Πέννυ Ρόγκα: "Θέλω να κλείσω την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό"
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΜΑΝΤΖΟ Το πάθος, η όρεξη για δουλειά και το απεριόριστο πείσμα αποτελούν βασικά "κλειδιά" για τ...
http://www.thecolumnist.gr/2017/01/blog-post_30.html
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΜΑΝΤΖΟ
Το πάθος, η όρεξη για δουλειά και το απεριόριστο πείσμα αποτελούν βασικά "κλειδιά" για την πόρτα της επιτυχίας και της ανέλιξης στο χώρο του αθλητισμού. Παρακολουθώντας κάποιος την Πέννυ Ρόγκα να αγωνίζεται στα τάραφλεξ, δεν χρειάζεται να έχει ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφθεί ότι αυτό το κορίτσι διαθέτει όλα τα παραπάνω.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και στα 14 της άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με το βόλεϊ στην ομάδα του Εαρινού. Στα 18 πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στην Αθήνα για να εκτοξεύσει την καριέρα της, συνδυάζοντας τον αθλητισμό με τις σπουδές της στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας. Έχτισε με το "σπαθί" της ένα όνομα στο γυναικείο βόλεϊ της Ελλάδας και από το 2014, όταν και μετεγγράφηκε στον Παναθηναϊκό, αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο αγαπητό στην "πράσινη" εξέδρα πρόσωπο.
Ούσα επί σειρά ετών κορυφαία λίμπερο στο ελληνικό πρωτάθλημα, η Πέννυ μιλά αποκλειστικά στο "The Columnist" για τον Παναθηναϊκό, τον φετινό της τραυματισμό, το κεφάλαιο Εθνική Ομάδα και πολλά άλλα.
- Σε τι κατάσταση θεωρείς ότι βρίσκεται η ομάδα αυτήν την περίοδο;
Π.Ρ.: "Η ομάδα γύρισε από τις διακοπές λίγο άρρυθμη. Ήταν μεγάλο το χρονικό διάστημα που δεν είχαμε ούτε επίσημη αγωνιστική δράση ούτε πολλά φιλικά. Δεν είχαμε ρυθμό και αυτό άλλωστε φάνηκε στο πρώτο παιχνίδι στην Ηλιούπολη, όπου χάσαμε βαθμό. Αλλά σιγά-σιγά θεωρώ ότι θα βρούμε το ρυθμό μας και θα πάμε γερά προς το στόχο μας".
- Η ομάδα συγκριτικά με πέρυσι είναι πολύ διαφορετική και σαφώς βελτιωμένη. Ποιο το δικό σου σχόλιο για τη φετινή σεζόν;
Π.Ρ.: "Έγιναν πολλές αλλαγές, αρκετές προσθήκες και νομίζω ότι έχουμε δέσει όλες οι παίκτριες μεταξύ μας. Υπάρχει καλό κλίμα στην ομάδα, δουλεύουμε αρκετά και αυτό, νομίζω, φαίνεται και μέσα στο γήπεδο".
- Η στιγμή που πέφτεις στον αγωνιστικό χώρο σφαδάζοντας από τους πόνους θεωρείς ότι είναι η στιγμή που φοβήθηκες περισσότερο από ποτέ στην καριέρα σου;
Π.Ρ.: "Εκείνη την ώρα γκρεμίζονται όλα. Σκέφτεσαι από τη μία "να μην είναι μεγάλη ζημιά", από την άλλη "τι θα κάνω άμα είναι". Περνάνε πολλά πράγματα από το μυαλό σου και εύχεσαι να είναι το λιγότερο δυνατό κακό. Μέσα στην ατυχία μου όμως ήμουν και τυχερή, όπως και η ομάδα".
- Ο τραυματισμός σου πάντως δεν φάνηκε να επηρεάζει τόσο την απόδοσή σου. Οι προπονητές σε ψήφισαν ως το καλύτερο λίμπερο του α' γύρου. Θα μπορούσε κάλλιστα να σου έχει "κόψει" τη φόρμα όλο αυτό.
Π.Ρ.: "Για να είμαι ειλικρινής, αυτός ήταν ο προβληματισμός μου όταν ξεκινούσα να μπαίνω στην ενδυνάμωση στο πόδι, στην επαφή με την μπάλα. Αισθανόμουν ότι έχω χάσει τα πάντα, ότι δεν ξέρω πώς θα γυρίσω και ότι δεν θα έχω ρυθμό. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που το είπες συνειδητοποίησα ότι οι προπονητές με ψήφισαν ως το καλύτερο λίμπερο στην πρώτη επτάδα του α' γύρου, χωρίς να έχω παίξει και όλα τα ματς. Ξεκίνησα από τα μισά, ενώ είχα χάσει τρεις αγωνιστικές, και δεν το περίμενα από εμένα ότι θα τα πάω τόσο καλά. Υπήρχε λίγο άγχος και πίεση επειδή επέστρεψα έναν αγώνα πριν τα ντέρμπι αλλά όλα καλά".
- Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με το χώρο του βόλεϊ;
Π.Ρ.: "Κατά τύχη ασχολήθηκα. Στο σχολείο ξεκίνησα, όταν μου πρότεινε μία φίλη μου να πάω στην ομάδα που είχε ο πατέρας της. Μέχρι τότε ήμουν γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ασχολήθηκα και με το τένις λίγο αλλά τα παράτησα γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τέτοια αθλήματα. Ξεκίνησα βήμα-βήμα και στα 18 μου πήρα τη μεγάλη απόφαση να έρθω την Αθήνα για να μπορέσω να δοκιμάσω να πάω ένα σκαλί παραπάνω".
- Όταν ήρθες στην Αθήνα το 2005, ουσιαστικά άνοιξαν δύο νέα κεφάλαια στη ζωή σου. Από τη μία, η καριέρα σου εκτοξεύθηκε και από την άλλη ξεκίνησες την ακαδημαϊκή σου πορεία. Ποιος ήταν ο πρώτος λόγος από τους δύο;
Π.Ρ.: "Νομίζω ότι πρώτα ήταν το βόλεϊ και παράλληλα είπα ότι θα το συνδυάσω με τις σπουδές μου. Βέβαια, δεν ήξερα κατά πόσο θα τα καταφέρω το ίδιο καλά. Από μικρή είχα μάθει να διαβάζω με σύστημα, οπότε δεν δυσκολεύτηκα τόσο πολύ αν και το διάβασμα στο σχολείο με το διάβασμα στο πανεπιστήμιο δεν έχει καμία σχέση. Έκανα και τις... κοπάνες μου απ' το πανεπιστήμιο και γενικότερα κατάφερα να έχω πρόγραμμα και στις προπονήσεις και στη σχολή".
- Τι θεωρείς ότι ήταν αυτό που σε έκανε να φτάσεις στο επίπεδο που έχεις φτάσει;
Π.Ρ.: "Η δουλειά και το πείσμα μου. Θεωρώ ότι είμαι από τις παίκτριες που δουλεύουν, που κάνουν προπόνηση, που προσπαθούν κάθε μέρα να είναι καλύτερες και δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Όταν βάζω έναν στόχο, θέλω και να τον πετυχαίνω".
- Αγωνίζεσαι σε μία ομάδα που έχει κόσμο με ενεργό συμμετοχή. Αν εξαιρέσουμε τα νησιά, όπου υπάρχει και το φαινόμενο του "τοπικισμού" με τη θετική έννοια, τα υπόλοιπα γήπεδα δεν έχουν ιδιαίτερη προσέλευση. Τι θεωρείς ότι θα μπορούσε να κάνει τον Έλληνα φίλαθλο να έρθει να δει βόλεϊ;
Π.Ρ.: "Περισσότερο φίλαθλοι έρχονται παρά οπαδοί. Γενικότερα, έρχονται οικογένειες που έρχονται να δουν την κόρη τους, το παιδί τους. Είναι πολύ λίγο το φίλαθλο κοινό που έρχεται για το βόλεϊ. Θα μπορούσε ουσιαστικά να ανέβει το επίπεδο για να προσελκύσουμε κόσμο. Κακά τα ψέματα, το ελληνικό πρωτάθλημα ειδικά στις γυναίκες θεωρώ ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο σε σχέση με το εξωτερικό και μια επιτυχία φυσικά στις εθνικές ομάδες, γιατί έχουμε μείνει πολύ πίσω θεωρώ. Υπάρχει πολύ υλικό αλλά δυστυχώς δεν γίνεται σωστή διαχείριση και εκμετάλλευση με την καλή έννοια. Έχουμε πολλά παιδιά και σε ακαδημίες και σε πολλές ομάδες τα οποία δεν τα διαχειρίζονται σωστά, δεν εξελίσσονται, δεν δουλεύονται με το σωστό τρόπο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα και η Εθνική να μην έχει επιτυχίες".
- Υπάρχει κάτι που μου κάνει εντύπωση. Έχω συνομιλήσει πολλές φορές με φίλους του Παναθηναϊκού οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από την ομάδα βόλεϊ, αλλά το όνομά σου το γνωρίζουν. Αυτό αποδεικνύει την πολύ καλή σχέση που έχεις με τον κόσμο του συλλόγου. Αυτό πώς έχει "χτιστεί" και πώς συντηρείται;
Π.Ρ.: "Εγώ είμαι ο εαυτός μου μέσα στο γήπεδο, δεν προσποιούμαι. Σε όλες τις ομάδες που έχω περάσει, διακρίνομαι για το πάθος μου γιατί το ζω αυτό. Μπαίνω μέσα στο γήπεδο και θέλω να χαίρομαι τον κάθε πόντο, την κάθε μπαλιά και να παθιάζομαι με αυτό που κάνω γιατί θεωρώ ότι είμαι και καλύτερη όταν υπάρχει πάθος και ένταση. Από κει και πέρα, είμαι ευτυχισμένη που είμαι σε μία ομάδα που από την αρχή το κοινό με αγκάλιασε. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού με έκανε να νιώσω ότι είμαι σε μια οικογένεια, τη δεύτερη οικογένειά μου. Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι αυτό ακριβώς που τους κάνει να με γνωρίζουν αλλά πάνω από όλα είμαι εγώ μέσα στο γήπεδο και δεν προσποιούμαι για τίποτα".
- Και ο αριθμός "13" φέτος στη φανέλα;
Π.Ρ.: "Ήταν μία πρόταση που έγινε από τη διοίκηση. Θεώρησαν ότι θα μπορούσα να το φορέσω και για μένα ήταν τιμή και το δέχθηκα. Δεν θα έλεγα "όχι" άσχετα που και οι γονείς μου και αρκετοί άνθρωποι είναι λίγο προληπτικοί με τον αριθμό 13 αλλά όπως είπα ήταν μεγάλη τιμή αυτή".
- Έχεις αγωνιστεί στους τρεις πιο λαοφιλείς συλλόγους της Ελλάδας: Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό (κατά χρονική σειρά). Τι αποκόμισες από κάθε εμπειρία ξεχωριστά;
Π.Ρ.: "Θεωρώ ότι είμαι από τις τυχερές αθλήτριες γιατί έζησα τις συνθήκες σε κάθε ομάδα, σε διαφορετικές όμως εποχές. Στον Ολυμπιακό, η αλήθεια είναι ότι τη χρονιά που ήμουν ήταν στην Α2 και ήταν δύσκολος ο χρόνος εκείνος. Ήμουν η μοναδική αθλήτρια που δεν πληρωνόταν εκείνη τη χρονιά, ούτε καν τα μεταφορικά μου και αυτό ειλικρινά με δυσαρέστησε από μία τέτοια ομάδα. Μετά τον Ηρακλή Κηφισιάς με τον οποίο έκανα το ντεμπούτο μου στην Α1, μου έγινε πρόταση από την ΑΕΚ και πήγα. Ήταν δύο χρόνια που, από τη μια, βρέθηκα να παίζω σε μία ομάδα η οποία είχε πολλούς φανατικούς οπαδούς που δημιουργούσαν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο, αλλά κάποια στιγμή γύρισε μπούμερανγκ αυτό στις αθλήτριες της ομάδας μου γιατί δεν κατάφεραν να δεχτούν την ήττα και τις κακές εμφανίσεις της ομάδας. Το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο για δύο σερί χρονιές δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν σωστά και ζήσαμε και εγώ και οι συμπαίκτριές μου πολύ δύσκολες καταστάσεις μέσα στο γήπεδο, που εμένα με στενοχώρησαν πολύ, με έφθειραν ψυχολογικά και ήταν ουσιαστικά και ένας λόγος που αποχώρησα από την ομάδα για να πάω στον Παναθηναϊκό, ο οποίος μου είχε ξανακάνει πρόταση στο παρελθόν. Αυτήν τη στιγμή νιώθω ολοκληρωμένη σαν παίκτρια, αισθάνομαι πολύ καλά στον Παναθηναϊκό, νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου, ότι εκτιμούν την προσπάθειά μου και εντός και εκτός γηπέδου για την ομάδα και θέλω ουσιαστικά να τελειώσω και την καριέρα μου εδώ".
