Ένα απόγευμα στο Ινστιτούτο Goethe

  ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ Πριν από περίπου 15 μέρες το Ινστιτούτο Goethe διοργάνωσε, σε συνεργασία με το ελληνικό παράρτημ...


 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από περίπου 15 μέρες το Ινστιτούτο Goethe διοργάνωσε, σε συνεργασία με το ελληνικό παράρτημα του, προσκείμενου στο Die Linke, Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, μία ανοιχτή συζήτηση με θέμα "Η κρίση ως πρόκληση για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη". Στην εκδήλωση συμμετείχαν επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως η υφυπουργός Παιδείας καθηγήτρια Σία Αναγνωστοπούλου, ο γνωστός οικονομολόγος Θόδωρος Παρασκευόπουλος, ο καθηγητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ και πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής Γεράσιμος Κουζέλης και τέλος, ο Γερμανός καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών του Βερολίνου Michael Heinrich.

Η συζήτηση, όπως ήταν αναμενόμενο περιστράφηκε αρχικά γύρω από την επίθεση που δέχεται η δημοκρατία στην ΕΕ τα τελευταία χρόνια με αφορμή την κρίση χρέους. Τα παραδείγματα των εξαναγκασθέντων σε παραίτηση εκλεγμένων πρωθυπουργών Σίλβιο Μπερλουσκόνι και Γιώργου Παπανδρέου και η αντικατάστασή τους από τεχνοκράτες, ο καταλυτικός ρόλος του περίφημου "άτυπου ευρωπαϊκού διευθυντηρίου" στις πολιτικές εξελίξεις των κρατών-μελών, τα τελεσίγραφα Σόιμπλε όπως και τα γεγονότα του περασμένου Ιουλίου τέθηκαν στο τραπέζι.

Εύλογα όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν ότι η δημοκρατία βρίσκεται σε βαθιά κρίση όπως και ότι οι παραδοσιακοί ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν αποδειχθεί εντελώς ανίκανοι να προασπίσουν βασικές έννοιες και αξίες της ΕΕ όπως η αλληλεγγύη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινωνικό κράτος, με συνέπεια η τύχη και η πορεία ολόκληρων λαών να αποφασίζεται "πίσω από κλειστές πόρτες" και από αξιωματούχους αμφίβολης νομιμοποίησης. Προφανώς δε ο κάθε ομιλητής, σύμφωνα με την προσωπική του προσέγγιση και αντίληψη, έκανε τη δική του ανάλυση για το ζήτημα χωρίς όμως να προκύπτει κάποια απτή λύση στο εξαιρετικά περίπλοκο αυτό πρόβλημα.

Η συζήτηση όμως δεν έμεινε μόνο στη δημοκρατία αλλά, μοιραία, επεκτάθηκε και σε άλλα ζητήματα σχετικά με την ίδια τη σχέση ευρώ και Ελλάδας, τις μεταρρυθμίσεις και το κράτος. Η υφυπουργός αναγνώρισε ότι το καλοκαίρι η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έζησε μια "σχιζοφρένεια" καθώς από την μία οι βουλευτές καλούνταν να ψηφίσουν μια συμφωνία κακή αλλά από την άλλη αν δεν το έκαναν η χώρα σε μία ώρα θα είχε καταρρεύσει.

Παράλληλα, τόνισε ότι σε αυτή τη φάση η χώρα δεν μπορούσε και δεν μπορεί οικονομικά και γεωπολιτικά να ζήσει εκτός Ευρωζώνης και ως παράδειγμα έφερε χώρες όπως το Ιράκ και η Συρία, οι οποίες παλαιότερα ήταν "ασύγκριτα πιο πλούσιες από την Ελλάδα" και τώρα βρίσκονται σε διάλυση. Δήλωσε όμως ότι το νόμισμα δεν έχει τόση σημασία όσο οι πολιτικές που το συνοδεύουν κι ότι αν η χώρα σε 2-3 χρόνια είναι σε θέση να επιβιώσει εκτός ευρώ δε θα είχε πρόβλημα να συμφωνήσει σε μια έξοδο.

Στη συνέχεια χαρακτήρισε "επανάσταση" (!!!!) την εφαρμογή του μνημονίου από μία αριστερή κυβέρνηση, κάτι που προκάλεσε την αντίδραση μερίδας του κοινού με το επιχείρημα "γιατί να με ενδιαφέρει ποιος θα διαχειριστεί τη φτώχεια μου αφού είτε με Δεξιά είτε με Αριστερά πάλι φτωχός θα είμαι", μια αντίδραση που απαντήθηκε με τις ήδη διατυπωμένες απόψεις περί αδιεξόδου κλπ. Τέλος κι εκεί είναι το σημαντικό, η Σία Αναγνωστοπούλου θεώρησε ως υπαίτιο τόσο του ξεσπάσματος της κρίσης στην Ελλάδα όσο και της σημερινής κατάστασης, τον άγριο νεοφιλελευθερισμό που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια χαρακτηρίζοντας μάλιστα το κράτος ως το "τελευταίο οχυρό" για την αντιμετώπιση της κρίσης. Προφανώς, η κρατικοδίαιτη ελληνική επιχειρηματικότητα όπως και ο υπερτροφικός και ρουσφετολογικός δημόσιος τομέας είναι τα τρανά παραδείγματα του νεοφιλελευθερισμού που εφαρμόστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα, κατά την υφυπουργό.

