Ο Καπίνο, ο επαγγελματισμός και το οπαδιλίκι

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Μεταγραφικό "μπαμ" σίγουρα δεν το λες. Ιδίως όταν πρόκειται ουσιαστικά για ρόλο δεύτερου τερματοφύλακα. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, πάντοτε στην Ελλάδα, οι μεταγραφές παικτών που έχουν περάσει και από τους δύο "αιώνιους" -είτε απευθείας είτε με ενδιάμεση στάση- θα σηκώνουν πάντα αρκετή κουβέντα και μπόλικα σχόλια. Η περίπτωση του Στέφανου Καπίνο, ο οποίος μόλις χθες ενσωματώθηκε στην προετοιμασία του Ολυμπιακού στο Ζέεφελντ της Αυστρίας, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Η είδηση βέβαια μεταφράστηκε από τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν για επικοινωνιακή νίκη των "ερυθρολεύκων", για πικάρισμα προς τον αιώνιο αντίπαλο και άλλα τέτοια γραφικά και ωραία που μας αρέσει να ακούμε στην Ελλάδα. Άλλοι πάλι "ξενέρωσαν" από την άποψη ότι ο εν λόγω παίκτης φόραγε κάποτε (όχι και τόσο μακριά) στο στήθος του το σήμα του αντιπάλου και πανηγύριζε με αυτό. Και μέσα στο χωρό, φυσικά και αυτοί τον... περιέλαβαν δεόντως ή θα του τα πουν στη Λεωφόρο το Νοέμβριο από κοντά.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η απόκτηση του 21χρονου πορτιέρο φαντάζει ιδανική κίνηση: αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν. Η ικανότητά του στις εξόδους, τα ρεφλέξ του, καθώς και το γεγονός ότι έχει "ψηθεί" από μικρός (σε μια νευραλγική για τις ομάδες θέση) σου δίνουν την εντύπωση πως σε λίγα χρόνια μπορεί να είναι το νο. 1 του Ολυμπιακού, όταν και αν θα φύγει ο Ρομπέρτο. Πιθανώς και βασικός στην Εθνική, αφού καλύτερός του στη γενιά του δεν υπάρχει.

Έχει όλο το μέλλον μπροστά του και πράττει βάσει του τι θεωρεί καλύτερο για την καριέρα του: από το να κάθεται στον πάγκο μιας ομάδας, στην οποία πέρυσι έπαιξε μόλις δύο ματς, γιατί να μην πάει σε μία που θα κάνει πρωταθλητισμό και θα παίζει και Champions League; Όλοι οι επαγγελματίες αθλητές άλλωστε λειτουργούν με βάση το καλύτερο δυνατό για την καριέρα τους. Στην Ελλάδα, όπου μπλέκουμε συχνά το συναίσθημα και τον οπαδικό ρομαντισμό, είναι αρκετά δύσκολο να το αντιληφθούμε αυτό.

Το ποιος θα περιμένει έναν αγώνα για να τον γιουχάρει, ή το τι ομάδα υποστηρίζει ο Στέφανος από μικρός, μου είναι προσωπικά αδιάφορα: αυτό που έχει σημασία -για τον ίδιο πρωτίστως και την υστεροφημία του- είναι το τι λέει και τι πρόσωπο βγάζει προς τα έξω. Δεν είναι και πολύ μακρινό το περσινό 0-3 στο "Καραϊσκάκης", με τις όποιες κινήσεις του στο χαμένο πέναλτι του Τσόρι, ούτε έχουν ξεχαστεί οι δηλώσεις του που παρέπεμπαν σε πλήρη παναθηναϊκά φρονήματα (βλ. αιώνια πιστός) το καλοκαίρι του 2014, όταν εγκατέλειπε τον Παναθηναϊκό για τη γερμανική Μάιντζ.

Έρχεται η στιγμή που κρίνεσαι σφόδρα για αυτά που λες (ή που έχεις πει) και, δυστυχώς, ο Καπίνο θα κάνει καιρό να τα ξεχάσει αυτά, γιατί όλο και κάποιοι θα του τα θυμίζουν. Προφανώς, δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, γι' αυτό και χρειάζεται μια δόση ταπεινότητας και μετριοφροσύνης: εκεί που τον γιούχαραν, τώρα θα τον υποδεχθούν (Φάληρο), για να τα... ακούσει εκεί όπου ήταν αρεστός και αγαπητός (Λ. Αλεξάνδρας), "πουλώντας" ωστόσο και λίγο οπαδιλίκι.

Εν πάσει περιπτώσει, ο Καπίνο σε μικρή ηλικία είναι και έχει όλο το μέλλον μπροστά του για να γίνει καλύτερος, μαθαίνοντας από τα λάθη του και να κάνει την καριέρα που του αναλογεί. Μάθημα αποτελεί άλλωστε και για κάθε νεαρό Έλληνα παίκτη που αγωνίζεται στις μεγάλες ομάδες: με τόσους λίγους παίκτες που βγάζουν οι ακαδημίες και με τόση... ξενομανία που διακατέχει τους συλλόγους, κρίμα είναι να κρίνονται εξ αρχής από τις δηλώσεις τους και να στιγματίζονται αναλόγως.

Αυτή είναι άλλωστε και η διαφορά του επαγγελματία ποδοσφαιριστή και του φιλάθλου που πάει γήπεδο ή αράζει στον καναπέ. Για τα τόσα λεφτά που παίρνεις, επιβάλλεται να σκέφτεσαι και λίγο παραπάνω τι δηλώνεις.

Χρήστος Γραβιάς