- Τι σημαίνει για σένα Εθνική Ομάδα;
Π.Ρ.: "Είναι μία δύσκολη ερώτηση. Θεωρώ ότι για κάθε αθλητή και για την καριέρα του είναι ένα μεγάλο όνειρο και είναι ο απώτερος στόχος. Καλώς ή κακώς, έχουν γίνει πάρα πολλά σκηνικά με την Εθνική Ομάδα, έχουν τιμωρηθεί παίκτριες. Θεωρώ ότι δεν γίνεται σωστή διαχείριση υλικού μέσα στην Εθνική, περνάνε πολύ αξιόλογοι προπονητές αλλά με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν μπορεί να γίνει σωστή δουλειά. Δεν θα μιλήσω για τις χρηματικές απολαβές, ότι θα πρέπει να καλύπτονται κάποια έξοδα κάποιων αθλητριών που δεν μένουν στην Αθήνα, γιατί τις περισσότερες φορές η προετοιμασία γίνεται ή εδώ ή στη Θεσσαλονίκη. Ελάχιστες φορές γίνεται αλλού όπως στον "Ατέρμονα" στο Κιλκίς. Θεωρώ πάντως ότι η Εθνική είναι ο απώτερος στόχος. Για μένα, μέχρι πρότινος, ήταν το μεγάλο μου όνειρο. Η πρώτη μου φορά ήταν με τον Καπράρα που για μένα ήταν ονειρικό όλο αυτό που έζησα, πήρα πάρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο. Και με τον κύριο Καλμαζίδη έχω συνεργαστεί αλλά για οικογενειακούς λόγους έπρεπε να αποσυρθώ και νομίζω ότι έχουν να δώσουν πολλά παραπάνω από εμένα".
- Άρα για σένα η Εθνική Ομάδα έχει τελειώσει...
Π.Ρ.: "Πλέον, νομίζω πως ναι. Δεν σημαίνει ότι μία πρόσκληση θα την αρνηθώ αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν παίκτριες που μπορούν να δώσουν πολλά παραπάνω από ό,τι εγώ αυτήν τη στιγμή. Για φέτος ειδικά μετά από τον τραυματισμό θεωρώ ότι δεν μπορώ να προσφέρω αυτά που θέλω γιατί το γόνατό μου δεν έχει επανέλθει 100% και θέλω το καλοκαίρι να κάνω μία καλύτερη αποκατάσταση".
- Με αφορμή τη δική σου εμπειρία στο χώρο του βόλεϊ, τι θα ήταν αυτό που θα είχες να πεις σαν συμβουλή σε ένα νέο κορίτσι που αρχίζει τώρα την καριέρα του και αποθαρρύνεται από την κατάσταση στην Ελλάδα;
Π.Ρ.: "Η αλήθεια είναι ότι το βόλεϊ δεν θα σε ζήσει. Σε καμία περίπτωση. Πάνε αυτές οι εποχές που έβγαζες τα προς το ζην και έκανες και μια καβάτζα για μετά. Από την άλλη όμως, εγώ το βόλεϊ δεν το ξεκίνησα για τα λεφτά. Είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη, είναι κάτι που αγαπώ, έχω περάσει άπειρες ώρες στα γήπεδα, έχω πάθει χιλιάδες τραυματισμούς είτε μικρούς είτε σοβαρούς, με έχει βοηθήσει στο να είμαι πειθαρχημένη σαν άνθρωπος, να είμαι κοινωνική και με έχει βοηθήσει γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις. Άμα δεν είναι το βόλεϊ, μπορεί να είναι το μπάσκετ, μπορεί το ποδόσφαιρο, μπορεί το τένις, οτιδήποτε. Θεωρώ ότι ο αθλητισμός κάνει πολύ καλό στα παιδιά και το μόνο που θα ήθελα να πω σαν συμβουλή είναι να δουλεύουν μέσα στο γήπεδο, να μην τα παρατάνε ποτέ, γιατί το πείσμα και η πίστη στον εαυτό τους θα τους κάνει καλύτερους".
- Και μετά το βόλεϊ, τι; Όταν θα σταματήσεις πια να είσαι η λίμπερο Ρόγκα και θα είσαι απλά η Πέννυ.
Π.Ρ.: "Η αλήθεια είναι ότι μάλλον κοντοζυγώνει αυτή η ώρα. Έχω κάνει κάποιες σκέψεις, έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχω κάνει το μεταπτυχιακό μου, έχω τελειώσει τρεις-τέσσερις γλώσσες με πτυχία. Από κει και πέρα, βέβαια, στην αγορά εργασίας έτσι όπως είναι τα πράγματα στη σημερινή εποχή και τη σημερινή Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό, να κάνω ένα μεταπτυχιακό, να κοιτάξω μήπως βρω κάποια ομάδα σε χαμηλότερη κατηγορία, να ψάξω για δουλειά γιατί εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Είναι αυτό που είπα και πριν: είμαι πεισματάρα και δεν τα παρατάω. Σκέφτομαι ότι κάπως θα μπορέσω να απορροφηθώ στο χώρο που τόσα χρόνια αγαπώ και ασχολούμαι, δηλαδή στον αθλητισμό. Είτε από κάποιο πόστο προπονητικό είτε από κάποιο πόστο managemnet".
