζω ως άνθρωπος πρώτα και κατ’ επέκταση και ως ηθοποιός."

- Πώς θα χαρακτήριζες την ανταπόκριση του κοινού, μικρών και μεγάλων, μέχρι τώρα;

Κ.Ν.: "Ο κόσμος που έρχεται φεύγει με χαρά. Το καταλαβαίνεις αυτό και από τους γονείς που είναι πολύ θερμοί και ειλικρινείς, αλλά και από τα παιδιά που θέλουν να σε αγκαλιάσουν φεύγοντας, να σε ρωτήσουν πράγματα για το έργο ή να σου τραγουδήσουν ένα από τα τραγούδια της παράστασης. Το χειροκρότημα στο τέλος κάθε παράστασης είναι για το κοινό μας ταξίδι, και αυτό είναι διπλή χαρά για εμάς."

- Τί είναι αυτό που διακρίνεις περισσότερο στα βλέμματα των παιδιών μετά το τέλος της παράστασης κάθε Κυριακή;

Κ.Ν.: "Μία σπίθα. Μία συνενοχή για όλο αυτό που έγινε. Και αυτό με κάνει αισιόδοξη!"

- Πόσο εύκολη υπόθεση είναι για έναν ηθοποιό το παιδικό θέατρο, με δεδομένο ότι αυτό απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό που απαιτεί μία ξεχωριστή προσέγγιση και διαχείριση; 

Κ.Ν.: "Καθόλου εύκολη υπόθεση, ακριβώς επειδή απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερο κοινό. Από τα παιδιά δεν μπορείς να κρυφτείς. Είναι οι καλύτεροι κριτές. Δεν μπορείς να τα κοροϊδέψεις, γιατί το αντιλαμβάνονται. Το παιδικό θέατρο χρειάζεται άλλου είδους ετοιμότητα και δεξιότητα από τον ηθοποιό, γιατί τα παιδιά πείθονται μόνο από την αλήθεια."

- Η παράσταση πραγματεύεται, μεταξύ άλλων, την πολυπολιτισμικότητα και την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό στα πλαίσια των σύγχρονων κοινωνιών. Μήπως όμως μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ετών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, το στοίχημα για ανεκτικότητα και ίσες ευκαιρίες για όλους έχει χαθεί για τη Δύση;

Κ.Ν.: "Δεν θέλω να γενικεύσω καταστάσεις και να τα βάλω όλα στο ίδιο τσουβάλι. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια μας διακατέχει ο θυμός. Είμαστε όλοι έτοιμοι να τσακωθούμε με τον απέναντί μας, είτε γιατί τα πιστεύω του είναι άλλα από τα δικά μας, είτε γιατί είναι διαφορετικός από εμάς, είτε γιατί νομίζουμε πως ήρθε να μας πάρει τις δουλειές μας. Έχουμε σοβαρό έλλειμμα παιδείας, δυστυχώς. Έχουμε ξεχάσει τι θα πει ενσυναίσθηση, συμπόνια. Όλα τα βλέπουμε μέσα από το πρίσμα των πολιτικών συμφερόντων και της πλεκτάνης και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά. Ωστόσο, επιλέγω να είμαι αισιόδοξη σε κόντρα των καιρών."

- Ποιος είναι κατά τη γνώμη σου ο ρόλος της τέχνης και πιο συγκεκριμένα του θεάτρου στη διαμόρφωση συνειδήσεων, προτύπων και νοοτροπίας στις νέες γενιές;

Κ.Ν.: "Είναι καταλυτικός. Όπως είπα και πιο πάνω, το να φεύγεις με ερωτηματικά από μία παράσταση, είναι μεγάλη υπόθεση. Είναι μία διαδικασία γόνιμη για έναν νέο άνθρωπο. Δεν του δίνεται στο πιάτο μία απάντηση, αλλά του δίνεται η δυνατότητα να διαμορφώσει κριτική σκέψη, να προβληματιστεί, να αμφισβητήσει πράγματα, να δει καταστάσεις πιο σφαιρικά, να κάνει διάλογο, ή και να ενστερνιστεί κάποιες θέσεις. Δυστυχώς, το σημερινό σύστημα παιδείας δεν ενθαρρύνει τους νέους να λένε τη γνώμη τους. Δεν τους δίνει αυτή την ελευθερία. Αντιθέτως τους βαθμολογεί σύμφωνα με το ποιος παπαγαλίζει καλύτερα."

- Παρά το γεγονός ότι η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών έχει χτυπήσει και το θέατρο, κυρίως όσον αφορά στις απολαβές των ηθοποιών, οι σχολές υποκριτικής συνεχίζουν να γεμίζουν ενώ βλέπουμε διαρκώς καινούργιες και φιλόδοξες προσπάθειες από νέους ηθοποιούς και δημιουργούς, όπως η δική σας. Πως εξηγείς αυτήν την εικόνα;

Κ.Ν.: "Το όνειρο και η ελπίδα. Αυτή είναι η εξήγησή μου. Μία συνειδητή επιλογή να ζούμε για το όνειρο, παρά τις οικονομικές δυσκολίες."

- Πόσο αισιόδοξη είσαι για το μέλλον;

Κ.Ν.: "Πολύ! Αν δεν ήμουν δεν θα μπορούσα να κάνω και αυτή τη δουλειά. Νομίζω ότι οι δοκιμασίες μας κάνουν πάντα πιο δυνατούς!"


"Ο Αλή Μπαμπά και η μία κλέφτρα" κάθε Κυριακή στις 12 στο μεσημέρι στο Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο) 
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 8€, μειωμένο 5€
Τηλέφωνο: 2114036322

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter