Αν τα 'χεις περάσει, ξέρεις...

Στον αγωνιστικό χώρο βγάζει απίστευτη ένταση και πάθος. Η θέληση για τη νίκη λειτουργεί σαν τονωτική ένεση, η οποία βέβαια μερικές φορές έχει ορισμένες παρενέργειες, αφού η ένταση μετατρέπεται πολλές φορές σε νεύρα, με αποτέλεσμα ο Ντάριο Σρνα να έχει τους δικούς του haters, εκτός από θαυμαστές.

Μετά τη χθεσινή του κίνηση ωστόσο, ουκ ολίγοι είναι αυτοί που θα αναθεωρήσουν και πολύ περισσότερο εκείνοι που θα τον βάλουν ψηλά σε εκτίμηση.

Ο Κροάτης αμυντικός αποτελεί από το 2003 τη "σημαία" της Σαχτάρ του Ντόνετσκ, της ουκρανικής πόλης που το τελευταίο διάστημα αποτελεί το επίκεντρο των μαχών του εμφυλίου που πλήττει την Ανατολική Ουκρανία. Οι κάτοικοι της περιοχής βιώνουν τρομακτικές καταστάσεις, πόσω μάλλον τα παιδιά που αυτές οι εικόνες είναι από τις πρώτες της ζωής τους. Τα τραγικά γεγονότα δεν άφησαν ασυγκίνητο τον Σρνα, ο οποίος προέβη σε μία αξιέπαινη πράξη, με σκοπό να βοηθήσει όσο μπορεί την κατάσταση.

Ο αρχηγός της Σαχτάρ γεννήθηκε την πρωτομαγιά του 1982 στο Μέτκοβιτς της πρώην Γιουγκοσλαβίας (νυν της Κροατίας), περιοχή η οποία φημίζεται για την ποιοτική παραγωγή πορτοκαλιών και μανταρινιών. Παίρνοντας ως αφορμή αυτό αλλά και το γεγονός ότι οι παραγωγοί εσπεριδοειδών στο Ντόνετσκ αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα διάθεσης της σοδειά τους εξαιτίας και του εμπάργκο της Ρωσίας, αποφάσισε να αποστείλει στην ουκρανική πόλη φορτηγά που μετέφεραν συνολικά 20 τόνους μανταρίνια από το Μέτκοβιτς!

Ο Σρνα κανόνισε να διανεμηθούν τα μανταρίνια σε σχολεία του Ντόνετσκ και σε συνολικά πάνω από 23.000 μαθητές! Τα μανταρίνια συνόδευσε και μία κάρτα του ποδοσφαιριστή για το κάθε παιδάκι, για το χαμόγελο του οποίου έγιναν όλα αυτά.

Η ενέργεια του Κροάτη δεξιού οπισθοφύλακα σκόρπισε τη συγκίνηση ιδιαίτερα στο Ντόνετσκ και προκάλεσε τον θαυμασμό ολόκληρης της ποδοσφαιρικής (και όχι μόνο) υφηλίου.

Ήταν πάντως μία κίνηση που για άλλη μία φορά επιβεβαίωσε την άποψη που λέει ότι μόνο όσοι έχουν ζήσει δεινά και δυστυχία, μπορούν να καταλάβουν πλήρως τι περνά κάποιος σε ανάλογη περίπτωση. Δέκα ετών ήταν ο Σρνα όταν βρέθηκε ανάμεσα στις στάχτες του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

Είναι βέβαιο πως συμμερίζεται τον πόνο των παιδιών. Γιατί τον ίδιο πόνο και την ίδια ανάγκη για βοήθεια ένιωθε κι εκείνος τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '90. Θα πρέπει να νιώθει πολύ ευτυχισμένος που μπόρεσε να τους χαρίσει ένα χαμόγελο.

Η ελπίδα όλων είναι αυτή η κίνηση του αρχηγού της Σαχτάρ να αποτελέσει το έναυσμα και για τους υπόλοιπους αθλητές και όχι μόνο που έχουν την άνεση να προσφέρουν τη δική τους βοήθεια στο λαό της Ουκρανίας. Υπάρχουν ουκ ολίγοι που μπορούν να το κάνουν. Μακάρι να λάβουν το σωστό παράδειγμα από τον Σρνα και να ευαισθητοποιηθούν. Κακό δεν κάνει, μια φορά...

Επιμέλεια: Μάριος Μάντζος