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και στα 14 της άρχισε να ασχολείται ουσιαστικά με το βόλεϊ στην ομάδα του Εαρινού. Στα 18 πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στην Αθήνα για να εκτοξεύσει την καριέρα της, συνδυάζοντας τον αθλητισμό με τις σπουδές της στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας. Έχτισε με το "σπαθί" της ένα όνομα στο γυναικείο βόλεϊ της Ελλάδας και από το 2014, όταν και μετεγγράφηκε στον Παναθηναϊκό, αποτελεί αναμφισβήτητα το πιο αγαπητό στην "πράσινη" εξέδρα πρόσωπο.
Ούσα επί σειρά ετών κορυφαία λίμπερο στο ελληνικό πρωτάθλημα, η Πέννυ μιλά αποκλειστικά στο "The Columnist" για τον Παναθηναϊκό, τον φετινό της τραυματισμό, το κεφάλαιο Εθνική Ομάδα και πολλά άλλα.
- Σε τι κατάσταση θεωρείς ότι βρίσκεται η ομάδα αυτήν την περίοδο;
Π.Ρ.: "Η ομάδα γύρισε από τις διακοπές λίγο άρρυθμη. Ήταν μεγάλο το χρονικό διάστημα που δεν είχαμε ούτε επίσημη αγωνιστική δράση ούτε πολλά φιλικά. Δεν είχαμε ρυθμό και αυτό άλλωστε φάνηκε στο πρώτο παιχνίδι στην Ηλιούπολη, όπου χάσαμε βαθμό. Αλλά σιγά-σιγά θεωρώ ότι θα βρούμε το ρυθμό μας και θα πάμε γερά προς το στόχο μας".
- Η ομάδα συγκριτικά με πέρυσι είναι πολύ διαφορετική και σαφώς βελτιωμένη. Ποιο το δικό σου σχόλιο για τη φετινή σεζόν;
Π.Ρ.: "Έγιναν πολλές αλλαγές, αρκετές προσθήκες και νομίζω ότι έχουμε δέσει όλες οι παίκτριες μεταξύ μας. Υπάρχει καλό κλίμα στην ομάδα, δουλεύουμε αρκετά και αυτό, νομίζω, φαίνεται και μέσα στο γήπεδο".
- Η στιγμή που πέφτεις στον αγωνιστικό χώρο σφαδάζοντας από τους πόνους θεωρείς ότι είναι η στιγμή που φοβήθηκες περισσότερο από ποτέ στην καριέρα σου;
Π.Ρ.: "Εκείνη την ώρα γκρεμίζονται όλα. Σκέφτεσαι από τη μία "να μην είναι μεγάλη ζημιά", από την άλλη "τι θα κάνω άμα είναι". Περνάνε πολλά πράγματα από το μυαλό σου και εύχεσαι να είναι το λιγότερο δυνατό κακό. Μέσα στην ατυχία μου όμως ήμουν και τυχερή, όπως και η ομάδα".
- Ο τραυματισμός σου πάντως δεν φάνηκε να επηρεάζει τόσο την απόδοσή σου. Οι προπονητές σε ψήφισαν ως το καλύτερο λίμπερο του α' γύρου. Θα μπορούσε κάλλιστα να σου έχει "κόψει" τη φόρμα όλο αυτό.
Π.Ρ.: "Για να είμαι ειλικρινής, αυτός ήταν ο προβληματισμός μου όταν ξεκινούσα να μπαίνω στην ενδυνάμωση στο πόδι, στην επαφή με την μπάλα. Αισθανόμουν ότι έχω χάσει τα πάντα, ότι δεν ξέρω πώς θα γυρίσω και ότι δεν θα έχω ρυθμό. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που το είπες συνειδητοποίησα ότι οι προπονητές με ψήφισαν ως το καλύτερο λίμπερο στην πρώτη επτάδα του α' γύρου, χωρίς να έχω παίξει και όλα τα ματς. Ξεκίνησα από τα μισά, ενώ είχα χάσει τρεις αγωνιστικές, και δεν το περίμενα από εμένα ότι θα τα πάω τόσο καλά. Υπήρχε λίγο άγχος και πίεση επειδή επέστρεψα έναν αγώνα πριν τα ντέρμπι αλλά όλα καλά".
