Η ώρα που φοβόμασταν ήρθε...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Δεν τη φοβόμασταν μόνο. Την περιμέναμε κιόλας. Αργά ή γρήγορα, ο κόμπος θα έφτανε στο χτένι και αυτός ο κόμπος θα άρχιζε να πνίγει κυριολεκτικά το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες του. Τα πρόσφατα παραδείγματα είναι ουκ ολίγα με ιστορικά ονόματα όπως εκείνα του Εθνικού Αστέρα και του Πανηλειακού να διαγράφονται έτσι ξαφνικά, να "σβήνουν" από τον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη, σα να μη σήμαιναν ποτέ τίποτα γι' αυτό.

Ολοταχώς προς την ίδια κατεύθυνση οδεύει, δυστυχώς, ακόμη μία ιστορική ομάδα της χώρας. Ο λόγος για τη Νίκη Βόλου που βρίσκεται ένα βήμα από τον γκρεμό. Τι βήμα; Βρίσκεται ήδη στον αέρα και πέφτει, πέφτει στο κενό.

Η οικονομική κρίση άρχισε να "χτυπά" σαν ιός στα χαμηλά, εκεί στο ερασιτεχνικό. Με τρόπο ραγδαίο και τρομακτικό, μεταδόθηκε εν είδει θανατηφόρου ασθένειας στις ημι-επαγγελματικές και στη συνέχεια στις επαγγελματικές κατηγορίες και όλοι πλέον περιμέναμε τη στιγμή που αυτή η ασθένεια θα έπαιρνε στο διάβα της και μία ομάδα της Σούπερ Λιγκ. Μία στιγμή που τη φοβόμασταν, αλλά γνωρίζαμε ότι έρχεται.

Η Νίκη Βόλου, ο πιο ιστορικός σύλλογος της Μαγνησίας και ένας εκ των πιο ιστορικών σε ολόκληρη την Ελλάδα, "εκπνέει" λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Τα οικονομικά προβλήματα της ομάδας ήταν δεδομένα εδώ και πολύ καιρό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη "μαύρη" μέρα της 30ης Οκτωβρίου, όταν η Νίκη (ΠΑΕ της Σούπερ Λιγκ!) αδυνατούσε να μαζέψει 3.600 ευρώ για τους διαιτητές στον αγώνα Κυπέλλου με τη Ζάκυνθο, τον οποίο και έχασε άνευ αγώνος; Ποιος θα μπορούσε να παραβλέψει τις εκκλήσεις των παικτών για δραστικά μέτρα, τη στιγμή που κάποιοι από αυτούς δεν μπορούσαν (ούτε μπορούν) καν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, όντας απλήρωτοι; Οι δηλώσεις Ανδρέα Πάτση και Παναγιώτη Τζαναβάρα, σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα, μας είχαν προϊδεάσει.

Η χθεσινή ήττα από τον Παναιτωλικό στα χαρτιά αποτέλεσε το "κύκνειο άσμα" για την κυανόλευκη ομάδα του Βόλου, που αποχαιρετά τόσο άδοξα τη μεγάλη κατηγορία, στην οποία πάσχιζε με όλες της τις δυνάμεις να επιστρέψει και όταν το κατάφερε 48 χρόνια μετά, είδε όλη της την προσπάθεια να "γκρεμίζεται" τόσο εύκολα, τόσο θλιβερά. Είναι η χειρότερη στιγμή της 90χρονης ιστορίας της.

Το "λουκέτο" της Νίκης αποτελεί ακόμη μία εκκωφαντική κραυγή πόνου από το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς φανερώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την άθλια κατάσταση στην οποία εκείνο έχει περιέλθει. Το ίδιο το άθλημα της χώρας απομακρύνει τον κόσμο όχι μόνο από τα γήπεδα (πιο λίγα από ποτέ τα εισιτήρια), αλλά και γενικότερα από την ενασχόλησή του με αυτό. Και πώς να μην το κάνει όταν το παρόν αλλά και πολύ περισσότερο το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι δυσοίωνο;

Το μόνο που μένει πλέον είναι να μάθουμε ποιο θα είναι το "θύμα" που θα διαδεχθεί τη Νίκη. Με τις ΠΑΕ να "ματώνουν" οικονομικά από τα χρέη, με ρόστερ γεμάτα απλήρωτους και δανεικούς, με σχεδόν ανύπαρκτες υποδομές που υπολειτουργούν, και μέσα σε όλα αυτά με την πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς να πιέζουν με κάθε τρόπο για τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος ανεξαρτήτως συνθηκών, πώς να περιμένει ένας υγιής Έλληνας φίλαθλος να δει "άσπρη μέρα" για το ποδόσφαιρο της χώρας του;

Δεν θα ευχηθώ να μην υπάρξουν άλλες ομάδες που θα τύχουν της μοίρας της Νίκης. Όχι προφανώς γιατί το επιθυμώ, αλλά γιατί φροντίζω να είμαι ρεαλιστής. Και ας κατηγορηθώ για μιζέρια και πεσιμισμό.

Υ.Γ.: Ελπίζω στη Σούπερ Λιγκ να αισθάνονται... δικαιωμένοι για το... όραμα των 18 ομάδων.

Μάριος Μάντζος