Το μοναστήρι να 'ναι καλά και από καλογήρους...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ

Ο Παναθηναϊκός συμπλήρωσε χθες 106 χρόνια ζωής. Όσα να σκεφτείς, όσα και να πεις γι' αυτόν το σύλλογο, χάνεσαι κάπου εκεί μέσα στην τεράστια ιστορία του. Το να ψάξει κανείς, επομένως, και να απαριθμήσει όλες τις επιτυχίες του και τις μεγάλες στιγμές του, είναι μία εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Εδώ που τα λέμε, είναι και κάπως κοινότοπη, όσο χρήσιμη κι αν θεωρείται.

Αν πραγματικά βγαίνει ένα συμπέρασμα από την όλη πορεία του "τριφυλλιού" μέσα στο χρόνο είναι ότι ο σύλλογος λειτουργεί πάντοτε με το όνομά του πάνω από όλους και όλα. Και φροντίζει κάθε χρόνο να το αποδεικνύει.

Ακόμη και μέσα στο έτος που προηγήθηκε είδαμε ένα τέτοιο παράδειγμα. Ο Σεϊταρίδης ήταν ο αρχηγός της ομάδας και απαραίτητος αγωνιστικά γι' αυτήν. Ζητούσε περισσότερα όμως. Ο ΠΑΟ πάνω από όλα και "αντίο, Γιούρκα".


Είναι το γνωστό ρητό "το μοναστήρι να 'ναι καλά και από καλογήρους βρίσκεις". Και ίσως τελικά αυτό είναι που κρατά αναλλοίωτο το μεγαλείο του Παναθηναϊκού μέσα στο χρόνο.

Όλοι φροντίζουν να το μεταφράζουν ως ότι ο Παναθηναϊκός "τρώει τα παιδιά του". Στην ουσία όμως είναι ότι το όνομα του "τριφυλλιού" είναι τόσο μεγάλο που κανένα όνομα δεν μπορεί να μπει πάνω από αυτό. Όσες διοικήσεις, όσοι πρόεδροι, όσοι προπονητές, όσοι παίκτες και αν περάσουν, ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ θα είναι για πάντα ο "πράσινος θεός".

Τόσο απλά.

Μάριος Μάντζος