Π.Ρ.: "Κατά τύχη ασχολήθηκα. Στο σχολείο ξεκίνησα, όταν μου πρότεινε μία φίλη μου να πάω στην ομάδα που είχε ο πατέρας της. Μέχρι τότε ήμουν γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Ασχολήθηκα και με το τένις λίγο αλλά τα παράτησα γιατί ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τέτοια αθλήματα. Ξεκίνησα βήμα-βήμα και στα 18 μου πήρα τη μεγάλη απόφαση να έρθω την Αθήνα για να μπορέσω να δοκιμάσω να πάω ένα σκαλί παραπάνω".
- Όταν ήρθες στην Αθήνα το 2005, ουσιαστικά άνοιξαν δύο νέα κεφάλαια στη ζωή σου. Από τη μία, η καριέρα σου εκτοξεύθηκε και από την άλλη ξεκίνησες την ακαδημαϊκή σου πορεία. Ποιος ήταν ο πρώτος λόγος από τους δύο;
Π.Ρ.: "Νομίζω ότι πρώτα ήταν το βόλεϊ και παράλληλα είπα ότι θα το συνδυάσω με τις σπουδές μου. Βέβαια, δεν ήξερα κατά πόσο θα τα καταφέρω το ίδιο καλά. Από μικρή είχα μάθει να διαβάζω με σύστημα, οπότε δεν δυσκολεύτηκα τόσο πολύ αν και το διάβασμα στο σχολείο με το διάβασμα στο πανεπιστήμιο δεν έχει καμία σχέση. Έκανα και τις... κοπάνες μου απ' το πανεπιστήμιο και γενικότερα κατάφερα να έχω πρόγραμμα και στις προπονήσεις και στη σχολή".
- Τι θεωρείς ότι ήταν αυτό που σε έκανε να φτάσεις στο επίπεδο που έχεις φτάσει;
Π.Ρ.: "Η δουλειά και το πείσμα μου. Θεωρώ ότι είμαι από τις παίκτριες που δουλεύουν, που κάνουν προπόνηση, που προσπαθούν κάθε μέρα να είναι καλύτερες και δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Όταν βάζω έναν στόχο, θέλω και να τον πετυχαίνω".
- Αγωνίζεσαι σε μία ομάδα που έχει κόσμο με ενεργό συμμετοχή. Αν εξαιρέσουμε τα νησιά, όπου υπάρχει και το φαινόμενο του "τοπικισμού" με τη θετική έννοια, τα υπόλοιπα γήπεδα δεν έχουν ιδιαίτερη προσέλευση. Τι θεωρείς ότι θα μπορούσε να κάνει τον Έλληνα φίλαθλο να έρθει να δει βόλεϊ;
Π.Ρ.: "Περισσότερο φίλαθλοι έρχονται παρά οπαδοί. Γενικότερα, έρχονται οικογένειες που έρχονται να δουν την κόρη τους, το παιδί τους. Είναι πολύ λίγο το φίλαθλο κοινό που έρχεται για το βόλεϊ. Θα μπορούσε ουσιαστικά να ανέβει το επίπεδο για να προσελκύσουμε κόσμο. Κακά τα ψέματα, το ελληνικό πρωτάθλημα ειδικά στις γυναίκες θεωρώ ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο σε σχέση με το εξωτερικό και μια επιτυχία φυσικά στις εθνικές ομάδες, γιατί έχουμε μείνει πολύ πίσω θεωρώ. Υπάρχει πολύ υλικό αλλά δυστυχώς δεν γίνεται σωστή διαχείριση και εκμετάλλευση με την καλή έννοια. Έχουμε πολλά παιδιά και σε ακαδημίες και σε πολλές ομάδες τα οποία δεν τα διαχειρίζονται σωστά, δεν εξελίσσονται, δεν δουλεύονται με το σωστό τρόπο και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα και η Εθνική να μην έχει επιτυχίες".
- Υπάρχει κάτι που μου κάνει εντύπωση. Έχω συνομιλήσει πολλές φορές με φίλους του Παναθηναϊκού οι οποίοι δεν έχουν ιδέα από την ομάδα βόλεϊ, αλλά το όνομά σου το γνωρίζουν. Αυτό αποδεικνύει την πολύ καλή σχέση που έχεις με τον κόσμο του συλλόγου. Αυτό πώς έχει "χτιστεί" και πώς συντηρείται;
Π.Ρ.: "Εγώ είμαι ο εαυτός μου μέσα στο γήπεδο, δεν προσποιούμαι. Σε όλες τις ομάδες που έχω περάσει, διακρίνομαι για το πάθος μου γιατί το ζω αυτό. Μπαίνω μέσα στο γήπεδο και θέλω να χαίρομαι τον κάθε πόντο, την κάθε μπαλιά και να παθιάζομαι με αυτό που κάνω γιατί θεωρώ ότι είμαι και καλύτερη όταν υπάρχει πάθος και ένταση. Από κει και πέρα, είμαι ευτυχισμένη που είμαι σε μία ομάδα που από την αρχή το κοινό με αγκάλιασε. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού με έκανε να νιώσω ότι είμαι σε μια οικογένεια, τη δεύτερη οικογένειά μου. Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι αυτό ακριβώς που τους κάνει να με γνωρίζουν αλλά πάνω από όλα είμαι εγώ μέσα στο γήπεδο και δεν προσποιούμαι για τίποτα".
