Η Ελλάδα στη 14η θέση: Τα νέα δεδομένα και η πρόκληση της νέας χρονιάς

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την Άντερλεχτ την περασμένη Πέμπτη, πέρα απ' το γεγονός ότι αφήνει τη χώρα μας χωρίς εκπρόσωπο στα ευρωπαϊκά κύπελλα πριν καν βγει ο Φεβρουάριος, τη ρίχνει και στο καναβάτσο σε ό,τι αφορά τη λίστα της ΟΥΕΦΑ. Η 14η θέση στην οποία θα κλείσει η Ελλάδα τη χρονιά -αφού οι 13οι Τσέχοι συνεχίζουν με τη Σπάρτα Πράγας στους "16" του Γιουρόπα- μπορεί μεν να μην επηρεάζει (ακόμα δηλαδή) τον αριθμό των ευρωπαϊκών εισιτηρίων (παραμένουν πέντε), αλλά στερεί από τον εγχώριο πρωταθλητή την απευθείας πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Έτσι, από τη σεζόν 2017/18 και ύστερα, οποιαδήποτε ομάδα στεφθεί πρωταθλήτρια θα χρειάζεται να δίνει δύο προκριματικούς γύρους (στο γύρο των πρωταθλητών), όπως άλλωστε είχε συμβεί και το 2009/10. Τότε, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε να ξεπεράσει τους πρωταθλητές Σλοβακίας (Σλόβαν Μπρατισλάβας) και Μολδαβίας (Σέριφ Τίρασπολ) για να βρεθεί στην αυγουστιάτικη κλήρωση του Μονακό, δείγμα του επιπέδου, αλλά και των... παγίδων που κρύβει ο εν λόγω προκριματικός, τον οποίο συχνά ακολουθούν Σέλτικ, Βασιλεία, ΜΠΑΤΕ Μπόρισοφ και λοιπές πρωταθλήτριες χώρες κάτω από την 15η θέση της κατάταξης. Παράλληλα, ο δεύτερος θα εξακολουθεί να ξεκινάει επίσης από τον τρίτο προκριματικό γύρο, στο δρόμο των μη πρωταθλητών ("non-champions path").

Η μόνη... δικλείδα για να αποτραπεί φέτος το βάρος των υποχρεώσεων απ' τον Ιούλιο, είναι να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ ομάδα που ούτως ή άλλως εξασφαλίζει θέση για τους "σεντονάτους" ομίλους μέσω του πρωταθλήματος της. Σενάριο αν μη τι άλλο πιθανό, αφού σπάνια κάποια ομάδα που διεκδικεί τον ευρωπαϊκό θρόνο μένει πίσω στη χώρα της (όπως π.χ. η Τσέλσι το 2012).

Όσο για τα του Γιουρόπα Λιγκ, το "καλό" εισιτήριο, που κερδίζει ο νικητής -και όχι ο φιναλίστ όπως είχαμε συνηθίσει μέχρι πρότινος- του Κυπέλλου, τον στέλνει στον τρίτο προκριματικό γύρο. Και πάλι υπάρχει η περίπτωση ο κυπελλούχος (ή ο δεύτερος των Play-offs αν ο πρωταθλητής πάρει το Κύπελλο) να μπει απευθείας στους ομίλους της διοργάνωσης (σαν την περίπτωση του Αστέρα Τρίπολης πέρυσι), αν η ομάδα που κατακτήσει το Γιουρόπα Λιγκ έχει θέση πάλι μέσω του πρωταθλήματος για τη διοργάνωση της επόμενης χρόνιας. Παράδειγμα εν προκειμένω αποτελεί η Σεβίλλη. Ενώ τερμάτιζε 5η πέρυσι στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, το γεγονός ότι κατακτούσε το Γιουρόπα Λιγκ της έδινε εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ, οπότε αυτόματα τη θέση της στη δεύτερη τη τάξει διασυλλογική διοργάνωση πήραν οι Αρκάδες. Τα άλλα δύο εισιτήρια, μέσω των play-offs, θα στείλουν τις ομάδες στον τρίτο και δεύτερο αντίστοιχα προκριματικό γύρο, κάτι που διευρύνει εξ' αρχής τη σεζόν, με τις ομάδες να ξεκινούν από τα μέσα Ιουλίου τις υποχρεώσεις τους.

Όλα αυτά τα σενάρια και τα ενδεχόμενα βέβαια έχουν βαρύνουσα σημασία από τη στιγμή που οι ελληνικές ομάδες, όχι μόνο φέτος αλλά εδώ και αρκετά χρόνια πλέον, δεν εντυπωσιάζουν με τις επιδόσεις τους στην Ευρώπη. Η ελληνική συγκομιδή για φέτος, μόλις στους 5.400 βαθμούς, είναι η δεύτερη χειρότερη την τελευταία δεκαετία (πίσω μόνο από την αντίστοιχη της σεζόν 2012/13). Με κίνδυνο μάλιστα, από την ερχόμενη χρονιά, και έχοντας από πίσω την... ανάσα της Κροατίας, της Ρουμανίας και της Ολλανδίας, να πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Θυμίζουμε ότι η θέση κάτω από το νούμερο 16 της ΟΥΕΦΑ δίνει μόλις ένα εισιτήριο για το λαμπερό σεντόνι του Τσάμπιονς Λιγκ.

Πώς μπορεί όλο αυτό το σκηνικό να αλλάξει; Eν μια νυκτί ή πατώντας απλά ένα κουμπί, θαύματα δε γίνονται. Πόσω μάλλον όταν οι επιδόσεις/εμφανίσεις στα ευρωπαϊκά κύπελλα είναι τόσο φτωχές, σε σημείο που να μην φτάνουμε ούτε τα βασικά. Όταν ο Ολυμπιακός φεύγει ακόμα μια χρονιά από τον πρώτο νοκ-άουτ γύρο που βρίσκεται, όταν ο ΠΑΟΚ για ακόμα μια χρονιά αντιμετωπίζει τους ομίλους σαν... αγγαρεία, όταν ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκεται καν σε αυτούς, τότε υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα -εκτός των άλλων της ελληνικής πραγματικότητας- και με τη στάση που υπάρχει προς τις υποχρεώσεις εκτός συνόρων, αλλά και με το κίνητρο που αυτές προσφέρουν.

Βλέποντας στους "32" του Γιουρόπα Λιγκ ομάδες σαν τη Σιόν, τη Σπάρτα, τη Μίντιλαντ, τη Ραπίντ Βιέννης (ομάδες πραγματικά σοβαρότατες και με στόχο να προβληθούν όσο μπορούν ευρωπαϊκά, αλλά δε μιλάμε και για... τέρατα που τρομάζουν), λες ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και άλλες ελληνικές ή και ακόμα οι ήδη υπάρχουσες να προχωρούσαν παραπέρα. Κάτι που από του χρόνου θα είναι ανάγκη να συμβεί, με την ανάλογη σοβαρότητα, από όλους τους ελληνικούς συλλόγους.

Χρήστος Γραβιάς