Υπόθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι την περασμένη Παρασκευή αποτ...


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι την περασμένη Παρασκευή αποτελούν ένα τεράστιο χτύπημα στην καρδιά της Ευρώπης τόσο από άποψη συμβολισμού όσο και από πλευράς ουσίας. Οι τρομοκράτες επέλεξαν τη Γαλλία για να φοβίσουν, να αιματοκυλίσουν και να βυθίσουν στο πένθος όχι μόνο τη χώρα αλλά και το σύνολο του δυτικού κόσμου ακριβώς επειδή η χώρα αυτή είναι μία από τις πλέον ανοιχτές και ανεκτικές κοινωνίες της ευρωπαϊκής ηπείρου, το λίκνο της σύγχρονης δημοκρατίας και του Διαφωτισμού.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η κοινωνική και οικονομική απομόνωση που αισθάνεται ότι βιώνει ένα μεγάλο μέρος του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ευρώπη εξηγεί αυτές τις εξελίξεις. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι μόνο μέχρι ένα σημείο μπορεί αυτή η προσέγγιση να αιτιολογήσει τις απίστευτες και άνευ προηγουμένου εικόνες που παρακολουθεί παγωμένη η Ευρώπη και όχι μόνο.

Πρώτα από όλα οι δυτικές κυβερνήσεις επέδειξαν ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα και ερασιτεχνισμό στην υπόθεση της Συρίας. Οδηγημένες από έναν παιδαριώδη καιροσκοπισμό και αγνοώντας για πολλοστή φορά ηλιθιωδώς την πραγματικότητα στον αραβικό κόσμο, θεώρησαν ότι υποστηρίζοντας την αδύναμη αντιπολίτευση έναντι του προέδρου Άσαντ θα καταφέρουν να ανατρέψουν το, αναμφίβολα στυγνό και δικτατορικό, καθεστώς του ώστε στη θέση του να εγκαθιδρύσουν μια δημοκρατία δυτικού τύπου.

Στην αντιπολίτευση όμως γρήγορα και σταθερά παρεισέφρησαν ακραίοι Ισλαμιστές, οι όποιες φωνές μιλούσαν για δημοκρατία όχι απλώς εκδιώχθηκαν αλλά αφανίστηκαν και το αποτέλεσμα ήταν η μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση στον Άσαντ να είναι αυτοί και κανείς άλλος. Υπό αυτό το πρίσμα η απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα να διακόψει την προμήθεια όπλων στην αντιπολίτευση κρίνεται απολύτως ορθή καθώς αυτά, είτε άμεσα είτε έμμεσα, κατέληγαν στους τζιχαντιστές.

Παράλληλα, οι Δυτικοί επέδειξαν προκλητική αδιαφορία έναντι της Τουρκίας η οποία όχι μόνο δεν επέτρεπε στους Κούρδους πολεμιστές να μεταβούν στη Συρία στην προσπάθειά τους να αγωνιστούν στο πλευρό των ομοεθνών τους εναντίον των τζιχαντιστών αλλά αντιθέτως άφηνε επί ένα μεγάλο διάστημα να περνούν μέσα από το έδαφός της μαχητές και πολεμικά υλικά προς το ΙΚ. Με αυτόν τον τρόπο ο Ερντοάν επιδίωκε αφενός μεν να εμποδίσει τη δημιουργία ενός μεγάλου κουρδικού κράτους στα σύνορά του, καθώς τρομοκράτες για τον πρόεδρο της γείτονος είναι ουσιαστικά μόνο οι Κούρδοι, αφετέρου δε να ανατρέψει τον Άσαντ.

Σε πείσμα όλων αυτών και σε αντίθεση με ότι έγινε στο Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη, το καθεστώς Άσαντ άντεξε αλλά οι Ισλαμιστές ελέγχουν πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της Συρίας στο οποίο εγκαθίδρυσαν ένα πρωτόγνωρα ωμά βίαιο καθεστώς, την διαστροφή του οποίου εξάγουν πλέον και στην Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα μοιάζει εξωφρενικά υποκριτική η ενός λεπτού σιγή που κράτησε ο πρόεδρος Ερντοάν στην μνήμη των θυμάτων του Παρισιού στα πλαίσια της Συνόδου των G20 στην Αττάλεια. Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι η απομάκρυνση του καθεστώτος Άσαντ δεν είναι πλέον η πρώτη προτεραιότητα για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, όπως ήταν στις αρχές του συριακού εμφυλίου, αν και παραμένει μια σαφώς επιθυμητή εξέλιξη.

Ένας άλλος κρίσιμος παράγοντας που διόγκωσε σε απίστευτο βαθμό την ισλαμική τρομοκρατία και το ΙΚ είναι η καθηλωτική αμηχανία που επέδειξαν και συνεχίζουν να επιδεικνύουν οι δυτικές κυβερνήσεις έναντι των Εμιράτων και ιδίως της Σαουδικής Αραβίας. Τα σουνιτικά καθεστώτα των κρατών αυτών, ίδιου δόγματος με τους τρομοκράτες του ΙΚ, εκμεταλλευόμενα τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία στην Ευρώπη, χρηματοδοτούν διαρκώς και με τεράστια ποσά την ανέγερση τεμένων, το χτίσιμο σχολείων και την αποστολή ιμάμηδων και δασκάλων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Πίσω όμως από αυτή τη, φαινομενικά, θεμιτή δραστηριότητα κρύβεται ένα τεράστιο και καλά οργανωμένο δίκτυο μέσω του οποίου προωθείται ο ισλαμικός εξτρεμισμός, διαδίδεται ο λόγος του μίσους προς οτιδήποτε δυτικό και στρατολογούνται Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι ως μελλοντικοί μαχητές του ΙΚ. Συνεπώς, αν και μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί η συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας σε αεροπορικές επιδρομές κατά του ΙΚ, η πρόκληση της αποτελεσματικής αντιμετώπισης αυτής της διπρόσωπης πολιτικής των καθεστώτων του Κόλπου παραμένει τεράστια και δυσεπίλυτη για τις δυτικές κυβερνήσεις.

Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό η πάταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας και ιδίως η συντριβή του ΙΚ, είναι εξαιρετικά δύσκολη και απαιτεί συντονισμένες και μακροχρόνιες ενέργειες σε διεθνές επίπεδο. Τα βασικά στοιχεία όμως που θα κρίνουν την ήττα του σκοταδισμού που ήδη καταστρέφει τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική και απειλεί ευθέως την Ευρώπη είναι τρία:

Το πρώτο και άμεσο είναι η σαρωτική και ''ανελέητη'', όπως δήλωσε ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, στρατιωτική απάντηση στην υποδομή του ΙΚ. Εγκαταστάσεις, στρατόπεδα, αρχηγεία και δίκτυα χρηματοδότησης επιβάλλεται να ισοπεδωθούν. Σε αυτήν την προσπάθεια είναι αυτονόητο ότι πρέπει να συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη ανεξαρτήτως των όποιων διαφορών και διαφωνιών υπάρχουν μεταξύ τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Ρωσία με την ισχυρή στρατιωτική μηχανή της θα αποτελέσει ένα σημαντικό παράγοντα αυτού του αγώνα, παρά το γεγονός ότι δεν μοιράζεται την ίδια άποψη με τη Δύση για την απομάκρυνση του προέδρου Άσαντ από την εξουσία. Σε αυτή τη φάση αυτό είναι δευτερεύον.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ο ρόλος που μπορεί και πρέπει να διαδραματίσει στην περιοχή το Ιράν. Ένα καθεστώς σιιτικό, συμμαχικό του Άσαντ και σε πλήρη αντίθεση με τη σουνιτική Σαουδική Αραβία που στηρίζει το ΙΚ, αποτελεί έναν παίκτη-κλειδί στην υπόθεση και το μόνο βασικό ανάχωμα στην επιρροή που ασκούν τα πλούσια αραβικά κράτη του Κόλπου στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και πάλι όμως η συνεργασία με τη Δύση δεν είναι εύκολη καθώς το Ιράν όχι μόνο υποστηρίζει το συριακό καθεστώς αλλά είναι και ο βασικός χρηματοδότης της σιιτικής Χεζμπολάχ, την οποία η Δύση θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η κίνηση του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα να έρθει σε συμφωνία με το Ιράν κρίνεται ορθή με δεδομένη την διαμορφωθείσα οριακή κατάσταση. Σημειωτέον ότι η πρόσφατη δίδυμη επίθεση του σουνιτικού ΙΚ στη Βηρυτό είχε ακριβώς σκοπό να πλήξει ένα προπύργιο της σιιτικής Χεζμπολάχ στο Λίβανο.

Το τρίτο στοιχείο που θα κρίνει την ήττα του ΙΚ στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει τόσο στην Ευρώπη όσο και σε όλη την ανθρωπότητα, δεν εντοπίζεται στο στρατιωτικό ή το γεωστρατηγικό σκέλος της υπόθεσης αλλά στο κοινωνικό-πολιτισμικό: οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν πρέπει να συντηρητικοποιηθούν και να αρχίσουν να λειτουργούν με στεγανά, φόβο και αποκλεισμούς. Οφείλουν να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τις αξίες και τον τρόπο ζωής τους, περικλείοντας και όχι να περιθωριοποιώντας το διαφορετικό. Αυτό βέβαια ισχύει και για τους πρόσφυγες οι οποίοι καταφθάνουν καθημερινά στην ήπειρό μας έχοντας ήδη βιώσει σε πολλαπλάσια ένταση και έκταση αυτό που το Παρίσι, η Γαλλία και η Ευρώπη έζησαν την αποφράδα μέρα της 13ης Νοεμβρίου. Άλλωστε οι τρομοκράτες δεν έχουν μόνο ως στόχο να προκαλέσουν εκατόμβες θυμάτων αλλά κυρίως να πλήξουν τον ίδιο τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής στον πυρήνα του. Κι αυτό, δηλαδή η ισορροπία τρόμου μεταξύ ασφάλειας και δικαιωμάτων, είναι η απόλυτη πρόκληση για τη σημερινή Ευρώπη.

Το ΙΚ δεν είναι η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή των τελευταίων δεκαετιών. Ή μάλλον δεν αποτελεί μόνο αυτό. Η ιδεολογία του μίσους και του σκότους, η άριστη οργάνωση, η ευρηματική προπαγάνδα κι η ειδεχθής δράση του, που δεν διακρίνει σύνορα, λαούς, θρησκείες και πολιτισμούς, το καθιστούν με όρους 20ου αιώνα τους Ναζί της ιστορικής περιόδου την οποία διανύουμε. Η απάντηση λοιπόν σε αυτό δεν είναι υπόθεση μόνο της Δύσης αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κι η απάντηση αυτή πρέπει να είναι αμείλικτη.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com
  

Related

What's hot? 7183462111056826604

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item