- Και ο αριθμός "13" φέτος στη φανέλα;
Π.Ρ.: "Ήταν μία πρόταση που έγινε από τη διοίκηση. Θεώρησαν ότι θα μπορούσα να το φορέσω και για μένα ήταν τιμή και το δέχθηκα. Δεν θα έλεγα "όχι" άσχετα που και οι γονείς μου και αρκετοί άνθρωποι είναι λίγο προληπτικοί με τον αριθμό 13 αλλά όπως είπα ήταν μεγάλη τιμή αυτή".
- Έχεις αγωνιστεί στους τρεις πιο λαοφιλείς συλλόγους της Ελλάδας: Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό (κατά χρονική σειρά). Τι αποκόμισες από κάθε εμπειρία ξεχωριστά;
Π.Ρ.: "Θεωρώ ότι είμαι από τις τυχερές αθλήτριες γιατί έζησα τις συνθήκες σε κάθε ομάδα, σε διαφορετικές όμως εποχές. Στον Ολυμπιακό, η αλήθεια είναι ότι τη χρονιά που ήμουν ήταν στην Α2 και ήταν δύσκολος ο χρόνος εκείνος. Ήμουν η μοναδική αθλήτρια που δεν πληρωνόταν εκείνη τη χρονιά, ούτε καν τα μεταφορικά μου και αυτό ειλικρινά με δυσαρέστησε από μία τέτοια ομάδα. Μετά τον Ηρακλή Κηφισιάς με τον οποίο έκανα το ντεμπούτο μου στην Α1, μου έγινε πρόταση από την ΑΕΚ και πήγα. Ήταν δύο χρόνια που, από τη μια, βρέθηκα να παίζω σε μία ομάδα η οποία είχε πολλούς φανατικούς οπαδούς που δημιουργούσαν μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο, αλλά κάποια στιγμή γύρισε μπούμερανγκ αυτό στις αθλήτριες της ομάδας μου γιατί δεν κατάφεραν να δεχτούν την ήττα και τις κακές εμφανίσεις της ομάδας. Το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο για δύο σερί χρονιές δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν σωστά και ζήσαμε και εγώ και οι συμπαίκτριές μου πολύ δύσκολες καταστάσεις μέσα στο γήπεδο, που εμένα με στενοχώρησαν πολύ, με έφθειραν ψυχολογικά και ήταν ουσιαστικά και ένας λόγος που αποχώρησα από την ομάδα για να πάω στον Παναθηναϊκό, ο οποίος μου είχε ξανακάνει πρόταση στο παρελθόν. Αυτήν τη στιγμή νιώθω ολοκληρωμένη σαν παίκτρια, αισθάνομαι πολύ καλά στον Παναθηναϊκό, νιώθω ότι είμαι στο σπίτι μου, ότι εκτιμούν την προσπάθειά μου και εντός και εκτός γηπέδου για την ομάδα και θέλω ουσιαστικά να τελειώσω και την καριέρα μου εδώ".
Π.Ρ.: "Είναι μία δύσκολη ερώτηση. Θεωρώ ότι για κάθε αθλητή και για την καριέρα του είναι ένα μεγάλο όνειρο και είναι ο απώτερος στόχος. Καλώς ή κακώς, έχουν γίνει πάρα πολλά σκηνικά με την Εθνική Ομάδα, έχουν τιμωρηθεί παίκτριες. Θεωρώ ότι δεν γίνεται σωστή διαχείριση υλικού μέσα στην Εθνική, περνάνε πολύ αξιόλογοι προπονητές αλλά με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν μπορεί να γίνει σωστή δουλειά. Δεν θα μιλήσω για τις χρηματικές απολαβές, ότι θα πρέπει να καλύπτονται κάποια έξοδα κάποιων αθλητριών που δεν μένουν στην Αθήνα, γιατί τις περισσότερες φορές η προετοιμασία γίνεται ή εδώ ή στη Θεσσαλονίκη. Ελάχιστες φορές γίνεται αλλού όπως στον "Ατέρμονα" στο Κιλκίς. Θεωρώ πάντως ότι η Εθνική είναι ο απώτερος στόχος. Για μένα, μέχρι πρότινος, ήταν το μεγάλο μου όνειρο. Η πρώτη μου φορά ήταν με τον Καπράρα που για μένα ήταν ονειρικό όλο αυτό που έζησα, πήρα πάρα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο. Και με τον κύριο Καλμαζίδη έχω συνεργαστεί αλλά για οικογενειακούς λόγους έπρεπε να αποσυρθώ και νομίζω ότι έχουν να δώσουν πολλά παραπάνω από εμένα".
