Θλιβερή λεηλάτηση άνευ ηθικών φραγμών
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ Η ανακοίνωση της δημιουργίας της European Super League σοκαριστική δεν μπορεί να θεωρηθεί. Οι πληροφορίες ...
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ
Η ανακοίνωση της δημιουργίας της European Super League σοκαριστική δεν μπορεί να θεωρηθεί. Οι πληροφορίες για τις ζυμώσεις πίσω από αυτήν είχαν ήδη φτάσει στα αυτιά μας εδώ και μήνες, και τα χθεσινά νέα έρχονται να επισφραγίσουν ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος στην ποδοσφαιρική ιστορία επισήμως ξεκινά.
Η φράση «διαλύεται το ποδόσφαιρο» έχει ακούστει πολλάκις στο παρελθόν. Η σταδιακή επέκταση του καπιταλιστικού μοντέλου λειτουργίας του «βασιλιά των σπορ» δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερες πληγές στο φίλαθλο αίσθημα, ωστόσο αυτήν τη φορά οι φόβοι για πλήρη κατάρρευση του ποδοσφαίρου έχουν ισχυρές βάσεις. Διότι εδώ δεν μιλάμε απλά για εμπόριο, χρήματα και business. Μιλάμε για την απόλυτη σάρωση κάθε ηθικού φραγμού, την δικτατορικού τύπου λεηλάτηση της ποδοσφαιρικής «γης» και την εξαθλίωση του αγνού φίλαθλου αισθήματος που αποτελεί τη μοναδική σπίθα που κρατά τη φλόγα του ποδοσφαίρου αναμμένη.
Το μη χείρον, βέλτιστον;
Η ανησυχία στις τάξεις της UEFA δεν ήταν δυνατόν να κρυφτεί, παρά το γεγονός ότι στις τάξεις της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας προσπαθούσαν να περάσουν επικοινωνιακά ως «βαρετή» τη συζήτηση για τη νέα λίγκα. Η ταραχή στην UEFA επισφραγίστηκε με την απόφασή της να τροποποιήσει τη μορφή του Champions League από το 2024. Μία απόφαση που σαφώς πλήττει τις ισορροπίες και ενισχύει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και πτωχών.
Αν το δούμε ιστορικά, η UEFA πάντοτε υπέκυπτε στις μαζικές και ισχυρές πιέσεις των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Εκείνοι ήταν που οδήγησαν στη δημιουργία του Champions League το 1992 με την καθιέρωση των ομίλων, ώστε να αυξηθούν τα παιχνίδια κι άρα τα έσοδα, ενώ σε βάθος χρόνου αυξήθηκε σταδιακά και ο αριθμός των ομάδων, φτάνοντας ακόμη και σε δύο φάσεις ομίλων.
Σε γενικές γραμμές, οποιαδήποτε αλλαγή στη μορφή του Champions League και του πάλαι ποτέ UEFA Cup έχει προχωρήσει με σκοπό να ευνοήσει τις ισχυρές ομάδες από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η νέα μορφή του Champions League. Ωστόσο, για τους κυνικούς επιχειρηματίες, που το μόνο που βλέπουν είναι νούμερα, δεν έχει σημασία πόσα τους προσφέρεις, πόσο εύκολο τους το κάνεις ή πόσα ματς θα παίξουν. Θέλουν πάντοτε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα!
Ο «μπελάς» του Financial Fair Play
Καλώς ή κακώς, παρόλο που ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι και η Παρί Σεν Ζερμέν έχουν βρει πολλάκις τεχνάσματα ώστε να παραβούν τους κανόνες του, το Financial Fair Play αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες ιδέες που είχε ποτέ η UEFA. Εναρμονισμένο πλήρως με την αλλαγή σκηνικού στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, προσπαθεί να εμποδίσει ολιγάρχες, σεΐχηδες και λοιπούς συγγενείς από το να μετατρέψουν το άθλημα σε ένα οικονομικό πανηγύρι για λίγους.
Ουσιαστικά αυτό όμως αντίκειται στις βλέψεις των σύγχρονων επιχειρηματιών, όπως των Αμερικανών FSG της Λίβερπουλ, που δεν θέλουν απλά να επενδύσουν στο ποδόσφαιρο, αλλά να διαλύσουν κάθε όριο, να απαλλαγούν από περιορισμούς κάθε λογής και να πάρουν το παιχνίδι καθαρά στα χέρια τους. Από τις συμφωνίες για τα τηλεοπτικά μέχρι και το ποιες ομάδες θα αντιμετωπίζουν. Διότι, αλλιώς «πουλάει» το να παίζεις Τετάρτη βράδυ με τη Σριούσμπερι και την Έξετερ για το League Cup, κι αλλιώς με τη Γιουβέντους ή τη Ρεάλ για το European Super League.
Θυμάστε το Project Big Picture;
Πέρασε απαρατήρητο, αλλά δεν ήταν καθόλου ασήμαντο. Ο λόγος για την... ευφυέστατη ιδέα των Αμερικανών ιδιοκτητών της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δύο ομάδες που ουδεμία φιλική σχέση έχουν μεταξύ τους -κάθε άλλο μάλιστα- έκαναν από κοινού μία απαράδεκτη επίδειξη δύναμης στο αγγλικό ποδόσφαιρο τον περασμένο Οκτώβριο.
