Και στο τέλος κερδίζουν οι Ισπανοί...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Γκάρι Λίνεκερ, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ζούμε στον καιρό των Ισπανών, όπου –ποδοσφαιρικά πάντα– κουρσεύουν ό,τι βρουν μπροστά τους! Σαν άλλοτε αποικιοκράτες του 17ου αιώνα, έτσι και σήμερα, οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι της Ιβηρικής έχουν κάνει κτήμα τους τις διασυλλογικές διοργανώσεις, αφού δεν αφήνουν και κανέναν άλλο να σηκώσει κάποιο τρόπαιο. Την περασμένη εβδομάδα η Σεβίλλη έγραψε ιστορία κατακτώντας το 3ο σερί Europa League, ενώ το ερχόμενο Σάββατο, το ιερό δισκοπότηρο του Τσάμπιονς Λιγκ θα καταλήξει (επίσης για τρίτη συνεχόμενη) σε σύλλογο της Ισπανίας, και πιο συγκεκριμένα σε Μαδριλένικο…

Είναι αναμφίβολα η εποχή της δικής τους κυριαρχίας. Όπως κάνει άλλωστε κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη ανά περιόδους στην Ευρώπη (Άγγλοι, Ιταλοί, Γερμανοί κλπ), τόσο σε επίπεδο συλλόγων όσο και σε εθνικής ομάδας. Των Ισπανών όμως επεκτείνεται –τουλάχιστον– σε μια δεκαετία και έχουν τα φόντα να τραβήξει ακόμα περισσότερο. Από το 2006 και έπειτα, έχουμε δει: Σεβίλλη να κατακτά δύο σερί φορές το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, (2006 και 2007) συν τις τρεις σερί τώρα (2014-2016) και να είναι ο πολυνίκης του θεσμού, άλλες δύο κατακτήσεις από την Ατλέτικο στο Γιουρόπα Λιγκ (το 2010 και το 2012), να είναι φιναλίστ του "σεντονιού" πρόπερσι και ξανά στον τελικό φέτος, την Μπαρτσελόνα να φτάνει σε τέσσερα τρόπαια μέσα σε μια δεκαετία, τη Ρεάλ να κατακτά το 2014 το πολυπόθητο "decima", ακόμα και τη Βιγιαρεάλ να θεωρείται σημαντικό όνομα "χτυπώντας" ημιτελικά διοργανώσεων. Λίγα είναι;

Στο μεταξύ, οι "εμφύλιοι" όλο και πληθαίνουν. Όχι μόνο σε τελικούς (εκτός από το Ρεάλ-Ατλέτικο στη Λισσαβόνα και το φετινό repeat του, υπήρξε και Ατλέτικο-Αθλετικ Μπιλμπάο το 2012 και Σεβίλλη-Εσπανιόλ το 2007 σε επίπεδο ΟΥΕΦΑ/Γιουρόπα) αλλά και κατά τη διάρκεια της σεζόν. Μόνο φέτος είδαμε (εδώ παίρνουμε ανάσα): Βαλένθια-Μπιλμπάο, Μπιλμπάο-Σεβίλλη, Μπαρτσελόνα-Ατλέτικο και απομένει το ραντεβού του Σαββάτου. Άμα βάλεις και το Μπαρτσελόνα-Σεβίλλη τον Αύγουστο, στο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, μαζεύονται όντως πολλά…

Αυτό που ιντριγκάρει φυσικά δεν είναι μόνο το ότι οι ισπανικές ομάδες θριαμβεύουν εκτός των συνόρων, αλλά έχουν και ένα πρωτάθλημα που σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τη λάμψη και τα ονόματα του αγγλικού ή την οργάνωση και τα γήπεδα των Γερμανών. Τα τηλεοπτικά συμβόλαια επίσης εξασφαλίζουν στις δύο μεγάλες της Ισπανίας, Ρεάλ και Μπάρτσα, ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας, εξαφανίζοντας ουσιαστικά τον όποιο ανταγωνισμό στην κορυφή. Το ότι η Ατλέτικο τα τελευταία χρόνια, επί Σιμεόνε, έχει μπει "σφήνα" σε αυτό το δίπολο, κάνει πάντως καλό στο πρωτάθλημα και δείχνει παράλληλα και στις υπόλοιπες του αμέσως από κάτω επιπέδου -Βιγιαρεάλ, Βαλένθια, Σεβίλλη κυρίως- πως μπορούν σταδιακά να κοιτάνε ψηλότερα. Όλες, ανεξαρτήτως του ότι χρησιμοποιούν το δικό τους, "εθνικό" στυλ ποδοσφαίρου (με εξαίρεση φυσικά μόνο την πιο... σκληρή Ατλέτικο), δεν σταματούν να δίνουν την ευκαιρία σε νέους παίκτες να παίζουν, να δοκιμάζονται, να τολμούν ποδοσφαιρικά. Και μετά, το αμέσως επόμενο βήμα: να "διαφημίζουν" εκτός, να πουλάνε και να εισπράττουν –συνήθως– γερά, αφού χτίζουν με τα χρόνια ένα καλό brandname. Δεν είναι και πυρηνική φυσική για να το αντιληφθείς.

Η δυναμική αυτή φυσικά αποτυπώνεται και στην εθνική τους ομάδα. Μια Ισπανία που, ενώ το 2004 έμενε στους ομίλους πίσω απ' την Ελλάδα και πήγαινε σε κάθε μεγάλη διοργάνωση με την ταμπέλα των "losers", έφτασε στην κατάκτηση τριών διαδοχικών τουρνουά (δύο ευρωπαϊκά και το Μουντιάλ του 2010) και πηγαίνει με βλέψεις και φέτος στη Γαλλία. Ταχύτητα, γρήγορο πάσινγκ-γκέιμ, δαιμονιώδης ρυθμός για να εξουθενώσει τον αντίπαλο. Φαίνεται και από τις μικρές ηλικίες, σε κάθε επίπεδο (U-17, U-19 κλπ), ότι υπάρχει ταλέντο, αλλά μετράει και το πώς αυτό καλλιεργείται, τι ευκαιρίες δίνονται μετά για να δουλευτεί καταλλήλως –και κυρίως– η ποδοσφαιρική ευφυΐα.

Αυτό ουσιαστικά που είχε πει κάποτε ο Μιλίνκο Πάντιτς, όταν εργαζόταν ακόμα στις ακαδημίες της Ατλέτικο: "Από τους 100 που έχω, κρατάω αυτούς που με τη μία πιάνουν το νόημα, τι πρέπει να κάνει. Δεν γίνεται κάτι να το εξηγώ σε όλους ξεχωριστά. Όλα, η δύναμη, η εκρηκτικότητα, τα πάντα δουλεύονται, αλλά το ποδοσφαιρικό μυαλό ή υπάρχει ή όχι". Το εγκεφαλικό παιχνίδι, σε συνδυασμό με την κυριαρχία των Ιβήρων, η καλύτερη διαθέσιμη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι μόνο παιχνίδι αντοχής και κορμιών.

Χρήστος Γραβιάς