- Άρα για σένα η Εθνική Ομάδα έχει τελειώσει...
Π.Ρ.: "Πλέον, νομίζω πως ναι. Δεν σημαίνει ότι μία πρόσκληση θα την αρνηθώ αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν παίκτριες που μπορούν να δώσουν πολλά παραπάνω από ό,τι εγώ αυτήν τη στιγμή. Για φέτος ειδικά μετά από τον τραυματισμό θεωρώ ότι δεν μπορώ να προσφέρω αυτά που θέλω γιατί το γόνατό μου δεν έχει επανέλθει 100% και θέλω το καλοκαίρι να κάνω μία καλύτερη αποκατάσταση".
- Με αφορμή τη δική σου εμπειρία στο χώρο του βόλεϊ, τι θα ήταν αυτό που θα είχες να πεις σαν συμβουλή σε ένα νέο κορίτσι που αρχίζει τώρα την καριέρα του και αποθαρρύνεται από την κατάσταση στην Ελλάδα;
Π.Ρ.: "Η αλήθεια είναι ότι το βόλεϊ δεν θα σε ζήσει. Σε καμία περίπτωση. Πάνε αυτές οι εποχές που έβγαζες τα προς το ζην και έκανες και μια καβάτζα για μετά. Από την άλλη όμως, εγώ το βόλεϊ δεν το ξεκίνησα για τα λεφτά. Είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη, είναι κάτι που αγαπώ, έχω περάσει άπειρες ώρες στα γήπεδα, έχω πάθει χιλιάδες τραυματισμούς είτε μικρούς είτε σοβαρούς, με έχει βοηθήσει στο να είμαι πειθαρχημένη σαν άνθρωπος, να είμαι κοινωνική και με έχει βοηθήσει γενικότερα στις ανθρώπινες σχέσεις. Άμα δεν είναι το βόλεϊ, μπορεί να είναι το μπάσκετ, μπορεί το ποδόσφαιρο, μπορεί το τένις, οτιδήποτε. Θεωρώ ότι ο αθλητισμός κάνει πολύ καλό στα παιδιά και το μόνο που θα ήθελα να πω σαν συμβουλή είναι να δουλεύουν μέσα στο γήπεδο, να μην τα παρατάνε ποτέ, γιατί το πείσμα και η πίστη στον εαυτό τους θα τους κάνει καλύτερους".
- Και μετά το βόλεϊ, τι; Όταν θα σταματήσεις πια να είσαι η λίμπερο Ρόγκα και θα είσαι απλά η Πέννυ.
Π.Ρ.: "Η αλήθεια είναι ότι μάλλον κοντοζυγώνει αυτή η ώρα. Έχω κάνει κάποιες σκέψεις, έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο, έχω κάνει το μεταπτυχιακό μου, έχω τελειώσει τρεις-τέσσερις γλώσσες με πτυχία. Από κει και πέρα, βέβαια, στην αγορά εργασίας έτσι όπως είναι τα πράγματα στη σημερινή εποχή και τη σημερινή Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν να φύγω στο εξωτερικό, να κάνω ένα μεταπτυχιακό, να κοιτάξω μήπως βρω κάποια ομάδα σε χαμηλότερη κατηγορία, να ψάξω για δουλειά γιατί εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Είναι αυτό που είπα και πριν: είμαι πεισματάρα και δεν τα παρατάω. Σκέφτομαι ότι κάπως θα μπορέσω να απορροφηθώ στο χώρο που τόσα χρόνια αγαπώ και ασχολούμαι, δηλαδή στον αθλητισμό. Είτε από κάποιο πόστο προπονητικό είτε από κάποιο πόστο managemnet".
Μάριος Μάντζος
E-mail: marmantzos20@gmail.com
Facebook: www.facebook.com/marmantzos20
Twitter: www.twitter.com/marmantzos20
LinkedIn: www.linkedin/in/marmantzos20
