Γοητεία, απλότητα και το... αχ!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Είναι πολλές φορές που κάποιος μας ζητάει να περιγράψουμε ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση μέσα σε λίγες λέξεις. Θεωρώ πως, δε θα μπορούσα να βρω ιδανικότερες από αυτές του τίτλου, για να παρουσιάσω την Liverpool, όπως την είδα και την έζησα το βράδυ της περασμένης Τρίτης στο, εξωπραγματικό για ημιτελική φάση Champions League, 5-2 απέναντι στη Roma. 

Οι... άλλοι Reds της Premier League 

Καταρχάς, ας σταθούμε στο γεγονός ότι η ομάδα του Merseyside μεταμορφώνεται στις ευρωπαϊκές της βραδιές. Παρόλο που τους τελευταίους μήνες, μετά την προσθήκη του Van Dijk στην άμυνα, κλείδωσε λίγο τα καρέ και "έριξε" τον μέσο όρο παθητικών γκολ ανά αγώνα, είναι μερικά παιχνίδια που νομίζεις ότι οι παίκτες ποινή εκτίουν - αγγαρεία κάνουν. Το 2-2 με τη West Bromwich στην 35η αγωνιστική της Premier League, είναι τρανό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας. Οι μπλε δεν ήταν ομάδα που κλείστηκε στα καρέ της, ενώ παράλληλα είναι στην τελευταία θέση του βαθμολογικού πίνακα. Προηγείσαι 2-0 μέχρι το 79ο λεπτό και όπως φαίνεται, θα πάρεις μια άνετη νίκη με σβηστές τις μηχανές αλλά και με ένα αναγκαίο rotation. Κι όμως, δυο στημένες φάσεις αρκούν για να στερήσουν 2 βαθμούς και να γεμίσουν την ομάδα με άγχος για τις τελευταίες στροφές της διοργάνωσης και την εξασφάλιση της "4άδας" που δίνει το πολυπόθητο εισιτήριο για τους ομίλους του Champions League της επόμενης σεζόν. 

Το... Boost που της δίνει το ευρωπαϊκό κοστούμι 

Και πάμε τώρα στα της Ευρώπης. Εκεί, τα παιδιά του Jürgen Klopp πάνε... τρένο. Είναι, μέχρι στιγμής, -και προσωπική εκτίμηση, έτσι θα πάνε μέχρι και τον τελικό του Κιέβου- αήττητοι στη διοργάνωση, με μεμονωμένους παίκτες να σπάνε τα κοντέρ σε γκολ (Salah - Firmino) και ασίστς (Milner). Ποιο είναι όμως το στοιχείο που κάνει αυτή την ομάδα τόσο ακαταμάχητη στον τρόπο παιχνιδιού της; Δεν είναι μόνο ότι παίρνει τα απαραίτητα αποτελέσματα τη στιγμή που τα θέλει, αλλά ότι πρόκειται για ένα σύνολο που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο, γνωρίζει πως θα το πάρει και η μέθοδος που χρησιμοποιεί για να το πετύχει, αναγκάζει τον θεατή να μην παίρνει τα μάτια του από πάνω του! 

Στο παιχνίδι της Τρίτης, για παράδειγμα, τα πρώτα 20-25 λεπτά, η Roma έδειχνε να έχει βρει τον τρόπο να διατηρεί τον έλεγχο του ματς, χωρίς όμως να κάνει φάσεις. Απλά δεν είχε παρασυρθεί από τον γνωστό καταιγιστικό ρυθμό της Liverpool όπως συνέβη με την Porto, στο πρώτο παιχνίδι, και με τη Manchester City. Και κάπου, αυτό ήταν και το λογικό, μιας και η κλήρωση, ήταν μεν πιο βατή συγκριτικά με Bayern ή Real Madrid αλλά ήταν και... πονηρή. Επομένως, οι Reds μπήκαν συντηρητικά στο παιχνίδι, πήραν μερικά δείγματα από την προσέγγιση των Ιταλών και όταν τους έκαναν να πιστέψουν ότι μπορούν να βγουν μπροστά, άρχισε το σφυροκόπημα. 

