Σε ευχαριστώ... Καλό ταξίδι!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Πάντοτε είχα απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Πολύ περισσότερο για εκείνους που γεννήθηκαν υγιείς και που η μοίρα τους έπαιξε άσχημο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να χάσουν χέρια, πόδια ή να καθηλωθούν σε αναπηρικό καροτσάκι, με την ζωή τους να αλλάζει ριζικά εκ των πραγμάτων.

Ουδέποτε όμως μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο δεν είχα βρεθεί σε τετ-α-τετ με έναν τέτοιο άνθρωπο. Θες γιατί δεν έτυχε; Θες γιατί δεν το επεδίωξα νωρίτερα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι στη σκέψη και μόνο αισθανόμουν την αμηχανία. Ένιωθα ότι είμαι ανήμπορος να διαχειριστώ όλο αυτό. Να κάθομαι υγιέστατος κι αρτιμελής δίπλα από έναν άνθρωπο που το στερείται.

Μέχρι που συνάντησα τον Παναγιώτη Κωστόπουλο. Έναν Πατρινό που καθηλώθηκε το 2006 σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από αυτοκινητιστικό ατύχημα στην ριμάδα την Πατρών-Πύργου, χωρίς να μπορεί να κουνήσει χέρια-πόδια. Ένας συγκλονιστικός άνθρωπος, που ακολουθούσε την μεγάλη του αγάπη (κι όπως εξελίχθηκε ολόκληρη τη ζωή του), την ομάδα της Παναχαϊκής σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδος. Παντός καιρού, σε κάθε γήπεδο που έπαιζε η ΠΓΕ, εκείνος ήταν παρών.

Αισθανόμουν άβολα όταν το τηλέφωνο χτυπούσε για να επικοινωνήσω μαζί του και να του ζητήσω μία συνέντευξη. Εκείνος όμως ήταν τόσο πρόθυμος, που εξ αρχής με έκανε πιο ήρεμο. Όταν έφτασα στο σπίτι του, με υποδέχθηκε με ένα γλυκύτατο χαμόγελο και μου πρόσφερε, παρότι ακούνητος, μία πολύ ζεστή φιλοξενία που σπάνια βρίσκεις. Συζητήσαμε για περίπου 45 λεπτά και είχε πολλά να μου πει, μα ακόμη περισσότερα να μου μάθει.

Δεκατρία χρόνια ανάπηρος, μα εκείνος ήλπιζε. Ήλπιζε για τα πάντα. Ήταν αισιόδοξος, το έβλεπες. Κι αυτό του πρόσφερε χαμόγελο. Ειλικρινές χαμόγελο.

"Άμα σε πάρει από κάτω, τελείωσες. Μας έτυχε αυτό, αλλά παίρνεις δύναμη κι από τον Θεό και φτιάχνεις το πρόγραμμά σου. Πάμε και τα μπουζούκια μας, πάμε και στο γήπεδο, στο καφενείο, πάμε για φαγητό άμα υπάρχει παρέα. Έτσι περνάει η ζωή".

Ο Παναγιώτης εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό μου έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Μου έδειξε την αληθινή έννοια της λέξης "μαχητής". Πάλεψε πολύ, προσπάθησε και κατάφερε να βρει το άστρο της ελπίδας για μπορέσει να χαμογελάσει ξανά και να βρει νόημα στην ζωή του. Το κατάφερε έστω κι αν ποτέ δεν υλοποιήθηκε το όνειρο να ξαναπερπατήσει. Πιθανώς από σήμερα να βρίσκεται κάπου καλύτερα.

Ο αξιαγάπητος Παναγιώτης ανήκει από τις 30 Ιανουαρίου 2019 στην γειτονιά των αγγέλων, σκορπώντας τη θλίψη στην αχαϊκή κοινότητα. Το έργο που αφήνει πίσω του ωστόσο είναι υπερπολύτιμο για όσους τον γνώρισαν.

Και, ξέρετε κάτι; Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες χαμογελούν περισσότερο από εμάς τους υγιείς. Γιατί έχουν παλέψει πολύ περισσότερο από εμάς. Ο Παναγιώτης μου έμαθε να μην είμαι αχάριστος. Δεν μου το είπε ποτέ ευθέως, όμως η όλη μας κουβέντα αυτό το δίδαγμα μου έδωσε. Το ίδιο θα δώσει και σε εσάς.

Παναγιώτη, σε ευχαριστώ για την σπουδαιότερη συνέντευξη της δημοσιογραφικής μου πορείας. Καλό ταξίδι!

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20