Όλα ανοιχτά στο δρόμο για το Μιλάνο

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Οι σταθερές της τελευταίας πενταετίας για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ πέρασαν κατά... 2/3 (μέσα Ρεάλ, Μπάγερν, εκτός Μπαρτσελόνα), και σε συνδυασμό με την πρωτάρα στους "4" Σίτι και τη μαχητικότατη Ατλέτικο, συνθέτουν ένα ωραίο ποδοσφαιρικά τοπίο. Ναι μεν υπάρχουν δυο "δυνατά" φαβορί και δυο αουτσάιντερς, οι διαφορές όμως δεν είναι τέτοιες που να προδικάζουν από τώρα το ποιο θα είναι το ζευγάρι του τελικού στις 28 Μαΐου. Η απουσία μάλιστα της Μπάρτσα (που κατά πολλούς ήταν περίτρανα το φαβορί για την κούπα και το repeat), καθιστά ιδιαίτερα ανοιχτή τη διοργάνωση, αφού δίνει σε όλους το δικαίωμα να ονειρεύονται και να παλέψουν για το τρόπαιο.

Εν αρχή, το σημερινό ματς ανάμεσα σε Μάντσεστερ Σίτι και Ρεάλ Μαδρίτης. Σταθερά παρούσα στα μεγάλα ραντεβού η "Βασίλισσα" (27ος ever ημιτελικός της στο θεσμό), έστω και αν -όπως πολλοί θεωρούν- η τύχη τής έχει χαμογελάσει αρκετά μέχρι τώρα. Μετά την... χαλαρή πρόκριση στους "16" με τη Ρόμα, την αγχώδη ανατροπή ακολούθως με τη Βόλφσμπουργκ, τώρα το εμπόδιο της Σίτι: άκρως υπολογίσιμη βεβαίως, αλλά άπειρη σε τόσο προχωρημένο στάδιο στα "αστέρια". Σε μια διοργάνωση που τη γνωρίζει καλύτερα απ' τον καθένα, η προσωπικότητα τώρα θα παίξει μεγάλο ρόλο για τη Ρεάλ, αφού οι "Πολίτες" θα παραταχθούν -φυσιολογικά- χωρίς άγχος και όχι τόσο... αφελείς όσο τους περιμένουμε. Στα ματς με την Παρί στα προημιτελικά έδειξαν κυνικότεροι απ' ό,τι συνήθως, παρότι αμυντικά ήταν αρκετά επιρρεπείς. Σιγά-σιγά πάντως προσθέτουν γαλόνια στην ευρωπαϊκή τους στολή (ως η μόνη αγγλική των ημιτελικών), ενώ τους έχει βοηθήσει το ότι δεν κυνηγούν στην Πρέμιερ τον τίτλο. Οι Μαδριλένοι αντιθέτως μπήκαν απροσδόκητα σε αυτό το κυνήγι τον τελευταίο μήνα, και χρειάζεται να αντέξουν κυρίως το ψυχολογικό βάρος, τώρα που η σεζόν μπαίνει στην τελική της ευθεία.

Στο άλλο σκέλος, η Μπάγερν, αφού ουσιαστικά έχει "καθαρίσει" με την υπόθεση Μπουντεσλίγκα, θα αφοσιωθεί στους ημιτελικούς. Εκεί μάλιστα θα βρεθεί για πολλοστή φορά αντιμέτωπη με Ισπανούς, όπως άλλωστε συμβαίνει σε σερί χρονιές από το 2012. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια να ήταν οι δυο "μεγάλοι" της Πριμέρα (που επεφύλασσαν στον Πεπ μεγάλα... χουνέρια τη διετία 2014/2015), όμως τώρα παραμονεύει "με το μαχαίρι στα δόντια" η Ατλέτικο. Εμφανώς αουτσάιντερ, στο ρόλο που τους αρέσει να ξεκινάνε τις μάχες τους, πώς να τους υποτιμήσεις ωστόσο όταν το ειδικό βάρος της φανέλας από το 2011 και ύστερα -επί εποχής Σιμεόνε- έχει ανέβει κατακόρυφα; Nαι, δεν καταπλήσσουν πάντα με το ποδόσφαιρο που παίζουν, αυτό μπορούν όμως να βγάλουν στο χορτάρι (δηλαδή τεράστιο πάθος, δύναμη, σκληρή πειθαρχία και άμυνα που δαγκώνει) και με αυτό πορεύονται. Με τους Βαυαρούς συνδέονται από εκείνον τον τελικό του 1974, όταν στην παράταση, οι "ροχιμπλάνκος" τότε, του συγχωρεμένου Λουίς Αραγονιές, ισοφαρίστηκαν από τη βολίδα του Σβάρτσενμπεκ στο 120', και αργότερα λύγισαν στον επαναληπτικό με 4-0. Σίγουρα ο Τσόλο και η ομάδα του μπορούν να βρουν τρόπους να σταματήσουν τη βαυαρική μηχανή, τη στιγμή που ο Γκουαρντιόλα θα επιχειρήσει να αιχμαλωτίσει τους συμπατριώτες του. Ποιοτικά υπάρχει ανάμεσά τους μεγάλο χάσμα, τα ίδια όμως πιστεύανε οι Γερμανοί και με Γιουβέντους/Μπενφίκα και εν τέλει η επικράτηση ήρθε -δις- ζόρικα. Γιατί όχι λοιπόν τώρα Ατλέτικο;

Μπορεί πολλοί να θέλανε να δούνε ημιτελικούς τύπου Ατλέτικο-Ρεάλ (ως μαδριλένικη μάχη), Ρεάλ-Μπάγερν (κόντρα δύο τεράστιων ονομάτων) ή Μπάγερν-Σίτι (με Πεπ απέναντι στην επόμενή του ομάδα, ακούγεται κάπως όσο να 'ναι), αλλά πολύ πιθανό είναι να δούμε κάτι από αυτά σε λίγες εβδομάδες στο Μιλάνο. Προβλέψεις άλλωστε σε τέτοιο επίπεδο, είναι επικίνδυνο να σε εκθέσουν, πόσω μάλλον όταν μετράει και το momentum των δυο συναντήσεων.

Χρήστος Γραβιάς