Δεν είναι μόνο οι κούρσες του Salah και οι no looking passes του Firmino στον κενό χώρο. Είναι όλη η διαδικασία μέχρι να φτάσει εκεί το τόπι. Το λυσσαλέο μαρκάρισμα του Henderson - ο οποίος όταν δεν ταλαιπωρείται από τον αχίλλειο, είναι ίσως ο ιδανικός playmaker που θα μπορούσε να έχει στη φαρέτρα του ο Klopp - η ασταμάτητη δίψα του Milner να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί και δεν μπορεί να κάνει ένας παίκτης σε όλες τις θέσεις του γηπέδου και το non stop τρέξιμο του Chamberlain (get well soon, mate), δεν αφήνουν περιθώρια σε κανέναν - έως τώρα αντίπαλο, να δημιουργήσει παιχνίδι από το κέντρο. Και όταν όμως πάει να το καταφέρει, είναι εκεί οι αποκαλύψεις της σεζόν, Arnold και Robertson να στερήσουν κάθε σχέδιο ανάπτυξης από τα πλάγια και, σε συνδυασμό με την ηγετική παρουσία των Van Dijk και Lovren (θα έρθω σε λίγο) στο κέντρο της άμυνας έρχεται να συμπληρωθεί το παζλ του "οργανωμένου εγκλήματος" που λέγεται Liverpool 2017/18. 

Για την επιθετική τριπλέτα Salah - Mane - Firmino, δε θα γράψω κάτι, μιας και είμαι σίγουρος ότι άπαντες είσαστε ενημερωμένοι και έχετε πάρει δείγματα για την αποτελεσματικότητα και την κυριαρχία τους (σε θέμα αριθμών) από κάθε άλλη στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (βλέπε κάτω).

Το... κλακάζ και η mini ψυχρολουσία στο φινάλε 

Και ενώ πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας και ελπίζαμε σε επανάληψη του 8-0 του 2007 απέναντι στη Besiktas, καθώς και το momentum αλλά και η όλη διάθεση των παικτών για κάτι τέτοιο μας προετοίμαζε μετά το 5-0, ήρθε μια μικρή καθίζηση. Η αρχή, δεν έγινε στο 81’ με τη λάθος εκτίμηση του Lovren να πηδήξει νωρίτερα για να απομακρύνει τη σέντρα προς τον Dzeko, αλλά 8 λεπτά νωρίτερα, όταν στο 73’ ο Karius εξουδετέρωσε την εξ επαφής κεφαλιά του Schick, η οποία ήταν η προειδοποίηση ότι οι Ιταλοί θα το παλέψουν, όπως και έκαναν. 

Πού οφείλεται όμως αυτή η ύφεση; Είναι χαλάρωση; Είναι επανάπαυση; Σίγουρα, δεν παίζεις με το ίδιο πάθος όταν έχεις συνειδητοποιήσει πεντάκις ότι η διαφορά σου με τον αντίπαλο είναι χαοτική, αλλά κάπου παίζει ρόλο και η κούραση. Μην ξεχνάμε ότι οι Reds παίζουν συνεχόμενα ματς σε Αγγλία και Ευρώπη με 14, βία 15 παίκτες. Στο χώρο του κέντρου δε, υπάρχουν 4 ποδοσφαιριστές (Henderson, Milner, Chamberlain, Wijnaldum) για 3 θέσεις και μάλιστα μετά τον τραυματισμό του Ox, πέσαμε στους 3. Ο Firmino είναι δεδομένο ότι θα σταματήσει να τρέχει σε κάποιο σημείο του αγώνα, καθώς πιέζει ασταμάτητα, σε πρώτο χρόνο τέρμα και αμυντικούς, όπως επιτάσσει το Gegenpressing του Klopp. Ο Salah επιβάλλεται να προφυλαχθεί όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες καθώς πρόσφατα είχε και το πρόβλημα στους προσαγωγούς και να κάνουμε τον σταυρό μας, να κλείσουμε τη σεζόν χωρίς να τεθεί εκτός ακόμα ένας από το κέντρο. 

Με αυτά τα τινά λοιπόν φτάσαμε στο τελικό 5-2, το οποίο, όπως είπε και ένας φίλος Liverpoodlian, αν στο δίναν πριν ξεκινήσει ο αγώνας, θα το έπαιρνες με κλειστά τα μάτια, αλλά στη φάση που ήρθε, προκαλεί έναν κάποιο προβληματισμό για τη ρεβάνς χωρίς όμως, κατ’ εμέ, να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αποκλεισμού. 

