Η εποχή του ρίσκου

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ 

Εν έτη 2019 ομολογούμε το προφανές. Πολλά έχουν αλλάξει.

Ιδέες, αντιλήψεις, τρόπος ζωής, και πρότυπα που ενώ στο παρελθόν έμοιαζαν αδιάβλητα, τελικά όχι απλά καταρρίφθηκαν αλλά αντιστράφηκαν κιόλας.

Μεταξύ αυτών, κάτι που πρόσφατα απασχόλησε, ήταν το πώς στην σύγχρονη κοινωνία, πλέον καταρρίπτουμε και τις ζώνες ασφαλείας. Ξεφεύγοντας  από το παλιό παραδοσιακό μοτίβο, που θέλει να είμαστε πιο εγκρατείς συναισθηματικά, φτιάχνοντας ένα πλάνο ζωής και καριέρας βασιζόμενο κυρίως στην οικονομικοκοινωνική μας τάξη.  Πλέον υπάρχει μια μεγαλύτερη ώθηση και ενθάρρυνση στο ρίσκο. 

Στο κάθε μορφής ρίσκο. Είτε πρόκειται για συναισθηματικά ανοίγματα, είτε για οικονομικά, ιδεολογικά και γενικώς κάθε μορφή αντισυμβατικής φύσης, η οποία έχει πλέον γίνει απόλυτα αποδεκτή  έως και απαραίτητη.

Σκέψου ξανά. Κάθε μορφή από την νέα τάξη πραγμάτων που μας προσδίδει μεγαλύτερη ελευθερία και άνεση κινήσεων και έκφρασης δεν είναι  ούτε τόσο ελεύθερη ούτε τόσο άνομη  ούτε τόσο ανεξάρτητη όσο θα θέλαμε και όσο μάλλον νομίζουμε.

Σε κάθε κοινωνία που διέπεται από κανόνες συμπεριφοράς και νόμους, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση αλλά και για την εξέλιξή της, το τι επιλέγει να υιοθετήσει, να θεσπίσει και βασικά να προωθήσει προσαρμόζεται στον κλοιό αυτής και  κάθε αυτής της κοινωνίας. Και ενδεχομένως πια να είναι προτιμότερο να πετάξεις κοντά στον ήλιο με κίνδυνο να κάψεις τα φτερά σου, πράγμα προτιμότερο από το να περάσεις την ζωή σου αναρωτώμενος τι θα γινόταν αν και μέσα στην ασφάλεια. Αλλά θα  πρέπει να ξέρεις ότι χρειάζεσαι τα κατάλληλα φτερά  για να σε αποδεχτεί αυτή η κοινωνία την ώρα που θα λιώνεις, για να σε κάνει ήρωα, παράδειγμα ή έστω  να σε αφήσει απλά να ζήσεις ακόμα και σαν «αλοιφή».

Ελένη Μόσχου