Από την άλλη μεριά ο οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ Θόδωρος Παρασκευόπουλος, αφού υπογράμμισε ότι η δημοκρατία δέχεται επίθεση, έστω κι αν αυτή είναι η "αστική που δεν τον ενδιαφέρει και πολύ", συμφώνησε με την υφυπουργό ότι η αριστεία είναι ελιτισμός, ότι η εφαρμογή του μνημονίου από μία κυβέρνηση της Αριστεράς είναι επανάσταση και τέλος ότι το κράτος είναι όντως το τελευταίο οχυρό.

Ταυτόχρονα χαρακτήρισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως "μεροληπτική υπέρ των αδυνάτων", θεωρώντας προφανώς ότι οι φόροι και οι αυξήσεις τιμών σε βασικά αγαθά και εισιτήρια των ΜΜΜ αφορούν κυρίως τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες που κάθε μέρα κάνουν τη διαδρομή Εκάλη-Πέραμα με το λεωφορείο. Φυσικά δεν παρέλειψε να επιτεθεί κι εκείνος στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έφερε την χώρα εδώ αλλά και να τονίσει ότι επιβάλλεται να υπάρχει προετοιμασία για μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη για να μην βρεθούμε στο μέλλον πάλι προ εκπλήξεως, όπως το καλοκαίρι. Και ως παράδειγμα έφερε αντίστοιχη δήλωση του Ολλανδού ΥΠΟΙΚ για τη δική του χώρα.

Πολλές από τις παραπάνω υπερβολές περί "επαναστάσεων", "μεροληψίας υπέρ των αδυνάτων" κλπ είναι πολύ πιθανό να ειπώθηκαν ακριβώς για να απευθυνθούν οι ομιλητές πιο εύκολα σε ένα ακροατήριο κατά βάση αριστερό και πιθανότατα πολύ πιο ριζοσπαστικό από ότι οι ίδιοι (αυτό)προσδιορίζονται. Παρ’ όλα αυτά, η απόδοση της κρίσης στην Ελλάδα στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο βρίσκεται όντως στον πυρήνα της πολιτικής σκέψης τόσο του κυβερνητικού όσο και του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.

Οι αθρόοι κομματικοί διορισμοί στο δημόσιο, η φοροδιαφυγή, οι χαριστικές συντάξεις στα 45, οι επίορκοι, οι οργανισμοί-φαντάσματα που αποκλειστικό σκοπό ύπαρξης έχουν το βόλεμα ημετέρων, οι ανεπάγγελτοι συνδικαλιστές, τα καρτέλ, οι προμηθευτές του ΕΣΥ και οι μεγαλοεργολάβοι του δημοσίου είναι νεοφιλελευθερισμός;

Δεν έχει σημασία λοιπόν αν ο πρωθυπουργός είναι ή όχι ο πιο αφοσιωμένος πολιτικός στο ευρώ ούτε καν πως βλέπουν τη θέση της χώρας μέσα στην Ευρωζώνη τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης. Αυτό που μετράει είναι ότι η προσέγγιση των αιτιών που οδήγησαν τη χώρα σε αυτήν την άθλια κατάσταση συνεχίζει να είναι εντελώς λανθασμένη με αποτέλεσμα οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για ένα δημόσιο πιο ορθολογικό και αποτελεσματικό είτε να καθυστερούν είτε να μη γίνονται ποτέ, στο όνομα της αντίστασης στον νεοφιλελευθερισμό και προς όφελος βέβαια της κομματοκρατίας και του πελατειακού συστήματος.

Η συνέπεια είναι το βάρος να συνεχίσει να πέφτει γενικώς στο κοινωνικό σύνολο υπό την μορφή φόρων και ειδικώς στη νέα γενιά που το πάθος της για καινοτομία και δημιουργικότητα θυσιάζεται στο βωμό της γραφειοκρατίας και των αγκυλώσεων. Όσο λοιπόν προκρίνεται η τακτική του στρουθοκαμηλισμού και των ιδεοληψιών, τακτική που εκφράστηκε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο μέσα από τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Σεβαστάκη, τόσο η Ελλάδα θα συνεχίσει να παλεύει μάταια σε ένα φαύλο κύκλο καθίζησης, μαρασμού και οπισθοδρόμησης. 

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email 

Related

What's hot? 5481410709560762907

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item