Γράψε κάτι.

GUEST EDITORS 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗΣ

Ρε, άκου, θα στα πω εγώ. Όλα στην ζωή είναι δύσκολα, ποτέ τίποτα δεν ήρθε χωρίς προσπάθεια. Δες γύρω σου, δεν βλέπεις τι γίνεται; Άνθρωποι περιφέρονται, ψάχνουν συνέχεια κάτι. Προσοχή; Αγάπη; Ενδιαφέρον; Τίποτα; Όχι τίποτα, πάντα κάτι.

Και να, αναφέρω το πάντα, η μεγαλύτερη αυταπάτη του ανθρώπου. Είναι αυτό που θέλει, αλλά δεν μπορεί να αποκτήσει και δεν πρέπει να το αποκτήσει. Και να, αναφέρω το πρέπει, η δεύτερη αυταπάτη του ανθρώπου. Είναι με αυτό που μεγαλώνει και παλεύει μία ζωή να το τηρήσει ενώ μέσα του θέλει να το σκοτώσει.

Πάντα και πρέπει. Απόλυτες έννοιες, απόλυτες αυταπάτες και απόλυτες συμβατές ασύμβατες ιδεολογίες. Το πάντα το ξεχνάμε. Θέλουμε να το έχουμε αλλά μόνοι μας το αποτρέπουμε. Βαριόμαστε, συνηθίζουμε, τι στο διάολο θέλουμε τελικά; Αν ξέραμε, θα αυτοκτονούσαμε θαρρώ.

Πρέπει. Μεγαλώσαμε με τα πρέπει και μετά καταλάβαμε ότι τίποτα από τα θέλω μας, δεν κάναμε. Και όμως, μένουμε στα πρέπει. Επειδή έτσι μάθαμε. Έτσι μας είπαν. Ποιοι; Οι προηγούμενοι που μεγάλωσαν με τα ίδια πρέπει. Ζούμε άραγε; Ζωντανούς νεκρούς βλέπω τριγύρω μου, ταινία τρόμου.

Έρχεται όμως η στιγμή, έρχεται ο χρόνος, έρχεται μία μόνο μία μορφή, που στα ανατρέπει όλα. Ξυπνάς ξαφνικά σαν να κοιμόσουν έναν αιώνα. Όλα είναι πλέον καθαρά, σαν το νερό του ποταμιού. Όχι του Τάμεση, αυτό που τρέχει στις κορφές ενός ευρωπαϊκού βουνού (μακάρι να παρακολουθούσα γεωγραφία στο σχολείο, παρά τα μπούτια της Θέμιδας ή της Καρολίνας και να μπορούσα να θυμηθώ ένα βουνό τώρα να εντυπωσιάσω). Ξυπνάς οπότε και τα βλέπεις όλα αλλιώς. Τύψεις για τα παλιά; Όχι, αναγκαίο χάσιμο ζωής.

Η μορφή όμως σε ξύπνησε, μπήκε μέσα σου, άλωσε τα πάντα και τώρα, βλέπεις την αλήθεια ή τουλάχιστον μία αλήθεια που για σένα είναι το παν, για άλλους ίσως τίποτα.

Καταλήγεις να φαίνεσαι σοφός, να σε θαυμάζουν, να θέλουν να σου μοιάζουν. Ενώ στην πραγματικότητα, ήσουν ένα θύμα της συμβατικότητας κι ίσως αυτοί να είναι πιο δυνατοί από εσένα κι απλώς να μην το έχουν καταλάβει.

Ξύπνα κόσμε, η ζωή δεν είναι αυτή που κάνεις, αλλά αυτή που χάνεις (κλεμμένο αλλά ωραίο).

Δεν είμαι εγώ κανείς ή είμαι τα πάντα, αλλά την δική μου αλήθεια την βιώνω.

Ναι, και έρωτα. Πολύ έρωτα. Χωρίς έρωτα δεν θα ζήσεις τίποτα έντονο. Καλά, εννοείται ότι πονάει. Αν δεν πονέσει, δεν είναι έρωτας. Γράφω τόση ώρα και έχασα την αρχή.

Α, ναι, άκου, θα στα πω εγώ. Πάντα και πρέπει. Πάντα πρέπει να αμφισβητείς την ζωή σου (και αν έδωσες ελάχιστη σημασία στις πρώτες φράσεις μου, ξέρεις ότι λέω μαλακίες με αυτή την φράση, γιατί ούτε το πάντα υπάρχει, ούτε το πρέπει). Αλλά αν σου μείνει κάτι από αυτό το κείμενο και δεν με βρίζεις για τον χρόνο που έχασες να το διαβάσεις, να ξέρεις ότι τα κάτω κείμενα κρύβουν τις αλήθειες… και όχι τις αλήθειες του κόσμου, αλλά μόνο τις δικές μου… και επειδή είμαι μυθοπλάστης, μπορεί η αλήθεια μου να είναι ένα τέλειο ψέμα…

Αλλά όχι αυτή την φορά, ίσως.

Αγάπησα. Ερωτεύτηκα. Καύλωσα. Τι άλλο θες στην ζωή; Τίποτα (το τίποτα είναι η τρίτη αυταπάτη του ανθρώπου).

ΥΓ. Όσες φιλοσοφίες και να γράψεις, φρόντισε να βγαίνουν από την ψυχή σου… μπορεί να μην έχουν νόημα, τουλάχιστον στην πρώτη ανάγνωση… αλλά κάποιος ή κάποια, έστω ένας άνθρωπος, θα χαμογελάσει… και αν καταφέρεις να προσφέρεις ένα χαμόγελο κάθε μέρα, έχεις ήδη αλλάξει τον κόσμο.

* Ο Αντώνης είναι σκηνοθέτης-σεναριογράφος και οικονομολόγος