Το στοίχημα του Σκίμπε

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Για κάποιους ρομαντικούς, η περίσταση θυμίζει αρκετά το μακρινό 2001. Τότε, στα "πέτρινα" ακόμη χρόνια της Εθνικής, ο Ότο Ρεχάγκελ προσπαθούσε να βρει τρόπο να καλλιεργήσει μία γη καμμένη. Η εξευτελιστική πεντάρα από τους Φινλανδούς τότε πυροδότησε μία μουρμούρα, η οποία ήδη υπήρξε από την πρόσληψη κιόλας του Γερμανού τεχνικού. Το ίδιο ισχύει και τώρα. Ο συμπατριώτης του Μίκαελ Σκίμπε παραλαμβάνει καμμένη γη και καλείται να βάλει την Ελλάδα και πάλι στο δρόμο των επιτυχιών, με το ντεμπούτο του στο Λουξεμβούργο (άλλη μία εξευτελιστική ήττα με 1-0) να εντείνει την αμφισβήτηση.

Η χθεσινή νίκη της Εθνικής μας επί του Μαυροβουνίου φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με το 2-2 του Ρεχάγκελ με τους Άγγλους στο "Όλντ Τράφορντ", σίγουρα όμως μπορεί να θεωρηθεί, όπως και εκείνο το ιστορικό αποτέλεσμα, ένα σημείο ζωής, μία ένδειξη ότι κάτι μπορεί να γίνει σε αυτήν την ομάδα.

Μπάλα ή ποδόσφαιρο κυριαρχίας δεν μπορείς να πεις ότι παίξαμε. Ουδέποτε το κάναμε, εδώ που τα λέμε, ούτε στις πολύ καλές ημέρες της Εθνικής, ούτε καν με υποδεέστερους αντιπάλους. Ειδικά σε φιλικό, δεν μπορώ με μία πρόχειρη σκέψη να θυμηθώ μία τρομερή εμφάνιση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Κερδίσαμε όμως το παιχνίδι, κάτι που ήταν το πρώτο μας μέλημα.

Αυτό το φιλικό στη συνείδηση όλων και κυρίως των παικτών και του staff ήταν σαν επίσημο ματς, ακριβώς επειδή το στοίχημα ήταν αρκετά υψηλό. Κατ' αρχάς, έπρεπε επιτέλους να πάρουμε μία νίκη, διότι η κατάταξη της FIFA δεν αστειεύεται ούτε στους φιλικούς αγώνες. Δευτερευόντως, έπρεπε να κερδίσουμε κυρίως για ψυχολογικούς λόγους των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι, έτσι όπως έχει έρθει η κατάσταση, καλώς ή κακώς, ΠΡΕΠΕΙ να αποδείξουν πράγματα, όσο και αν οι ίδιοι απαρνούνται ότι οφείλουν να το κάνουν.

Την τακτική του Σκίμπε δεν θα μπω στη διαδικασία να την αναλύσω. Εξάλλου, αυτή θα δοκιμαστεί ξανά, θα αλλάξει, θα ξαναλλάξει, θα γίνουν πειράματα και μέχρι τον Οκτώβρη, όταν και θα ξεκινήσουν τα προκριματικά για το Παγκόσμιο της Ρωσίας, θα έχει βρεθεί η συνταγή για το γήπεδο. Ένα από τα βασικότερα πράγματα τα όποια όμως ο Γερμανός πρέπει να πετύχει είναι να πάρει τον απόλυτο έλεγχο της Εθνικής Ομάδας.

Αυτό ακριβώς που έκανε και τότε ο συμπατριώτης του Ότο Ρεχάγκελ. Εκείνος που τόλμησε να πετάξει οριστικά εκτός παίκτες όπως ο Γεωργάτος και ο Κώστας Κωνσταντινίδης, εκείνος που επέβαλε τη δική του πειθαρχία στη συνείδηση των ποδοσφαιριστών του, εκείνος που άφηνε στον πάγκο σε όλο το Euro παίκτες όπως ο Τσιάρτας και ο Νταμπίζας, εκείνος που δεν φοβόταν ποτέ να κάνει τις δικές του επιλογές, χωρίς να ρωτήσει κανέναν και χωρίς να ζητήσει την άδεια κανενός μάνατζερ και καμιάς ΕΠΟ. Αυτό ακριβώς που ΔΕΝ κατάφερε ή μάλλον δεν τον άφησαν να καταφέρει ο τωρινός πρωτοπόρος της αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ (ουπς).

Αυτό ακριβώς καλείται τώρα να κάνει ο Σκίμπε. Διότι, άμα περιμένουμε τους Έλληνες... συμβούλους να βοηθήσουν τον ομοσπονδιακό τεχνικό και να του υποδεικνύουν πρόσωπα και επιλογές, να έχετε έτοιμο τον καναπέ για το 2018.

Αγωνιστικά, πάντως, ο Γερμανός προπονητής έχει παίκτες στους οποίους μπορεί να "χτίσει" κάτι καλό. Η Εθνική έχει ποιότητα, όσο κι αν αρεσκόμεθα στο να λέμε ότι δεν τη διαθέτει. Παίκτες πρωτοκλασάτοι όπως ο Παπασταθόπουλος και ο Μανωλάς, παίκτες που βρίσκονται σε τρομερή κατάσταση και κάνουν εξαιρετική σεζόν, όπως ο Σάμαρης και ο Μήτρογλου, παίκτες με όρεξη και διάθεση για πολλή δουλειά όπως ο MVP χθες Νίκος Καρέλης και πολλοί άλλοι.

Όπως, όμως, πρωτοείπα, το ζήτημα δεν είναι αγωνιστικό. Διότι δεν μπορώ και να δεχθώ ότι η αποτυχία της Εθνικής και ο εξευτελισμός της από τα Νησιά Φερόε και σία μπορεί να εξηγηθεί αγωνιστικά. Μην τρελαθούμε. Άλλο είναι το πρόβλημα. Και πάνω σε αυτό πρέπει να δουλέψει ο Σκίμπε. Αν δεν είναι αποφασισμένος να το κάνει ή αν δεν είναι αποφασισμένοι να τον αφήσουν να το κάνει, η κατάσταση δεν θα αλλάξει.

Μάριος Μάντζος