Κύριε Σαββίδη, χάσατε!

Αφού ηρέμησαν -κάπως- τα πνεύματα μετά τον ημιτελικό-παρωδία του Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό στη Θεσσαλονίκη την Μεγάλη Τετάρτη, αποφάσισα να μη γράψω ούτε για τις θλιβερές εικόνες που όλοι μας αντικρίσαμε, ούτε για τις Τούμπες, ούτε για τις Ριζούπολες, ούτε για το ποια έκτροπα ήταν χειρότερα ή καλύτερα από τα άλλα. Θα μιλήσω όμως για τον Ιβάν Σαββίδη.

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ 

Δυστυχώς για το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ απέδειξε πως η αλλαγή που θέλει να φέρει σε αυτό ο ίδιος με την έλευσή του δεν έχει καμιά απολύτως διαφορά σε σχέση με το τι ισχύει σήμερα. 

Ούτε ισονομία, ούτε υγεία, ούτε τίποτα τέτοιο δεν επιδιώκει σαν αλλαγές σκηνικού ο ομογενής επιχειρηματίας. Αυτό που φαίνεται τουλάχιστον σαν πρόθεσή του κ. Σαββίδη, είναι τα σκήπτρα της παντοδυναμίας στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, με τα ίδια ακριβώς σάπια χαρακτηριστικά που ενυπάρχουν σε αυτό και σήμερα, να περάσουν από τον Ολυμπιακό στον "Δικέφαλο του Βορρά".

Και δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να διαπιστώσει πως έτσι έχουν τα πράγματα. Αρκεί μια ματιά στις δηλώσεις του ισχυρού άνδρα του ΠΑΟΚ μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού στην Τούμπα τη Μ. Τετάρτη. 

Εκεί όπου μεταξύ άλλων δήλωσε πως το ποδόσφαιρο είναι αντρικό άθλημα, πως δεν έγινε τίποτα μεμπτό στο γήπεδο, εκεί που δικαιολόγησε την καφρίλα με τα ψάρια στον "ερυθρόλευκο" πάγκο, και αποκορύφωμα βέβαια τον ψευτοοπαδισμό που πούλησε λέγοντας ότι "θα ήμουν πιο ευτυχισμένος αν έβλεπα το ματς από τη Θύρα 4".

Όταν θέλει κάποιος να πολεμήσει ένα σάπιο σύστημα, δεν αντιπαραβάλει κι άλλη σαπίλα. Αυτό είναι το τεράστιο λάθος που κάνει ο ΠΑΟΚ και κάτι μου λέει πως θα το πληρώσει ακριβά, διότι ζούμε σε μια περίοδο που η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τεταμένη.

Κλείνοντας, λοιπόν, θεωρώ ότι ο Ιβάν Σαββίδης έχασε. Έχασε όχι τη στήριξη των οπαδών του ΠΑΟΚ, αλλά την πίστη ενός μέρους της φίλαθλης κοινής γνώμης, η οποία ενδεχομένως να θεωρούσε πως αυτός, μαζί και με κάποιους άλλους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπορούσαν να συνεισφέρουν σε μια αλλαγή στο σκηνικό που επικρατεί σήμερα στο ποδοσφαιρικό μας προϊόν.

Αλλά μάλλον μάταιος κόπος. Διότι μοιάζει πως είναι συνυφασμένη η ανάγκη του να φτάσει κανείς στην κορυφή, με την αναγκαιότητα να πατήσει βρώμικα στην πλάτη του άλλου και να αποδείξει ότι αυτός είναι ισχυρότερός του. Χωρίς απαραίτητα όντως να είναι.

Υ.Γ.: Και κάτι τελευταίο. Είναι πραγματικά κρίμα μετά από έναν εξαιρετικό ημιτελικό στη Λεωφόρο, όπου ο πιο υγιής Παναθηναϊκός των τελευταίων 15 χρόνων τουλάχιστον, νίκησε (στην παράταση) με 3-0 τον ΟΦΗ και πέρασε στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας μετά από τέσσερα χρόνια, το κέντρο της προσοχής να ήταν όλες αυτές ημέρες στην Τούμπα. Αλλά τι λέω. Εκεί παίχτηκε ποδόσφαιρο, οπότε ενδιαφέρον μηδέν… 

Χρήστος Δημόπουλος