Η αληθινή μαγεία του να τρέχεις σε αγώνες δρόμου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Συμμετείχα χθες το πρωί στον 1ο Ημιμαραθώνιο "Διογένεια" της Κορίνθου, διανύοντας όλη την κούρσα των 21 χιλιομέτρων. Τον χρόνο μου βέβαια τον έμαθα μετά από περίπου περίπου 10 ώρες, όταν κι επέστρεψα στο σπίτι έχοντας μετατρέψει με τον φίλο μου Γιώργο, που έτρεξε μαζί μου, την ημέρα του αγώνα σε μία πλούσια μονοήμερη εκδρομή.

Κι αυτό καθώς ο χρόνος δεν ήταν καν το τελευταίο που με ενδιέφερε. Δεν με απασχολούσε καθόλου! Όχι επειδή αντικειμενικά δεν μπορούσα να διεκδικήσω καλό χρόνο, αλλά κυρίως διότι έτρεξα στον χθεσινό ημιμαραθώνιο θέλοντας για ακόμη μία φορά να περάσω μέσα από μέρη και στενά που ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει και δεν ξέρω και αν και πότε θα με ξαναβγάλει ο δρόμος.

Κάτι αντίστοιχο έκανα και την προηγούμενη Κυριακή σε αγώνα 5,3 χιλιομέτρων στο Λουτράκι, αντικρίζοντας μπροστά μου για πρώτη φορά τη Λίμνη Βουλιαγμένη, το Ηραίον και διάφορα άλλα σημεία, τα οποία είναι πολύ πιθανό στη ζωή μου να μην τα έβλεπα ποτέ αν δεν είχα την αφορμή αυτή.

Πολλοί στο κοντινό μου περιβάλλον με θεωρούν τρελό. Για αρκετούς, το να μπαίνω στη διαδικασία να θυσιάζω τον ύπνο μου στη μία από τις δύο ημέρες της εβδομάδας που μπορώ πραγματικά να "λιώσω" στο κρεβάτι μου, είναι ακραίο. Μπορώ να το κατανοήσω, ωστόσο η ηλικία μου (25) και η διάθεσή μου να συναντήσω ανθρώπους και να γνωρίσω μαζί τους νέα μέρη με κάνουν να αισθάνομαι μεγαλύτερη επιθυμία να ξυπνήσω να τρέξω παρά να κοιμηθώ έως τις 12 το μεσημέρι.

Εκτός του ότι μου δίνεται η δυνατότητα να βλέπω καινούργια μέρη και -γιατί όχι- να παίρνω και ιδέες για μεταγενέστερες εξορμήσεις με την κοπέλα ή τους φίλους μου, η συμμετοχή σε αγώνες δρόμου μου αφήνει πάντα μία υπέροχη γεύση και ικανοποίηση όταν πια τερματίζω.

Κι αυτό διότι βλέπω γύρω μου εκατοντάδες ανθρώπους οι οποίοι είτε περνούσαν δίπλα μου είτε περνούσα εγώ από μπροστά τους και που βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο. Μακριά από κάθε έννοια πρωταθλητισμού, ο οποίος σε πολλές του εκφάνσεις έχει "σκοτώσει" τον αληθινό χαρακτήρα του αθλητισμού.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε κατηγορίας, όλοι μαζί, σε έναν κοινό δρόμο, με απώτερο σκοπό τον ίδιο. Κανείς δεν κοιτούσε να προσπεράσει τον άλλον, όλοι στηρίζαμε με κάθε τρόπο τον συναγωνιστή μας και παίρναμε από κοινού δύναμη για να συνεχίσουμε έως τον τερματισμό.

Ευγενής άμιλλα, στήριξη στον συνάνθρωπο, βοήθεια όποτε το χρειάζεται και ειλικρινής αδιαφορία για το να "καβαλήσω τον άλλον" ήταν τα χαρακτηριστικά μίας οριοθετημένης κούρσας 21 χιλιομέτρων. Τα στοιχεία που θα έπρεπε να επικρατούν και εκτός Ημιμαραθωνίου, στην κοινωνία στην οποία οι ίδιοι που τρέξαμε χθες ανήκουμε.

Για άλλη μία φορά, η συμμετοχή μου σε έναν αγώνα δρόμου με έκανε να αισθανθώ ότι όλο αυτό το σκηνικό με το τρέξιμο έχει μία ιδιαίτερη μαγεία την οποία καλώς ή κακώς άλλα αθλήματα δεν το πετυχαίνουν. Είτε πας σε 5x5 για μπάλα, είτε παίξεις "μονάκι" στο μπάσκετ με φίλους σου, είτε χαβαλεδιάσεις με beach volley, όπως και να το κάνεις, ο στόχος είναι να κερδίσεις. Στο τρέξιμο δεν ισχύει αυτό. Ο στόχος εκεί είναι απλά να διασκεδάσεις και να τερματίσεις χωρίς να έχεις κάποιον αντίπαλο να νικήσεις.

Εάν ποτέ τρέξεις σε έναν τέτοιο αγώνα, θα νιώσεις το ίδιο υπέροχο συναίσθημα υπέροχο που θα σου δώσει έστω μία μικρή ελπίδα ότι κάπου σε αυτήν την κοινωνία κρύβεται το "κλειδί" για καλύτερες ημέρες. Το αν θα το βρούμε είναι άλλη ιστορία. Οφείλουμε όμως να το αναζητήσουμε...

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20