Τα δεδομένα πλέον είναι άλλα

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Μερικοί επίδοξοι... αναλυτές θεώρησαν ότι το 3-5-2 ήταν ρίσκο. Άλλοι υποστήριξαν ότι η μη χρησιμοποίηση του Νίνη από την αρχή ήταν λάθος. Το πράγμα όμως είναι πάρα πολύ απλό: όταν χάνεις από τα Νησιά Φερόε (με όλο το σεβασμό που τους έχω) και δη μέσα-έξω, δεν χωρά καμία τακτική ανάλυση, καμία αγωνιστική εξήγηση. Δεν χωρά τίποτα. Το ρεζιλίκι της ομάδας, που τέτοια εποχή πέρυσι μας έστελνε περήφανα χαμόγελα από τα γήπεδα της Βραζιλίας, σε αφοπλίζει και σε κάνει να μην ξέρεις τι στο διάβολο φταίει πραγματικά.

Η Εθνική μας είναι βαριά άρρωστη. Και ίσως τελικά ο Κλαούντιο Ρανιέρι να είχε πολύ λιγότερες ευθύνες από αυτές που του καταλογίστηκαν. Αμφιβάλλω για το κατά πόσο χρειάζεσαι τακτικές για να μπορέσεις να κερδίσεις έστω μία φορά αυτά τα ρημάδια τα Φερόε. Τους αντιμετωπίσαμε δύο φορές με διαφορετικούς προπονητές και διαφορετικό αέρα στις τάξεις της ομάδας. Το αποτέλεσμα όμως ίδιο. Τις πταίει, εν τέλει;

Το να ψάξεις, να βρεις, να αναλύσεις και να συζητήσεις το τι πραγματικά ευθύνεται για το πρωτοφανές χάλι της Εθνικής μας Ομάδας δεν είναι δουλειά ούτε του δημοσιογράφου, ούτε του αρθρογράφου, ούτε του απλού φιλάθλου. Οι μόνοι οι οποίοι μπορούν και κυρίως ΟΦΕΙΛΟΥΝ να τα κάνουν όλα αυτά είναι όσοι έχουν αρμοδιότητες σε αυτήν την (μην πω) ομοσπονδία. Από τον πρόεδρο και το Δ.Σ. (χμ...) μέχρι και τον τελευταίο παίκτη που θα κληθεί να αγωνιστεί.

Δεν αποποιούμαι της αδυναμίας μου να εξηγήσω όλο αυτό που συμβαίνει. Παραδέχομαι ότι ειλικρινά δεν μπορώ να βρω την αληθινή και βαθύτερη αιτία. Αρνούμαι πάντως να πιστέψω ότι αυτή είναι επιφανειακή. Δεν μπορώ να πειστώ ότι ένας Καραγκούνης και ένας Σάντος διέλυσαν άθελά τους ολόκληρη την προσπάθεια 10 και πλέον ετών με την αποχώρησή τους.

Η Εθνική μας έχει υποστεί ήδη εδώ και πολύ καιρό ένα κάζο άνευ προηγουμένου, κάζο το οποίο δεν συγκρίνεται ούτε καν με τα χρόνια που "κάναμε μαύρα μάτια" να δούμε μεγάλη διοργάνωση και κάζο το οποίο θα μας ακολουθά και θα μας τιμωρεί, δυστυχώς, για αρκετό καιρό.

Αυτό τουλάχιστον λέει η λογική. Το μεγάλο "όπλο" της Εθνικής, το οποίο ουσιαστικά της έδινε τη δυνατότητα να διεκδικήσει και να κερδίσει αρκετά εισιτήρια για μεγάλες διοργανώσεις, δεν θα είναι πια διαθέσιμο για εμάς. Ο λόγος φυσικά για τις βατές κληρώσεις, οι οποίες ήταν απότοκος της σταθερής παρουσίας μας στις υψηλές θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης από την κατάκτηση του Euro κι έπειτα.

Τα δεδομένα όμως πλέον αλλάζουν και με την πορεία που χαράσσει στον τρέχοντα όμιλο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αναμένεται να κατρακυλήσει πολύ στο world ranking και είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρέπει να ξεχάσει τα πρώτα δύο γκρουπ δυναμικότητας ενόψει προκριματικών του Μουντιάλ του 2018. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι θεωρητικά η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει και θα κληθεί να προσπεράσει δύο ισχυρότερες από αυτήν ομάδες και μάλιστα σε έναν όμιλο όπου θα περνάει μόνο ο πρώτος απ' ευθείας και ο δεύτερος θα πηγαίνει μπαράζ. Φανταστείτε για παράδειγμα έναν όμιλο με Ισπανία και Γαλλία. Πώς θα περάσεις από κει;

Και δυστυχώς αυτή η κατάσταση, υπάρχει σαφέστατα κίνδυνος να διαιωνίζεται. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος (ένας από τους ελάχιστους διασωθέντες της φετινής Εθνικής) ορθώς κάνει έκκληση για ανασυγκρότηση. Η ζωή δεν σταματά εδώ. Ωστόσο, με τα δεδομένα που υπάρχουν πια, όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να έχουν αρκετά γερό στομάχι. Ιδιαίτερα άνθρωποι από γενιές όπως η δική μου, οι οποίοι δεν έχουν ζήσει αυτό που πραγματικά θα πει "πέτρινα χρόνια" για την Εθνική.

Θα πρέπει όμως πλέον να συμβιβαστούμε με τη νέα κατάσταση. Ως εκ τούτου, θα πρέπει κι εμείς να αναθεωρήσουμε λίγο αναφορικά με τις απαιτήσεις μας. Η Εθνική θα επιστρέψει σίγουρα κάποια στιγμή σε μεγάλη διοργάνωση. Ίσως όμως αυτό πάρει χρόνο πολύ. Ίσως τώρα όμως φανούν και οι αληθινοί φίλοι της Εθνικής. Υπήρχαν άνθρωποι που πήγαιναν στο γήπεδο και στήριζαν την ομάδα πολύ πριν το ιστορικό διπλό στη Σαραγόσα. Σε τέτοιες καταστάσεις φαίνεται το ποιος πραγματικά είναι στο πλευρό της ομάδας. Το κάζο δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε εγκατάλειψη. Διότι τότε ακυρώνονται τα πάντα. Ακυρώνεται και ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα της γενιάς του Euro: το ότι έκανε τους Έλληνες να αγαπήσουν την Εθνική.

Μάριος Μάντζος