Η βασική διαφορά μπάσκετ - ποδοσφαίρου στην Ελλάδα

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Ένα απ' τα κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής μας φυλής -θετικά ή αρνητικά, σημασία δεν έχει- είναι και η υπερβολή. Σε κάθε πτυχή της ελληνικής μας καθημερινότητας, μας... κατατρέχει, οπότε ο αθλητισμός εν προκειμένω δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Πόσω μάλλον τέτοιες μέρες όπου συμπίπτουν οι υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου, με διαφορετικό βέβαια μέχρι στιγμής μονοπάτι για την καθεμιά. Οι μεν (στο Ευρωμπάσκετ) προελαύνουν, δείχνοντας πως έχουν τα φόντα για μια επιτυχημένη πορεία, οι δε (στα τελειώματα των προκριματικών, όντας και μαθηματικά αποκλεισμένοι πλέον) για να βγάλουν την υποχρέωση...

Μέσα στον αθλητικό κυκεώνα των ημερών, πολλά θα γραφούν -και θα ειπωθούν- όπως έχει γίνει ήδη το προηγούμενο διάστημα. "Εθνική... Μυκόνου", "άλλοι Γαλλία και άλλοι παραλία", "σεβαστείτε τις φανέλες". Με τους μπασκετικούς της παρέας, απ' την άλλη, να λένε πως "πάμε για μετάλλιο" και "τους έχουμε" και "σιγά μωρέ τώρα τους Σλοβένους". Οι πιο... τολμηροί, λέει, θέλουν και συγκρίσεις μεταξύ τους. "Τι να πει το ποδόσφαιρο όταν πάμε καλά στο μπασκετάκι", και λοιπά ωραία γραφικά..

Όπως (λανθασμένα) σχολίασε ο Βουγιούκας στο twitter, και μαγκιά του που βγήκε αργότερα να τονίσει πως δεν ήθελε να θίξει ή να υπερβάλει. Ανάμεσα στην Ελλάδα και τη... Μύκονο το χάος. Βέβαια, για να μπορούμε να κάνουμε μια αξιόλογη σύγκριση (και όχι καφενειακού επιπέδου συζητήσεις) πρέπει να βάζουμε στο τσουβάλι και ανάλογα μεγέθη. Οποιαδήποτε και αν αυτά είναι. Αρχές Σεπτέμβρη βέβαια, που έχει Ευρωμπάσκετ, πώς να μην δεις την Ελλάδα και να γουστάρεις, που είναι απ' τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Και ιστορία κουβαλά και μετάλλια και έχει και βλέψεις -κρατάμε μικρό καλάθι- για ακόμα ένα φέτος. Με τους παικταράδες που έχει, χαίρεσαι να τη βλέπεις. Ξέρεις πως και να της στραβώσει κάτι ή αν αποτύχει, θα τα δώσει όλα, δεν θα πάει άκλαφτη.

Φυσικά, το ίδιο δεν μπορείς να το πεις τώρα για την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου, η οποία, στον ευκολότερο προκριματικό όμιλο της τελευταίας 20ετίας, κινδυνεύει να τερματίσει χωρίς νίκη, πίσω από τα Νησιά Φερόε. Χάλι η κατάσταση, τα είπε και ο ίδιος ο Μανωλάς άλλωστε. "Μας πονάει που θα πάνε στο Euro ομάδες χειρότερες από μας" και αντικειμενικά, την αλήθεια λέει. Πως να μην πονάει -όχι μόνο τον κάθε Μανωλά, αλλά τον κάθε ποδοσφαιρόφιλο- όταν η Ελλάδα, που μόλις 15 μήνες πριν έχασε για ένα πέναλντι τους "8" του Μουντιάλ, δεν θα βρίσκεται στο (πρώτο κιόλας με 24 ομάδες) Euro της Γαλλίας; Ας πάει αντί για μας η Ισλανδία, η Βόρειος Ιρλανδία και η Αλβανία, που δύσκολο να πεις πως δεν το αξίζουν...

Αναπόφευκτα όμως, κάποτε θα ερχόταν και η πτώση. Στη ζωή κανένας δεν έχει συμβόλαιο αιωνίως με την επιτυχία. Και μπορεί το έπος του 2004 να μας χάρισε ονειρικές στιγμές, αλλά δεν μας έκανε ποτέ top-class ομάδα. Ούτε ξαφνικά παίξαμε μπάλα όπως οι Γερμανοί ή οι Ισπανοί (μέγεθος το οποίο ουσιαστικά αποτελούμε στο μπάσκετ). Στην Ελλάδα του 2015 μάλιστα, που δεν υπάρχει οργανωμένη ΕΠΟ, δεν υπάρχουν σοβαρές ακαδημίες να βγουν νέοι παίκτες (γι' αυτό φτάσαμε να παίζουμε με τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη στα 35 τους), παρά μόνο καταστροφολογία, δύσκολο να χτιστεί κάτι στέρεο.

Aυτά τα... "ωραία" βέβαια δεν συμβαίνουν -ή καλύτερα, δεν συνέβησαν- μόνο στην μπάλα. Το μπάσκετ είχε εξίσου τις κακές του στιγμές. Οι πιο "παλιοί" θα θυμούνται και τη Ντιζόν του '99, την "άγονη", από άποψης μεταλλίων, δεκαετία του '90, ακόμα και λίγα χρόνια πριν, τις ήττες μας από κάτι Φινλανδίες, Σκόπια (στα πρόσφατα Ευρωμπάσκετ) και Νιγηρίες (στο προολυμπιακό του '12).

Ε και; Υπάρχει ταλέντο και παράδοση που βοηθάει στην συνέχεια και της εθνικής και του αθλήματος γενικότερα. Με παίκτες σε κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη, αλλά και στο ΝΒΑ. Για αυτό και φωνάζει ξανά "παρών", για αυτό θα έχει και μέλλον, όπως είδαμε και στο πρόσφατο πρωτάθλημα των εφήβων στην Κρήτη. Το -μπασκετικό- μέλλον δικό μας θα είναι.

Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, είναι ξεκάθαρο πως μας λείπουν πάρα πολλά. Χρειαζόμαστε υπομονή και πλάνο για την επόμενη μέρα, με νέο προπονητή, και ολικό restart. Και σίγουρα κάποιον νέο ηγέτη, για να πάρει την ομάδα σιγά-σιγά πάνω του.

Ρε λες να φωνάξουμε τον Σπανούλη στην εθνική ποδοσφαίρου καλύτερα;

Χρήστος Γραβιάς