Το Project Big Picture προέβλεπε μεταξύ άλλων οι 9 μακροβιότερες ομάδες της Premier League να αποφασίζουν και να διατάζουν για όλα τα ζητήματα που αφορούν το πρωτάθλημα, σε αντίθεση με το ισχύον μοντέλο της ενισχυμένης πλειοψηφίας (14/20 ψήφοι), καθώς και κατάργηση της οικονομικής ενίσχυσης των ομάδων που υποβιβάζονται. Απώτερος στόχος, η πίτα των ετήσιων εσόδων της Premier League κυρίως από τα τηλεοπτικά να μοιράζεται στους ισχυρούς, δημιουργώντας ένα τεράστιο χάσμα, που δυνητικά θα «σκότωνε» το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα του πλανήτη.
Το πρότζεκτ δεν προχώρησε, καθώς απορρίφθηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε πολύ λίγες ημέρες, πριν καν τεθεί ως συζήτηση. Αποτέλεσε όμως ένα σημαντικό καμπανάκι για την επεκτατική πολιτική των ισχυρών ομάδων της Premier League και μπορεί να θεωρηθεί ως προπομπός της χθεσινής ανακοίνωσης της European Super League, με τη συμμετοχή των Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Τότεναμ και Άρσεναλ.
Αυτό τι αποδεικνύει; Ότι οι σύλλογοι με τα ισχυρότερα brand name της εποχής θέλουν να κάνουν πραγματική κατάληψη στην ελίτ του ποδοσφαίρου, να διαλύσουν κάθε έννοια δικαιοσύνης και ηθικής και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, αδιαφορώντας για τα πάντα.
Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι, Άρσεναλ και Τότεναμ αυτοαποκαλούνται από σήμερα «Big 6». Θα ήταν συνετό βέβαια να ρίξουν μία ματιά στη βαθμολογία της Premier League, όπου η Λέστερ να είναι 3η, η Γουέστ Χαμ 4η και η Έβερτον πάνω από την Άρσεναλ. Τσέλσι και Λίβερπουλ μάλιστα αγχώνονται όσο κανείς για το αν θα καταφέρουν να μπουν στην τετράδα που οδηγεί στο Champions League. Επιλέγουν, λοιπόν, να απαλλαγούν από αυτό το άγχος και να εξασφαλίσουν μία θέση στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ελίτ, χωρίς να χρειαστεί να ιδρώσουν στο γήπεδο.
Δηλαδή, οι 12+3 ομάδες που αποτελούν ιδρυτικά μέλη αυτής της λίγκας, χαρακτηρίζουν τους εαυτούς τους «μεγάλα club» με δικά τους κριτήρια, τα οποία σίγουρα αγωνιστικά δεν είναι. Αν αυτό δεν ορίζεται ως η ύψιστη προσβολή της έννοιας «αθλητισμός», τότε ας μας εξηγήσουν τι ακριβώς είναι;
Ποιος μπορεί να τους σταματήσει;
Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός πως η ανακοίνωση της νέας λίγκας πέτυχε κάτι το αξιομνημόνευτο: να φέρει σε σύγκλιση απόψεων την UEFA και τη FIFA, κάτι που πολύ σπάνια βλέπουμε. Οι απειλές της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, με τη σύμφωνη γνώμη των έξι κορυφαίων πρωταθλημάτων, αλλά και τη στήριξη της παγκόσμιας ομοσπονδίας, σίγουρα μπορούν να αποτελέσουν σοβαρό μέτρο πίεσης στις ομάδες που επιχειρούν το ποδοσφαιρικό πραξικόπημα, ιδιαίτερα με το ενδεχόμενο να δοθεί «κόκκινη κάρτα» στους παίκτες των συγκεκριμένων συλλόγων από τις εθνικές τους ομάδες.
Ωστόσο, αυτή είναι μία ιστορική ευκαιρία για τον απλό φίλαθλο να δείξει τη δύναμή του. Μόνο ο κόσμος είναι αυτός που μπορεί να αποθαρρύνει το συγκεκριμένο πρότζεκτ και η εμπειρία της πανδημίας απογύμνωσε το σύγχρονο ποδόσφαιρο στο σύνολό του. Απέδειξε με εμφατικό τρόπο ότι οι σύλλογοι είναι ένα τίποτα χωρίς τον απλό άνθρωπο που θα δώσει το υστέρημά του για να πάει στο γήπεδο ή να πάρει μία φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Αποτυπώνεται και στις αγωνιστικές επιδόσεις ομάδων όπως η Λίβερπουλ, αλλά κυρίως στα οικονομικά δεδομένα τους.
Αυτό όμως αποτελεί το ισχυρότερο «όπλο» του αγνού φιλάθλου, ο οποίος τις τελευταίες ώρες αισθάνεται αηδιασμένος και απογοητευμένος. Νιώθει και είναι πληγωμένος, διότι τα ειλικρινή αισθήματά του για τη ρημάδα τη «στρογγυλή θεά» καταπατώνται με τρόπο κυνικό. Αυτός είναι που οφείλει να γυρίσει την πλάτη σε αυτό το έκτρωμα. Κι αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει το «διασωληνωμένο» ποδόσφαιρο. Ό,τι, τέλος πάντων, έχει απομείνει από αυτό που ονομάζουμε ποδόσφαιρο...
