Mε ή χωρίς τρόπαιο, η Κροατία είναι ήδη νικήτρια…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Φτάνοντας σε έναν τελικό, οποιασδήποτε διοργάνωσης, ένα βήμα πριν το βαρύτιμο τρόπαιο, δεν γίνεται να σκέφτεσαι πως μπορεί να το χάσεις. Πως θα είσαι στην απέναντι πλευρά των πανηγυρισμών. Οι τελικοί άλλωστε, είναι για να κερδίζονται, όχι για να παίζονται, όπως είχε πει κάποτε εύστοχα ο Ζοζέ Μουρίνιο. Ωστόσο, και πάλι, ακόμα και τώρα, δεν έχουν όλοι απαίτηση απ’ την Κροατία να γυρίσει πίσω έχοντας στις αποσκευές της το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πρωτίστως πως έφτασε μέχρι εδώ… 

Για κάθε μεγάλο ταξίδι άλλωστε απαιτείται ένα πρώτο μικρό βήμα, η απαρχή που θα δώσει το έναυσμα για το αμέσως επόμενο βήμα και πάει λέγοντας. Η πορεία των Κροατών, στο τουρνουά τις τελευταίες εβδομάδες, δεν ξεκίνησε ακριβώς στις 14 Ιουνίου, όταν αντιμετώπιζε στο εναρκτήριο ματς των ομίλων τους Νιγηριανούς, αλλά σχεδόν εννιά μήνες πριν. Όταν τις τύχες του πάγκου της "χρβάτσκα" αναλάμβανε ο Ζλάτκο Ντάλιτς, με την Κροατία να βρίσκεται – τότε – στην 3η θέση του προκριματικού γκρουπ, κινδυνεύοντας ακόμα και να μείνει έξω από τα μπαράζ… 

H πρόσληψη του Ζλάτκο Ντάλιτς, αλλά και το… τρίξιμο των δοντιών από τον πρόεδρο της Κροατικής Ομοσπονδίας, τον πάλαι ποτέ τρανό φορ Νταβόρ Σούκερ, έδωσε το σήμα για ανασυγκρότηση, κατευνασμό των παθών και αντεπίθεση. Μπορεί ναι μεν πολλοί στην Κροατία να έχουν παράπονα από τον ρόλο που έχει ο Σούκερ πλέον στα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα (άλλωστε το ποδόσφαιρο στην Κροατία έχει και αυτό τα δικά του προβλήματα, για Βαλκάνια μιλάμε), ωστόσο η παρουσία του, με την μορφή του παίκτη που δέσποζε στα 90s κατά νου, αρκεί για να κατεβάσουν τα κεφάλια ακόμα και οι πλέον θερμόαιμοι. 

Το δικό του ρόλο έπαιξε προφανώς και ο Ντάλιτς, ο οποίος δεν μοιάζει για… δικτατορικός κόουτς, δεν διστάζει πάντως όποτε το φέρουν οι καταστάσεις, να γίνει τέτοιος! Στο τέλος του πρώτου ματς με τη Νιγηρία, ο Κάλινιτς αρνήθηκε να μπει ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά. Αποτέλεσμα; Ο φορ της Μίλαν δεν είδε απλά τον δρόμο προς τα αποδυτήρια, αλλά το δρόμο… της επιστροφής γενικότερα, πίσω στην πατρίδα. Αύριο βράδυ, βλέποντας αναπαυτικά στον καναπέ του τον τελικό με τη Γαλλία, πιθανώς να αισθάνεται ο πιο χαζός άνθρωπος του πλανήτη. 

Από τις ήττες λοιπόν με Τουρκία, με Ισλανδία, από τις ζόρικες νίκες κόντρα στο Κόσοβο και την ισοπαλία με τη Φινλανδία, η Κροατία, στο πρώτο ματς του Ντάλιτς στον πάγκο, έφτασε να παίζει τελικό στο Κίεβο με την Ουκρανία, για να φτάσει έτσι στα μπαράζ, να περάσει – σχετικά εύκολα – την Ελλάδα και να πάρει έτσι το εισιτήριο για τη Ρωσία. Και όχι μόνο πήγε, αλλά ξεπερνώντας τις προσδοκίες, ό,τι και αν κάνει την Κυριακή απέναντι στη Γαλλία, είναι ήδη επιτυχημένη, πιο επιτυχημένη ήδη από την αντίστοιχη ομάδα του 1998, που στο παρθενικό της Μουντιάλ ως ανεξάρτητη πλέον Κροατία, κατετάγη τρίτη. 

Για μια χώρα μόλις 4,5 εκατομμυρίων ψυχών, ένας τελικός Μουντιάλ δεν είναι και μικρή υπόθεση. Μιλάμε φυσικά για μια χώρα που έχει παράδοση στον αθλητισμό, με επιτυχίες σε κάθε σχεδόν άθλημα, αλλά πραγματικά, η τωρινή φουρνιά των Μόντριτς, Ράκιτιτς, Μάντζουκιτς και σία, άξιζε (ή καλύτερα, αξίζει) ίσως κάτι παραπάνω από την ομάδα του 1998. 

Είκοσι χρόνια πριν, οι Μπόμπαν, Γιάρνι, Σούκερ, Βλάοβιτς, Ασάνοβιτς, Μπίλιτς και λοιποί έβαζαν για τα καλά πια την Κροατία στον χάρτη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, αφού το Μουντιάλ της Γαλλίας ήταν το πρώτο για το μικρό κράτος, με το πέρας του εμφυλίου πολέμου και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. 

Όμως, η τωρινή γενιά, μεγαλωμένη κυριολεκτικά μέσα στις βόμβες και τις σφαίρες, έχοντας ζήσει υπό τον κίνδυνο των ανταρτών, ως πρόσφυγες πολέμου σε ξένα μέρη, αφήνει για τα καλά πίσω της τις πικρές αυτές αναμνήσεις και ανταμείβεται για όλα όσα έχει περάσει. Όταν έχεις ζήσει την ίδια την κόλαση μέσα σου, δίπλα σου, όταν έχεις γλυτώσει στο τετ-α-τετ με τον θάνατο, ένα απλό παιχνίδι, μια παράταση, μια διαδικασία πέναλτι, δεν είναι κάτι που μπορεί να σε τρομάξει. 

Οι Κροάτες ζουν εν έτει 2018 το δικό τους έπος, α λα "Ελλάδα 2004" και χαλάλι τους. Ανεξάρτητα του τι θα έχει συμβεί μέχρι αύριο το βράδυ με την λήξη του τελικού, οι πραγματικοί νικητές θα είναι αυτοί. Ένας τελικός Μουντιάλ άλλωστε, όπως κάθε τελικός, είναι απλά ο προορισμός ενός πολύ όμορφου ταξιδιού που έχει ξεκινήσει αρκετούς μήνες πριν. Και όπως έχει πει και ο Ποιητής, ξέρετε τι έχει μεγαλύτερη σημασία… 

ΥΓ: Στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου, βρίσκονται οι δυο που έφραξαν το δρόμο της δικής μας εθνικής προς το φετινό Μουντιάλ. Το Βέλγιο αρχικά στους ομίλους, και οι Κροάτες εν συνεχεία στα μπαράζ του Νοέμβρη. Κρίνοντας από τη συνολική παρουσία τους, δύσκολο να πεις πως δεν άξιζαν να βρίσκονται εκεί, όσο και αν μας πικραίνει εαυτούς η δική μας απουσία. Διότι καλές οι φιλοδοξίες μεν, αλλά καλό είναι επίσης να ξέρουμε μέχρι και το πού φτάνουν τα δικά μας όρια καμιά φορά.

Χρήστος Γραβιάς