ΥΓ1. Ο Lovren δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός αμυντικός. Είναι γρήγορος, ψηλός, δυνατός, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, κάνει τάκλιν με τα οποία τρίβεις τα μάτια σου. Έχει όμως θέμα με την συγκέντρωση. Δεν είναι 100% ‘‘εκεί’’ σε όλη τη διάρκεια του ματς με αποτέλεσμα να έρθει η στιγμή που είτε θα καλύπτει το οφσάιντ, είτε θα πηδήξει σε λάθος χρόνο για διεκδίκηση, είτε δε θα συνεννοηθεί με τους συμπαίκτες του. Αν ήταν μικρότερος σε ηλικία, θα είχε ελπίδες να θεωρηθεί πρωτοκλασάτος αμυντικός, αλλά αφού περνάνε τα χρόνια και αυτός δεν διορθώνεται, καιρός είναι να γίνει back-up κάποιου λιγότερο αγχωτικού οπισθοφύλακα. 

ΥΓ2. Ο Van Dijk είναι κάτι παραπάνω από απλός κεντρικός αμυντικός. Δίνει σιγουριά στις εναέριες μονομαχίες, για να τον περάσει κάποιος στο ένας με έναν θα πρέπει να... ματώσει, ενώ στη χαμηλή συνδιεκδίκηση μιας μπαλιάς, η σωματοδομή του τον καθιστά απροσπέραστο. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε την ηρεμία που βγάζει όταν έχει τη μπάλα στα πόδια του και βοηθάει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού από πίσω, ενώ παράλληλα, είναι πηγή κινδύνου και επιθετικά σε στημένες φάσεις, πράγμα το οποίο θα δουλέψει σίγουρα ο Klopp στο επόμενο διάστημα γιατί δεν το έχει εκμεταλλευθεί ακόμα η ομάδα όσο θα έπρεπε. 

ΥΓ3. Χρειάζεται βασικό τερματοφύλακα, χθες! Ναι έχει κάνει κάποια clean sheets ο Karius, ναι και θεαματικές αποκρούσεις αλλά... υπάρχει αυτό το αλλά. Δεν εμπνέει σιγουριά! Σίγουρα θα το έχετε νιώσει, όταν ο τερματοφύλακας είναι σταθερός, δεν τρέμει το φυλλοκάρδι μας σε κάθε επίσκεψη του αντιπάλου στα καρέ. Ο Γερμανός δεν είναι αποφασιστικός στις εξόδους και, συχνά, αγχώνεται και στην απομάκρυνση της μπάλας με αποτέλεσμα κάποια βολέ του να μας βάζουν σε κίνδυνο. Δεν θα γίνει top class και για να σηκώσεις Premier League χρειάζεσαι τέρμα που θα σου δίνει βαθμούς. Ο 25χρονος δεν είναι τέτοιος... 

ΥΓ4. Mohamed Salah. Βασιλιάς ή μη, Φαραώ ή όχι, είναι ποδοσφαιράνθρωπος. Γουστάρει το άθλημα, τρελαίνεται να παίζει μπάλα και δεν αγωνίζεται συντηρητικά. Έχει τη νοοτροπία της αλάνας (με την καλή έννοια) και βάζει τα πόδια του στη φωτιά ζώντας κάθε ματς στο έπακρο, ενώ έρχεται Μουντιάλ και θα μπορούσε να είναι επιφυλακτικός. Παρόλη τη δημοσιότητα και τα διθυραμβικά σχόλια γι’ αυτόν δεν έχει σηκώσει... μπαϊράκι. Ούτε hairstyling, ούτε τατουάζ. Φιλανθρωπίες, σεβασμός στις πρώην ομάδες και τη δουλειά του σε προπόνηση και αγώνα. Του αξίζει ο, τι ζει. 

ΥΓ5. Ο τρόπος παιχνιδιού που έχει καταφέρει ο Klopp να αφομοιώσουν οι παίκτες της Liverpool είναι απλά μαγικός. Είναι το ποδόσφαιρο, όπως το θέλουμε. Δεν θες και δεν μπορείς να σταματήσεις να βλέπεις τους Κόκκινους όταν παίζουν έτσι. γρήγορη εναλλαγή της μπάλας, ποικιλία και ομορφιά στις επιθέσεις είτε από τα πλάγια είτε από το κέντρο. Όταν δε, χάνουν τη μπάλα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα την ξανακερδίσουν αμέσως, καθώς το pressing είναι ανελέητο! Και αυτό επιτυγχάνεται με τόσο απλό τρόπο. Δεν βλέπεις τίποτα το εξεζητημένο. Η γοητεία της απλότητας σε όλο της το μεγαλείο. Το "αχ" είναι για αυτό το άτιμο το τελευταίο 10λεπτο... Που θα πάει... Αν δε φτιάξει, απλά θα μάθουμε να ζούμε με αυτό. 

ΥΓ6. Πάμε τελικό!

Γιώργος Αναγνώστου