Η Ρεάλ το ταλέντο, η Μακάμπι τα... cojones
ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ Το ότι ήταν η Ρεάλ η καλύτερη ομάδα κατά τη διάρκεια της χρονιάς (από άποψη θεάματος)...
http://www.thecolumnist.gr/2014/05/cojones.html
ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ
Το ότι ήταν η Ρεάλ η καλύτερη ομάδα κατά τη διάρκεια της χρονιάς (από άποψη θεάματος), είναι αναμφισβήτητο. Το αν άξιζε όμως να ανέβει για πρώτη φορά μετά το 1995 στον ευρωπαϊκό θρόνο, το απέδειξε (ή καλύτερα δεν το απέδειξε) μέσα σε ένα δίωρο στον κυριακάτικο τελικό κόντρα στους "ψυχωμένους" Ισραηλινούς της Μακάμπι.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά "κατέρρευσε" στο τελευταίο σκαλοπάτι της φετινής της διαδρομής. Όπως και πέρυσι άλλωστε με τον Ολυμπιακό στο Λονδίνο, μόνο που φέτος περιμένανε όλοι πως το πάθημα θα είχε γίνει πάθημα. Η Ρεάλ είναι πολύ καλύτερη της Μακάμπι ασφαλώς, 10 φορές να ξαναπαίζανε θα την κέρδιζε τις περισσότερες, έκανε όμως πάλι το λάθος να την υποτιμήσει. Και μια φορά η αλαζονεία να μην τιμωρηθεί (όταν πχ επιλέγεις αντίπαλο στα προημιτελικά, για να μην τον βρεις αργότερα), θα γίνει σίγουρα την επόμενη φορά.
Όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, άλλο τόσο αλήθεια είναι και θα συνεχίσει να επιβεβαιώνεται: στο μπάσκετ δεν υποτιμάται κανένας αντίπαλος. Ειδικά στη διοργάνωση της Euroleague, στα δύο παιχνίδια μέσα σε τρεις μέρες του φάιναλ φορ, όλα γίνονται. Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός τα τελευταία δυο χρόνια διέλυσε κατάφωρα τα προγνωστικά όσων τον αμφισβητούσαν, όπως έκαναν και παλιότερα οι εκπλήξεις των Ζαλγκίρις ('99) και Χόβεντουτ Μπανταλόνα ('94). Έτσι λοιπόν τώρα και η Μακάμπι, η οποία ήταν σαφώς υποδεέστερη από τις υπόλοιπες τρεις που βρίσκονταν στο Μιλάνο.
Βέβαια, για να τα λέμε όλα με το όνομά τους, η Μακάμπι δεν είναι τυχαία ομάδα, ούτε "μεγάλωσε" ξαφνικά: μαζί με την κυριακάτικη, έφτασε τις 6 κατακτήσεις τροπαίων ("σοφαρίζοντας" έτσι Παναθηναϊκό και ΤΣΣΚΑ). Μπορεί να μην είχε τη λάμψη του παρελθόντος, της ομάδας του 04-05 με Άντονι Πάρκερ, Γιασικεβίτσιους και λοιπούς, έχει όμως παίκτες-καμικάζι, με ψυχή, έτοιμους να τα δώσουν όλα. Χίκμαν, Οχαγιόν, ο δικός μας "Big Sofo" ο "ψυχρός εκτελεστής" Μπλου είναι τέτοιοι, μαζί με τον απόλυτο πρωταγωνιστή του τελικού Τάιρις Ράις (που κάποια χρόνια πριν έπαιζε στον Πανιώνιο).
Οι Ισραηλινοί δεν έχουν την ποιότητα των Ισπανών, πιθανώς να μην την έχουν ούτε του χρόνου, είχαν όμως αυτό που χρειάζονται οι μεγάλες ομάδες στις ύστατες στιγμές: ψυχή, πίστη και... cojones. Από μόνο του το ταλέντο δεν φτάνει...
Χρήστος Γραβιάς