Χαμένος στην σκοτεινιά του Dark

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Παρότι έχει μόλις μπει ο Φλεβάρης, βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για να είναι εκ των κορυφαίων – αν όχι η κορυφαία – σειρών του 2018. Τι προσέξαμε, τι γουστάραμε και τι θέλουμε να δούμε στο Dark 

Στην αρχή, φαινόταν ως ένα προνόμιο λίγων. Όχι ιδιαίτερα γνωστή, καθώς στον κυκεώνα του τηλεοπτικού γίγνεσθαι εν έτη 2018, τόσες και τόσες σειρές κυκλοφορούν. Τι παραπάνω δηλαδή να έχει μια σειρά μυστηρίου; 

"Έλα μωρέ τώρα, μια απ’ τα ίδια. Και που να αντέχεις και τα γερμανικά τους". Καλή απορία. Που δεν αργεί να ξεθωριάσει πάντως, αρκούν δυο ή τρία επεισόδια για να χαθείς στη σκοτεινιά του Dark. Την γερμανική παραγωγή του Νetflix, η οποία έχει κυκλοφορήσει ήδη από τις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη (ασχέτως αν ο γράφων είχε την ευκαιρία να τελειώσει τον πρώτο κύκλο μόλις πριν από λίγες μέρες). 

Μυστήριο, στοιχεία από sci-fi, με τις κατάλληλες πινελιές θρίλερ και τρόμου ενίοτε. Με αφετηρία το 2019 (χρονιά όπου εξελίσσεται η σειρά, με "βουτιές" στο 1986 και το 1953, αλλά και με ματιές προς το μέλλον).

Eξαφανίσεις παιδιών, τσεκ. Αυτοκτονία στο πρόγραμμα, τσεκ. Ένα πυρηνικό εργοστάσιο που το καλύπτει αρκετά καλά ένα πέπλο μυστηρίου, τσεκ. Σπηλαίες και δάση που ξεγράφουν την πρώιμη εντύπωση πως το Βίντεν είναι μια ακόμα συνηθισμένη γερμανική κωμόπολη, στα όρια του βαρετού και της πλήξης, επίσης. Ξαφνικά, το σκηνικό έχει στηθεί άρτια, και έχει όλα τα στοιχεία είναι παραταγμένα έτσι για να βγάλει μυστήριο, φόβο, ερωτήματα και αγωνίες. 

Όλα αυτά, στο γραφικό, ατμοσφαιρικό τοπίο μιας φαινομενικά συνηθισμένης γερμανικής κωμόπολης, του Βίντεν. Αυτή είναι η εντύπωση που έχουμε εξαρχής δηλαδή, μέχρι η ροή των γεγονότων της σειράς να μας διαψεύσει τελείως. Το σκηνικό άλλωστε έρχεται σε συνάφεια με τους χαρακτήρες του. 

Σε μια μικρή κωμόπολη θα περίμενε κανείς πως άπαντες γνωρίζονται, από τη στιγμή που είναι μεταξύ τους φίλοι, συγγενείς, γείτονες, συμμαθητές ή συνάδερφοι. Ωστόσο, παρά τους μεταξύ τους δεσμούς, ο καθένας κουβαλάει και το δικό του, ένοχο μυστικό, που καθορίζει τον ίδιο και τη ζωή του. Μέσα σε όλα, το Dark είναι και σειρά χαρακτήρων, γεγονός που κάνει την παρακολούθηση του ενίοτε δύσκολη, σίγουρα πάντως μια μυσταγωγία που πρέπει να γίνεται με την ανάλογη ευλάβεια και προσοχή. 

Όπως και σε κάθε μικρό ή μεγάλο κοινωνικό σύνολο, έτσι και στον μικρόκοσμο του φανταστικού Βίντεν δεν λείπουν καταπιεσμένα πάθη, κρυφοί έρωτες, ένοχα μυστικά, ερωτήματα που ψάχνουν απαντήσεις. Ο Γιόνας, ο Ούλριχ, η Χάνα, ο Χέλγκε, όλοι τους έχουν να αντιμετωπίσουν τη δική τους σκοτεινή πλευρά, πέρα απ’ το γεγονός ότι ως κοινωνία γενικότερα συγκλονίζονται από την εξαφάνιση των παιδιών σε διάστημα λίγων ημερών. Που κρύβεται ο ρόλος του καθενός στην όλη υπόθεση; 

Αξίζει να σημειωθεί πως η σειρά παίρνει μεγάλο bonus για τις μουσικές επιλογές της, που δένουν απόλυτα με το όλο στυλ και το μυστηριακό ύφος που θέλει να ακολουθήσει. Αντίστοιχα, όσο και αν έχω παρατηρήσει πως ξένιζε (και ξενίζει) αρκετούς, το "ντύσιμο" με την γερμανική γλώσσα δίνει έναν διαφορετικό τόνο, όχι απαραίτητα χειρότερο απ’ ότι θα ήταν στα αγγλικά (εντάξει, σειρά μυστηρίου-δράματος δεν θα μπορούσε να είναι στα γαλλικά ή τα ιταλικά, που θα φάνταζε τουλάχιστον γραφικό ή αστείο). 

Πολλοί βιάστηκαν, τέλος, να το χρήσουν νέο Stranger Things, ή έστω την γερμανική του απάντηση από τη Netflix. Παρακολουθώντας τον πρώτο κύκλο (και περιμένοντας τον δεύτερο πλέον απ’ το νέο έτος), καταλαβαίνεις πως το Dark έχει τη δική του τηλεοπτική ταυτότητα, καθώς δεν έχει τον πιο light, αμερικάνικης υφής φαντασιακό χαρακτήρα. Μάλλον απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό με διαφορετικές τηλεοπτικές απαιτήσει, και αυτό είναι το ωραίο. 

Απ’ την άλλη, επειδή αντίστοιχα έπαιξε σε αρκετά blogs και κριτικές, ευελπιστούμε πως σίγουρα δεν θα γίνει ένα νέο Lost, όπου η πλοκή θα ξεχειλώσει, η χρονική ροή θα απλωθεί σε πάρα πολλές σεζόν, αφήνοντας έτσι ένα τέλος ανιαρό με μπόλικα ερωτηματικά και δίχως πραγματική εξήγηση των γεγονότων. 

  Χρήστος Γραβιάς