Βραζιλία-Αργεντινή: Η μητέρα των μαχών, στα χρόνια της φαγούρας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Δεν μιλάμε για τελικό Μουντιάλ, όπου δεν έχουν βρεθεί ποτέ αντίπαλοι μεταξύ τους. Δεν μιλάμε καν για αναμέτρηση επιπέδου Μουντιάλ γενικότερα, παρά για τον ημιτελικό του… ταπεινότερου Κόπα Αμέρικα. Ακόμα και αυτό όμως, ξεπερνιέται, όταν μιλάμε για την μητέρα των μαχών, Αργεντινή εναντίον Βραζιλίας, Βραζιλίας εναντίον Αργεντινής…

Οι δυο τους, στον… πρόωρο ουσιαστικά τελικό πριν τον τελικό του Κόπα Αμέρικα, θα τα πουν το ξημέρωμα της Τετάρτης (03.30 πμ) στο Μπέλο Οριζόντε, δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία επίσημη αναμέτρηση τους σε οποιαδήποτε καλοκαιρινή διοργάνωση (και χωρίς να μετράμε τα προκριματικά της λατινοαμερικάνικης ζώνης).

Τότε, τον Ιούλιο του 2007, η Βραζιλία νικούσε με 3-0 την Αργεντινή και κατακτούσε την κορυφή της Λατινικής Αμερικής. Από τη μια, η «σελεσάο» των Ρομπίνιο, Nτάνι Άλβες, Ελάνο, Ζούλιο Μπαπτίστα, Ντιέγκο, Μάικον. Απ’ την άλλη, η «αλμπισελέστε» με τον εκκολαπτόμενο ακόμα Μέσι, με Ζανέτι, Καμπιάσο, Βερόν, Αγιάλα, Τέβεζ, Ρικέλμε, Μασεράνο. Κατά παράδοξο τρόπο, η Αργεντινή τότε τότε έχασε, ενώ θεωρητικά φαινόταν να υπερτερεί ποιοτικά της αντιπάλου της…

Δώδεκα χρόνια μετά, και αρκετά στραπάτσα μετά, αμφότερες φαίνονται να έχουν κάνει βήματα πίσω. Ακόμα και η Βραζιλία του 2007, χωρίς τα τόσα πολλά μεγάλα ονόματα, δεν μοιάζει τουλάχιστον χειρότερη από την φετινή της έκδοση. Ναι μεν ταλέντο υπάρχει, ποιότητα επίσης, χωρίς όμως να υπάρχουν κυρίαρχες στο χόρτο φιγούρες που να μπορούν να την «σπρώξουν» μπροστά. Βέβαια αυτό δεν είναι χθεσινό φαινόμενο, αλλά παραμένει. Το ποδόσφαιρο αλάνας και το Jogo Bonito έχει πάει πλέον… περίπατο, για μια Βραζιλία που σκέφτεται και αμύνεται πιο ευρωπαϊκά. Λείπει φυσικά και ο Νεϊμάρ λόγω τραυματισμού, και παρών όμως να ήταν τώρα, πάλι δύσκολα μπορείς να τον θεωρήσεις ηγέτη της ομάδας…

Στην αντίπερα όχθη του ποταμού Παρανά, που αποτελεί και φυσικό τους σύνορο, τα πράγματα σαφώς δεν πάνε πολύ καλύτερα, όπου μια… ασθμαίνουσα Αργεντινή, μια πολύ λάιτ εκδοχή της, με το τσαγανό και τον ποδοσφαιρικό τσαμπουκά να απουσιάζει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου, περιμένει τα πάντα από τον Λίονελ Μέσσι, στην προσπάθεια της να φτάσει σε ένα τρόπαιο για πρώτη φορά μετά από το 1993! Κάτι που φαντάζει τουλάχιστον αστείο έως παράδοξο, όταν μιλάμε για μια απ’ τις πλέον φτωχές φουρνιές ταλέντου (για το επίπεδο της Αργεντινής πάντα), για έναν προπονητή άπειρο (Σκαλόνι) που δεν έχει διαχειριστεί παλιότερα παρόμοιες καταστάσεις και υπό πίεση, για ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό σύστημα που μαίνεται από τα σκάνδαλα της ομοσπονδίας του τα τελευταία χρόνια.

Όλα αυτά φυσικά δεν πρόκειται να αλλάξουν ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, πιθανώς ούτε τα επόμενα χρόνια. Στο τέλος της ημέρας, για όποιον νικήσει και ακολούθως κατακτήσει και το φετινό Κόπα Αμέρικα, θα είναι ένα μικρό βάλσαμο στις πληγές της τρέχουσας χιλιετίας.

Θα κάτσουμε φυσικά να το δούμε, θα (προσπαθήσουμε να) το απολαύσουμε, αλλά σίγουρα δεν θα ήταν το παιχνίδι που περιμέναμε, για δυο εθνικές ομάδες και ποδοσφαιρικές σχολές αντίστοιχα που έχουν αφήσει το δικό τους ξεκάθαρο στίγμα στον ρου της ποδοσφαιρικής ιστορίας…

Χρήστος Γραβιάς