Όταν ξεχνάμε τους πρωταγωνιστές ενός αγώνα δρόμου...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Συμμετέχω συστηματικά εδώ και περίπου δυόμιση χρόνια σε αγώνες δρόμου διαφόρων αποστάσεων. Από 5 χλμ μέχρι τον Ημιμαραθώνιο και οσονούπω τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Αρκετές φορές έχω ερωτηθεί για τους αληθινούς λόγους που υποβάλλω τον εαυτό μου σε μία διαδικασία να ξυπνάει τα πρωινά της Κυριακής και να πηγαίνει να τρέχει σαν τον τρελό χωρίς κανένα απολύτως ίδιον και πρακτικό όφελος. Η απάντηση είναι απλή: γιατί μου αρέσει.

Μετά από τόσο καιρό συνεχούς άθλησης, ιδιαίτερα μετά και το αδιάκοπο πρόγραμμα προπονήσεων προκειμένου να "βγει" ο πολυπόθητος Μαραθώνιος, το τρέξιμο έχει γίνει για εμένα ως ένα βαθμό τρόπο ζωής. Έχει επηρεάσει τη διατροφή μου, τις συνήθειές μου, τα πάντα. Και με γνώμονα αυτήν μου την "τρέλα" συμμετέχω σε αγώνες δρόμου όπου βρω την ευκαιρία.

Αναγνωρίζοντας τη δυσκολία να διοργανωθεί πλήρως και χωρίς ατέλειες ένας αγώνας δρόμου από τον οποιονδήποτε φορέα, ήμουν πάντοτε επιεικής. Δεν κριτίκαρα, δεν παραπονιόμουν, δεν με πείραζε εάν υπήρξε κάποια ατέλεια στη διοργάνωση. Τον τελευταίο καιρό όμως τα πράγματα σε ορισμένους αγώνες δεν πηγαίνουν και τόσο καλά. Και δεν ευθύνεται το ότι... παραξένεψα.

Με λύπη μου έχω διαπιστώσει ότι αρκετοί από τους διοργανωτές μάλλον ξεχνούν πλήρως το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής σε έναν αγώνα δρόμου. Δεν είναι ένας, δύο, τρεις. Είναι οι δεκάδες, εκατοντάδες, ενίοτε χιλιάδες δρομείς που βγάζουν ένα τάληρο, ένα δεκάρικο, κάποιες φορές και περισσότερα χρήματα από το υστέρημά τους για να δώσουν το "παρών" σε έναν αγώνα και να ψυχαγωγηθούν με την άθληση που λατρεύουν.

Το ελάχιστο που έχουμε σαν απαίτηση εμείς οι οποίοι δημιουργούμε τις προϋποθέσεις προκειμένου να υπερηφανεύεται ο εκάστοτε διοργανωτής ότι η εκδήλωση στέφθηκε με επιτυχία είναι να απολαμβάνουμε τις παροχές για τις οποίες έχουμε πληρώσει.

Σε ημιμαραθώνιο στην Κόρινθο τέτοια εποχή πέρυσι, μετά από 2 ώρες και 20 λεπτά αδιάκοπου τρεξίματος, πέρασα τη γραμμή του τερματισμού. Εκεί δεν με περίμενε κανείς να μου παραδώσει το μετάλλιό μου. Αυτό το ρημάδι το αναμνηστικό που περιμένεις για να το έχεις στο δωμάτιό σου και να θυμάσαι ότι "έτρεξα κι εκεί". Η απάντηση των διοργανωτών ήταν ότι "μας τελείωσαν γιατί τα πήραν τα μικρά παιδάκια". Η διοργάνωση δεσμεύθηκε να μου στείλει το μετάλλιο ταχυδρομικά. Έκανα αμέτρητες επαφές και φυσικά ποτέ μου δεν έβγαλα άκρη και δεν έλαβα μετάλλιο.

Την περασμένη Κυριακή, στον ημιμαραθώνιο της Χαλκίδας, μία ώρα πριν την έναρξη του αγώνα έφτασα με τον συναθλητή μου στο σημείο παραλαβής των αριθμών. Τα 12€ που πληρώσαμε ο καθένας για να τρέξουμε στον αγώνα περιελάμβαναν και τεχνικό μπλουζάκι. Μαντέψτε; Είχαν τελειώσει! Επρόκειτο για μία περίπτωση τουλάχιστον απαράδεκτη, ειδικά για μία διοργάνωση που γίνεται για έκτη σερί χρονιά, και διερωτώμαι εγώ: εφόσον οι συμμετέχοντες είναι συγκεκριμένοι και το πλήθος τους γνωστό, γιατί δεν τυπώθηκαν τα αντίστοιχα μπλουζάκια; Ή μήπως τυπώθηκαν και χάθηκαν στη λογική "κράτα μία και για το ανιψάκι μου";

Τα μετάλλια και τα αναμνηστικά δεν θα τα πάρουμε μαζί μας στον άλλον κόσμο. Δεν θα μας αλλάξουν τη ζωή αν τα έχουμε στα ντουλάπια μας. Δεν είναι αυτό το παράπονό μας. Το παράπονο είναι ότι ουκ ολίγοι διοργανωτές δεν σέβονται τους ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν για να είναι εκεί. Εάν εγώ δεν πληρώσω για να τρέξω, εσύ δεν θα έχεις πετύχει στη διοργάνωση. Δώσε μου τουλάχιστον αυτά που μου έχεις δεσμευθεί. Είναι ζήτημα ηθικό.

Αυτά από εμένα. Καλή εβδομάδα!

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20