Ο Όσκαρ, η... αρπαχτή και η "απειλή" της Ευρώπης από την Κίνα

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Μια απορία που ευλόγως τέθηκε στο τραπέζι, μετά και τα όσα ανέφεραν τις προηγούμενες μέρες οι Βενγκέρ, Κόντε, Κλοπ, είναι το... πού το πάνε οι Κινέζοι στο κομμάτι του ποδοσφαίρου. Αφορμή, στάθηκε η πρόσφατη μεταγραφή του Βραζιλιάνου Όσκαρ, από την Τσέλσι στην Σανγκάη SIPG, για 52 εκ. λίρες! Ναι, καλά διαβάσατε: φυσικά, δεν είναι η πρώτη "ηχηρή" μεταγραφή που πραγματοποιείται τους τελευταίους δώδεκα μήνες από τους συλλόγους της χώρας της Ασίας, αλλά αποτελεί μία ακόμα απόδειξη ότι οι Κινέζοι μπαίνουν πλέον όλο και πιο δυναμικά στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Aν λέγαμε πως η Ευρώπη κινδυνεύει από την Κίνα σε γεωπολιτικό, οικονομικό, ενεργειακό ή κάποια άλλο επίπεδο, η συζήτηση θα είχε προφανώς άλλη βαρύτητα. Ακόμα όμως, μένοντας στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, δύσκολα μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Το τόνισε με τον τρόπο του και ο Γιούργκεν Κλοπ, εν αντιθέσει τα όσα είπε ο Αντόνιο Κόντε και ο Αρσέν Βενγκέρ, ότι τα με τα λεφτά που "σκάνε", οι σύλλογοι της Κινας θα μπορούν μακροπρόθεσμα να αρπάζουν ποιοτικούς παίκτες ανά την Ευρώπη. Εδώ βέβαια, τίθεται και το ερώτημα με το τι θα ορίζαμε πραγματικά "αρπαγή"...

Βλέποντας λοιπόν τον Όσκαρ να αφήνει το Λονδίνο και την Τσέλσι μετά από 4,5 χρόνια ποδοσφαιρικής μάλλον στασιμότητας (ίσως το μόνο που να θυμόμαστε απ' τη θητεία του στους "μπλε" είναι η γκολάρα κόντρα στη Γιουβέντους, το 2012, και τίποτα άλλο) για να πάει να παίξει μπάλα στη Σανγκάη, σκέφτεσαι και κοιτάς πιθανώς τι προτεραιότητες μπορεί να θέτει ένας ποδοσφαιριστής από την καριέρα του ή και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον Όσκαρ -που είναι μόλις 25 χρονών- αλλά για τον κάθε Όσκαρ, που δελεάζεται από τα πολλά ψηφία ενός τραπεζικού λογαριασμού, θέτοντας όμως αυτόματα τέλος στην αγωνιστική του εξέλιξη. Όταν είσαι μόλις 25 χρονών, και όχι 30, 32 ή 35, μια τέτοια κίνηση μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί. Δεν πας για τα τελευταία ποδοσφαιρικά "ένσημα", αλλά για την… μπάζα (λαϊκιστί). Θα μου πεις, λογικώς, τα λεφτά είναι πολλά, πιθανώς εξωφρενικά για ένα νεαρό παιδί που μπορεί να είχε συνηθίσει στη φτώχεια και στις κακουχίες όντας πιτσιρικάς στη Βραζιλία. Όμως, όπως πολύ σωστά (αν και λίγο σκληρά η αλήθεια είναι) επεσήμανε και ο Τζέιμι Κάραγκερ, ακόμα και στην Τσέλσι -του Ρόμαν Αμπράμοβιτς- τα λεφτά που παίρνει κάποιος παίκτης μάλλον δεν είναι και άσχημα...

Σε κάθε περίπτωση, η κινεζική Super League είναι αλήθεια πως για αρχή μπορεί μόνο με τρελά ποσά να μαγέψει σαν σειρήνα τα αυτιά ορισμένων σημαντικών ονομάτων για να βάλει λίγη λάμψη. Ονόματα όπως του Τζάκσον Μαρτίνες, του Ραμίρες, του Χουλκ και άλλων προφανώς δεν είναι αμελητέα, ίσως όμως μόνο αυτά δεν θα κάνουν τη διαφορά: εν προκειμένω, δεν μιλάμε για επιπέδου Μέσι, Ρονάλντο, Νεϋμάρ ή Ζλάταν. Για πολλούς (ευτυχώς ακόμα) κυριαρχεί μέσα σε όλα και ο ποδοσφαιρικός εγωισμός, αυτός που σε κάνει να είσαι καλύτερος ανάμεσα στους κορυφαίους και να στέκεσαι σε ανταγωνιστικό επίπεδο, που δεν μπορεί να είναι άλλο από τα τοπ πρωταθλήματα της Ευρώπης συν το Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι Κινέζοι βέβαια φαίνονται να πορεύονται με ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, το οποίο αν δεν εγκαταλειφθεί στην πορεία και ενώ θα έρχονται τα πρώτα ανεπιθύμητα αποτελέσματα, θα μπορούν να κάνουν κάποια βήματα μπροστά. Καίριος τομέας για αυτό είναι η δημιουργία σοβαρών ακαδημιών, ώστε να βγουν με τα χρόνια γηγενείς παίκτες που θα στελεχώνουν και την εθνική ομάδα. Για μια χώρα όμως που έχει μια μόλις συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2002) και βρίσκεται στην τελευταία θέση του προκριματικού της ομίλου για το επερχόμενο Μουντιάλ στη Ρωσία, φέρνοντας 0-0 στο τελευταίο της ματς με τη Συρία, θα χρειαστεί φυσικά και η ανάλογη υπομονή. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το επίπεδο των υποδομών, καθώς πολύ γρήγορα μπορεί οι εκάστοτε "εκστασιασμένοι" από την πρόκληση του κινεζικού πρωταθλήματος, να απογοητευτούν... γρήγορα.

Αν όχι, η Κίνα δεν θα διαφέρει σε τίποτα από ένα ακόμα ποδοσφαιρικό Ελ Ντοράντο, το οποίο έκανε το "μπαμ" του και χάθηκε ξανά στην αφάνεια που το χαρακτήριζε. Το είδαμε και πριν δυο-δυόμιση χρόνια με την Ινδία και τα μεγαλόπνοα σχέδια τους, κατά περιόδους με τους Άραβες αλλά και τους Αμερικάνους, που μάλλον τα πηγαίνουν (κρίνοντας και από τις εμφανίσεις της εθνικής τους ομάδας κατά καιρούς) λίγο καλύτερα.

Όλα αυτά όμως και τα διάφορα περί φούσκας ή "πυροτεχνήματος" τα δείχνει πάντα ο χρόνος. Υπομονή, λοιπόν...

Χρήστος Γραβιάς