Κάποτε στο… Χόλιγουντ: Όταν ακόμα και το 3ωρο, μοιάζει λίγο…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ 

Δύο ώρες και 41 λεπτά. Ή αλλιώς 161 λεπτά. Ώρα προβολής 10 το βράδυ. Ήταν ρίσκο. Από τη μια το όνομα κάτω από την λέξη "director" γράφει Κουέντιν Ταραντίνο. Από την άλλη, ο τίτλος «Κάποτε… στο Χόλιγουντ» και το όλο στόρι με τις προσωπικές ιστορίες του τηλεοπτικού σταρ Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) και του κασκαντέρ του Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ), δεν προδιαθέτει για λεπτά γεμάτα δράση, ανατροπές κλπ. Επομένως, ξέρεις τι πας να δεις, είσαι οπλισμένος με μια αρχική επιφύλαξη. Μόλις αρχίσει η ταινία, όλα αυτά εξαλείφονται…

Από το πρώτο κιόλας πλάνο, συνειδητοποιείς πόσο προσεγμένη είναι η όλη σκηνογραφία. Ακόμα και το σήμα μιας εκ των εταιριών παραγωγής έχει διαμορφωθεί στα χρονολογικά πρότυπα της δεκαετίας των late 60’s, ενώ οι δρόμοι, τα μαγαζιά και οι επιγραφές στους δρόμους της Αμερικής, σε αρπάζουν από την αναπαυτική βελούδινη κινηματογραφική καρέκλα και σε παρασύρουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, 50 χρόνια πριν.

Η μουσική, συνεπικουρεί ιδανικά όλη αυτήν την ατμόσφαιρα. Simon & Gurfunkel, Joe Cocker και Deep Purple είναι μόνο μερικοί από τους καλλιτέχνες που «ντύνουν» την ματιά του Τενεσιανού σκηνοθέτη. Ενώ παράλληλα, η ροή με την οποία τρέχει η ταινία, είναι τόσο αβίαστη και σε προκαλεί να αναμένεις με ενδιαφέρον τη συνέχεια. Σε αυτό βέβαια βοηθούν στον μέγιστο βαθμό οι πρωταγωνιστές…

Οι διάλογοι που έχουν μεταξύ τους ο χολιγουντιανός σταρ, Ρικ Ντάλτον με τον κασκαντέρ-βοηθό-οδηγό του Κλιφ Μπουθ, είναι από αυτούς που αναρωτιέσαι για ποιο λόγο άργησε τόσο πολύ να πάρει όσκαρ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και γιατί ο Μπραντ Πιτ δεν αποκαλύπτει πιο συχνά την υποκριτική του δεινότητα.

«Μελανό» σημείο στην ταινία, η όχι και τόσο ενεργή συμμετοχή της Σάρον Τέιτ (Μάργκοτ Ρόμπι) στην εξέλιξη της ιστορίας, καθώς άφησε την αίσθηση ότι απλά παράλληλα με το βασικό στόρι, εξελισσόταν και η δική της ζωή, που δεν ήταν με τόσο ενδιαφέρον αποδομένη. Δεν πτοούμαστε, βλέπουμε εκ νέου τον Λύκο της Wall Street και ηρεμούμε…

Περίπου στη μέση της ταινίας έρχεται η πρώτη σκηνή «δράσης», η οποία γίνεται αποδεκτή από την αίθουσα με μεγάλο ενθουσιασμό και υπενθυμίζει, για ποιο λόγο λατρεύεται ο Ταραντίνο σε αυτό το κομμάτι, το οποίο επισφραγίζει και στο τέλος του έργου με απίθανη μαεστρία.

Μέσα σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε και τις στιγμές άφθονου γέλιου, την πολύ… ιδιαίτερη σχέση του Πιτ με το σκυλί του αλλά και την μια σκηνή όπου η Ρόμπι «μετατρέπεται» σε Ταραντίνο και απολαμβάνει μια ταινία της σε αίθουσα κινηματογράφου γεμάτη θεατές, που περιμένει με αγωνία να δει πως αντιδρούν σε κάθε στιγμή. «Αυτή η διαδικασία είναι το αγαπημένο μου σημείο καθ’ όλη την διάρκεια παραγωγής ενός έργου μου. Να βλέπω τις αντιδράσεις του κοινού και να απολαμβάνω τη δική τους απόλαυση», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο 53χρονος σκηνοθέτης.

Συνοπτικά, βαθμολογία 8/10, καθώς υπάρχουν σημεία τα οποία κάνουν μια μικρή «κοιλιά», αλλά μπροστά στο υπόλοιπο αποτέλεσμα είναι μηδαμινής σημασίας. Ωστόσο, το promotion, οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης, έχουν ανεβάσει τόσο τις προσδοκίες που ακόμα και αυτό το ψήγμα, σε κάνει να είσαι ακόμα πιο αυστηρός. Όσο κριτής βέβαια μπορείς να γίνεις απέναντι σε τέτοια ταλέντα…

Γιώργος Χ. Αναγνώστου