Πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ  

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πρόσφατη δήλωση του βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Τραγάκη κατά την οποία προεξόφλησε την βέβαιη υποψηφιότητα του γιου του στην Β' Πειραιά "αντί για εκείνον" προκάλεσε εύλογα μεγάλες αντιδράσεις στην κοινή γνώμη. Το δε γεγονός ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προσωπικά ο Κ. Μητσοτάκης έσπευσαν να αδειάσουν τον πατέρα Τραγάκη ξεκαθαρίζοντας ότι οι υποψήφιοι προκύπτουν από συγκεκριμένες διαδικασίες αποκλείοντας παράλληλα από τα ψηφοδέλτια των επόμενων εκλογών τον υιό Τραγάκη, αποτελεί μία, σαφώς, υγιή αντίδραση τόσο στα πλαίσια της εικόνας της ΝΔ όσο και του πολιτικού κόσμου γενικότερα. 

Όσο όμως εύστοχη και ταχεία κι αν ήταν η αντίδραση του κόμματος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει η μεγάλη εικόνα.

Τραγάκηδες υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην ελληνική πολιτική σκηνή. Απλώς ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής λόγω έπαρσης ως "ο αρχαιότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου" υπέπεσε στο σφάλμα να δηλώσει δημόσια αυτό που άλλοι σιωπηρά έχουν ήδη εξασφαλίσει για τους δικούς τους γόνους ή ακόμη και γονείς. Η Ελλάδα άλλωστε είναι μικρή χώρα και τα παραδείγματα πολλά για να τα αγνοήσουμε… 

Αυτή όμως η διαχρονική παθογένεια που αναδείχθηκε για πολλοστή φορά, σε αυτήν την περίπτωση με εκκωφαντικό τρόπο, μας υπενθυμίζει και κάτι άλλο: ότι ουσιαστικά στην Ελλάδα, με λίγες εξαιρέσεις, δεν υπήρξε ποτέ μία σοβαρή και αξιόπιστη αστική τάξη εμπνεόμενη από τις αξίες του Διαφωτισμού, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη παρά ένα συνονθύλευμα βρισκόμενο στο κέντρο ή πέριξ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που διαπραγματεύεται διαρκώς και με όρους κοτζαμπασισμού την επιβίωσή του. Οι ευρωπαϊκές αξίες και ότι αυτές συμβολίζουν ήταν και συνεχίζουν, σε μεγάλο βαθμό, να είναι ανάγκη και υποχρέωση. Γι’ αυτό και φαινόμενα όπως το πρόσφατο περιστατικό ήταν ανέκαθεν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. 

Όπως γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό αιώνες μεταοθωμανικής και βαλκανικής νοοτροπίας δεν μπορούν να διαγραφούν από το συλλογικό υποσυνείδητο, τη δομή σκέψης και την κουλτούρα ενός λαού εν μία νυκτί. Αυτό όμως που μπορεί να γίνει με σταθερά βήματα είναι ο απογαλακτισμός από τέτοιου είδους συμπεριφορές και λειτουργίες. Αρκεί να αναλογιστούμε το θεσμικό, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούσε η Ελλάδα πριν την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ. 

Σε κάθε περίπτωση η αντίδραση της ΝΔ στις δηλώσεις του βουλευτή όπως και η πρόθεση της ηγεσίας της να στηριχθεί το κόμμα, μέσω του μητρώου στελεχών, σε πολίτες που θα προέρχονται από την δρώσα κοινωνία είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα και για το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα αρκεί βέβαια να χαρακτηρίζονται από ειλικρίνεια, συνέχεια και συνέπεια. Πόσο αισιόδοξοι, όμως, μπορούμε να είμαστε με βάση την μέχρι τώρα εμπειρία; 

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

 Twitter