Greeks have the basket-BALLS

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ  ... όχι δηλαδή τώρα απαραίτητα, ούτε "σπασμοδικά" μέσα στα χρόνια. Δεκαετίες μάλιστα. Από τη ...


 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

... όχι δηλαδή τώρα απαραίτητα, ούτε "σπασμοδικά" μέσα στα χρόνια. Δεκαετίες μάλιστα. Από τη στιγμή που... γύρισε ο διακόπτης, το 1987, μέχρι σήμερα, το ταλέντο και η ποιότητα είναι αστείρευτη. Και όπως φαίνεται και από την εξαιρετική γενιά των 97άρηδων που στέφθηκαν χθες βράδυ πρωταθλητές Ευρώπης της ηλικίας τους, η ελληνική σχολή θα συνεχίζει να μεγαλώνει και να ονειρεύεται...

Παρά τα όσα προβλήματα αντιμετωπίζει (όχι μόνο η κοινωνία μας εν γένει αλλά και) το μπασκετάκι στην Ελλάδα. Με τις άθλιες υποδομές, το ανιαρό πρωτάθλημα των δυο ταχυτήτων, το "πετροβόλημα" –υπερβολικό και μη- στην ΕΟΚ, με όλους αυτούς που διψάνε για κόντρες και παρασκήνια. Το 'χει δείξει η ιστορία άλλωστε χρόνια τώρα, πως η "σπυριάρα" μπορεί και αντιστέκεται, τρίβοντας στα μούτρα όλων τις αξιοζήλευτες επιτυχίες της.

Επιτυχία ωστόσο δεν είναι απαραίτητα το χρυσό μετάλλιο των παιδιών. Ότι χρώμα και αν  ήταν βασικά, η προσπάθεια τους και η πορεία τους μέχρι εδώ ήταν ήδη η επιτυχία στο τουρνουά του Βόλου. Πρωτίστως όμως μετρά το ότι αυτά τα παιδιά έδειχναν να το απολαμβάνουν με την ψυχή τους μέσα στο παρκέ, όπως πρέπει να κάνουν και όλα τα παιδιά στην ηλικία τους. Έχοντας πείσμα, μαχητικότητα και τσαγανό, βγαίναν έξω και τα δίναν όλα, γι' αυτό και ο κόσμος όλο αυτό το διάστημα τους "αγκάλιασε". Ό,τι και να έκαναν, ήξερες πως θα το παλέψουν μέχρι τέλους, και για αυτό έφτασαν στο τέλος να ανταμειφθούν με τον καλύτερο τρόπο.

Από ‘κει και πέρα, όταν θα τελειώσει το πάρτυ των πανηγυρισμών, θα συνειδητοποιήσουν πως τώρα ουσιαστικά ξεκινάει ο μακρύς δρόμος της καταξίωσης. Κανένας δεν έγινε σούπερ σταρ απ' τα 18 του κιόλας, ή ότι με ένα χρυσό "κλείδωσε" το επόμενο του συμβόλαιο. Χρειάζεται δουλειά, υπομονή, πείσμα, πολλά πράγματα μαζεμένα και σε συνδυασμό. Χωρίς να φουσκώνουν από τώρα τα μυαλά για ΝΒΑ και λοιπές μπούρδες. Με σωστή δουλειά και χωρίς τουπέ όλα, μα όλα, μπορούν να έρθουν, σχετικά σύντομα κιόλας.

Υπερβολή; Ίσως, μην ξεχνάμε πάντως πως στη χώρα της υπερβολής ζούμε. Τόσα και τόσα έχουμε δει άλλωστε. Δεν θα ασχοληθώ με τις ποδοσφαιρικές "μικρές", ας δούμε μόνο απ' το μπάσκετ. Απ' τη γενιά των παγκόσμιων πρωταθλητών του '95 (Ρεντζιάς, Χατζής, Καλαιτζής κλπ) ή από τους "χρυσούς" του 2002 (Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσιανίτης, Βασιλειάδης), ή πόσοι άλλοι γενικότερα αδίκησαν τον εαυτό τους, κάνοντας μια καριέρα που δεν άξιζαν παρά τις δυνατότητές τους. Σε αντίθεση με τη γενιά του 2007-09 (Παππά, Μάντζαρη, Σλούκα, Παπανικολάου και λοιπούς), που φαίνεται πως σε λίγα χρόνια θα ηγείται της εθνικής. Στο χέρι των τωρινών παιδιών είναι το τι δρόμο θα ακολουθήσουν…

Υ.Γ.: Όσο φιλότιμοι και καλοί να χαρακτηριστούν άπαντες, δεν μπορείς να μην ξεχωρίσεις, σαν τη μύγα μεσ' το γάλα, αυτόν τον Χαραλαμπόπουλο…

Υ.Γ.2: Μετά τους "μικρούς", άντε να παίρνουν σειρά και οι μεγάλοι...

Χρήστος Γραβιάς

Related

What's hot? 3734310410647882505

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item