Χρειάζονται σοβαρές κινήσεις στο Λιμάνι

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Στην αρχή ήταν το σίριαλ Στέρλινγκ, σχετικά με το αν θα παραμείνει στους Reds ή θα την κάνει για άλλες πολιτείες. Ακολούθησε το "τρανταχτό" όχι του Μέμφις Ντεπάι, προτιμώντας "πολύ εύκολα" κατά τον ίδιο την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για να έρθει να δέσει το γλυκό (ή να τριτώσει το κακό καλύτερα) με τις δηλώσεις του Λουίς Σουάρεζ. Η κατάκτηση του τρεμπλ με την Μπάρτσα ήταν ο λόγος που αποχώρησε πέρυσι από το Μέρσεϊσαιντ: οι στιγμές που με τη Λίβερπουλ δε θα μπορούσε να τις ζήσει στο -άμεσο τουλάχιστον- μέλλον. Μεταξύ μας, δύσκολο να αρνηθείς πως ο Ουρουγουανός έχει άδικο...

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια οι "κόκκινοι" έχουν συρρικνωθεί. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και επικοινωνιακά. Δεν βρίσκουν πλέον τρόπους να προσελκύσουν μεγάλους παίκτες, "φτασμένους" που κάνουν τη διαφορά στο χορτάρι. Το ίδιο μάλλον συμβαίνει και με τη θέση του προπονητή. Ο Μπρένταν Ρότζερς, αν και γίνεται ο μοναδικός προπονητής που δεν θα 'χει φέρει κάποιο τίτλο στα τρία (πρώτα) χρόνια της παραμονής του, θα συνεχίσει στο Άνφιλντ, πιθανώς γιατί η διοίκηση αυτή τη χρονική στιγμή αδυνατεί να τον αντικαταστήσει με έναν καλύτερό του. Έχοντας δει μάλιστα την ντροπιαστική 6άρα από τη Στόουκ, τον αποκλεισμό στους ομίλους του Champions League από τη Βασιλεία, τη "σφαλιάρα" από τη Μπεσίκτας στους "32" του Europa, και ασφαλώς την 6η θέση στην Premier League...

"Σεντόνι" του χρόνου βέβαια δεν "παίζει", ωστόσο το χέρι θα πρέπει να μπει βαθιά στην τσέπη ώστε να μπορέσει η Λίβερπουλ να γυρίσει σύντομα στο top επίπεδο. Οι μέχρι στιγμής κινήσεις πάντως κάτι τέτοιο πάντως δεν δείχνουν. Ο Τζέιμς Μίλνερ από τη Σίτι, για τα χαφ, αποτελεί εν μέρει μια καλή επιλογή -κυρίως για να γεμίσει ο Ρότζερς τον πάγκο- αλλά παίκτης που θα κάνει τη διαφορά δεν είναι. Ο Κόβατσις, που μόλις αποκτήθηκε από την Ίντερ, καθώς και ο Οριζί που έρχεται από τη Λιλ, ναι μεν αποτελούν καλές προσθήκες, αλλά για το μέλλον. Όπως έγινε άλλωστε και πέρυσι με τον Τσαν, τον Μάρκοβιτς, όπως ο Άιμπ που ήταν η φετινή αποκάλυψη εκ των ακαδημιών. Μαζί με Κοουτίνιο και Στέρλινγκ (αν όντως μείνει) ως "μπροστάρηδες", η Λίβερπουλ μπορεί να ελπίζει για το μέλλον, με κόστος όμως τις όποιες διεκδικήσεις για επιτυχίες στο τώρα. Και αμφιβάλλω αν οι Λιβερπούλιανς φίλοι θα υπομένουν επ' αόριστον για να δουν στο "Άνφιλντ" άσπρη μέρα.

Όσους Μοντόγια και αν "χτυπήσουν" οι Λιμανίσιοι, προκοπή δε γίνεται. Χρειάζονται παικταράδες τύπου Ρόις, Βιντάλ, Κεντίρα, Πέδρο, Σναίντερλεν κλπ (τα ονόματα δεν είναι και πολύ τυχαία, καθώς απασχόλησαν πέρυσι πολύ τους "Reds", άσχετα με το αν δεν προχώρησαν μεταγραφικώς). Άλλωστε, κακά τα ψέματα, πέρα από τις κινήσεις εντυπωσιασμού, η ομάδα έχει ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν σε σχεδόν όλες τις θέσεις! Το ξέρει ο Ρότζερς, το ξέρει ακόμα καλύτερα η διοίκηση των Αμερικάνων, γι' αυτό και φέτος θα υπάρξει ειδικό μεταγραφικό team δίπλα στον Βορειοϊρλανδό κόουτς. Λεφτά... υπάρχουν στο Λίβερπουλ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να πεταχτούν πάλι ασκόπως, σε περιπτώσεις τύπου Μπαλοτέλι ή Λάμπερτ.

Για να επιστρέψει άμεσα στο top-4 της Πρέμιερ και επομένως στις τάξεις του "Τσου-Λου" (γιατί όχι και στους τίτλους σταδιακά), κρίνεται επιτακτική η μεταγραφική υπέρβαση των "κόκκινων" στους προσεχείς καλοκαιρινούς μήνες. Όταν η Γιουνάιτεντ αποκτά Ντεπάι και Φιρμίνο, η Τσέλσι πλησιάζει στον Φαλκάο, η Άρσεναλ αποφασίζει να σπρώξει χοντρά λεφτά φέτος και η Σίτι παραδοσιακά δεν θα μείνει στην απ' έξω στο μεταγραφικό παζάρι, η Λίβερπουλ θα κάνει αδιανόητο λάθος αν μείνει ειδικά φέτος αμέτοχη ενώ η ψαλίδα πλέον όλο και μεγαλώνει. Αν δεν αλλάξει πολιτική, του χρόνου τέτοιες μέρες θα μιλάμε πάλι για ακόμα μια χαμένη σεζόν, σε μια ομάδα ιστορικής σημασίας που μεταμορφώνεται σταδιακά σε... νεκροταφείο φιλοδοξιών.

Χρήστος Γραβιάς