Κερδήθηκε μία μάχη, όχι ο πόλεμος

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ύστερα από μία μακρά προεκλογική περίοδο με ανατροπές, εκπλήξεις, υπερβάσεις και αναδιατάξεις ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη, όπως αναμενόταν βέβαια, όγδοος Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας απέναντι στην επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν. Αν και αυτή ήταν αναμφισβήτητα μία νίκη της δημοκρατίας, της ανοιχτής κοινωνίας, του κέντρου και της ανεκτικότητας απέναντι στο ρατσισμό, τα άκρα, τον εθνικισμό, την ισλαμοφοβία και τον προστατευτισμό, εντούτοις οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει ο νέος Πρόεδρος, η Γαλλία και η Ευρώπη παραμένουν. 

Πρώτα από όλα, η ψήφος στην Ακροδεξιά δεν αποτελεί πλέον ανάθεμα όπως πριν από 15 χρόνια στην αντίστοιχη περίπτωση του Ζαν-Μαρί Λεπέν. Αντιθέτως, ο λεπενισμός, εξαιτίας και του λίφτινγκ που υπέστη από την κόρη του ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου, είναι μία νομιμοποιημένη και θεμιτή πολιτική επιλογή τουλάχιστον στα μάτια του 34% όσων ψήφισαν την Κυριακή. Παράλληλα, ο ευρωσκεπτικισμός ή και η απέχθεια έναντι των Βρυξελλών από, τουλάχιστον, το ένα τρίτο των πολιτών μίας χώρας που αποτελεί ιστορικό πυλώνα της Ενωμένης Ευρώπης, αποτελεί επίσης ένα πολύ σοβαρό φαινόμενο. 

Η Λεπέν, όπως και κάθε γνήσιος λαϊκιστής, έθεσε στην κορυφή της ατζέντας της υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζει η γαλλική κοινωνία σε μία εποχή γεωμετρικών αλλαγών: Η ανεργία, η απογοήτευση, η μεγάλη μείωση της αγοραστικής δυνατότητας των μικρομεσαίων στρωμάτων, η τρομοκρατία και η μετανάστευση είναι ζητήματα ορατά που όμως δεν είναι δυνατόν να λυθούν με τις απλοϊκές λύσεις και τις αοριστίες που ευαγγελίζεται η Λεπέν. Το κλείσιμο των συνόρων, η αποχώρηση από την ΕΕ και το ευρώ, ο προστατευτισμός και η εχθρότητα απέναντι στο μουσουλμανικό στοιχείο όχι μόνο δεν πρόκειται να επιλύσουν αλλά θα επιδεινώσουν τα προβλήματα γυρίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνία δεκαετίες πίσω. 

Απέναντι, λοιπόν, σε αυτές τις επιτηδευμένα αφελείς προσεγγίσεις, ο Μακρόν αντέτεινε δύσκολες αλλά προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα λύσεις.

Στην οικονομία, η οποία αποτελεί και τη βάση για την άσκηση πολιτικής σε οποιοδήποτε τομέα, ο νέος Πρόεδρος υποστηρίζει ένα μικρότερο και πιο ευέλικτο κράτος, βαθμιαία μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από 33% σε 25% για τη διευκόλυνση επενδύσεων, μείωση της φορολογίας των νοικοκυριών, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ανάλογης της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, περικοπές 60 δισ. ευρώ και επενδύσεις στην έρευνα και την καινοτομία ύψους 50 δισ. σε βάθος πενταετίας. Το πώς βέβαια οι απολύσεις 120.000 δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και με τα προγράμματα διαρκούς επιμόρφωσης των ανέργων που προτείνει ο ηγέτης του En Marche ! ή η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας θα εφαρμοστούν και κυρίως θα περάσουν στη γαλλική κοινωνία, μένει να αποδειχθεί. 

Στο πεδίο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ο Μακρόν προκρίνει περισσότερη και πιο ανοιχτή Ευρώπη εμπλουτισμένη με ριζικές και καινοτόμες θεσμικές αλλαγές όπως η θέσπιση κοινού υπουργού οικονομικών και κοινού προϋπολογισμού της ευρωζώνης. Όμως τόσο αυτές όσο και η θέση του για την ανάγκη ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους σίγουρα δε θα ακούγονται εύηχα στα αφτιά της γερμανικής πολιτικής τάξης κι υπό αυτό το πρίσμα ας είμαστε επιφυλακτικοί για τους όρους και τις συνθήκες της αναθέρμανσης του γαλλογερμανικού άξονα που όλοι προεξοφλούν. 

Στο άλλο μεγάλο ζήτημα, εκείνο της ασφάλειας, ο κεντρώος πολιτικός αναγνωρίζει τα σοβαρά προβλήματα που προκύπτουν από την ισλαμική τρομοκρατία όμως στις ψευδολύσεις αποκλεισμού, μισαλλοδοξίας και εθνικισμού που αποτελούν και βούτυρο στο ψωμί των φονταμενταλιστών, αντιπαραβάλλει λογικές προτάσεις όπως επίσπευση της διαδικασίας εξέτασης των αιτημάτων ασύλου, ενίσχυση των αρμόδιων τμημάτων με 10.000 προσλήψεις, διαρκή επιμόρφωση και εκπαίδευσή τους και στενότερη συνεργασία όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Πάνω από όλα όμως προτάσσει τον ευρωπαϊκό και γαλλικό τρόπο ζωής με σεβασμό στη διαφορετικότητα, στη δημοκρατία και στη διαδικασία ενσωμάτωσης. 

Συμπερασματικά, η εκλογή Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλίας είναι μία πολύ σημαντική εξέλιξη που μπορεί να δώσει νέα πνοή τόσο στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης όσο και στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της λειτουργίας της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Ο ίδιος, αν και αποτελεί τον εκπρόσωπο μίας νέας αντίληψης στην πολιτική όπου οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς είναι δυσδιάκριτες, θα κληθεί μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου να συνεργαστεί με αυτό ακριβώς το πολιτικό κατεστημένο το οποίο κέρδισε στις 23 Απριλίου και μάλιστα μέσα σε ένα σκηνικό αυξανόμενης επιρροής της Ακροδεξιάς. Το πόσο, λοιπόν, εύκολη ή δύσκολη θα είναι η συνεργασία αυτή θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και την επιτυχία ή όχι του νεοεκλεγέντος Προέδρου. 

Το βέβαιο πάντως είναι ένα: αν ο Μακρόν αποτύχει να απαντήσει στις μεγάλες, χρόνιες και βαθιές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Γαλλία τότε το 2022 ο λεπενισμός και ό,τι αυτός συμβολίζει θα επανέλθει σαρώνοντας τόσο τη χώρα όσο και την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό που κερδήθηκε στις 7 Μαΐου ήταν μία μεγάλη μάχη και όχι ο πόλεμος.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter