Έδειξαν τουλάχιστον το δρόμο...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Είμαι βέβαιος πως, εάν μου ζητούσαν κάποια στιγμή να γυρίσω το χρόνο πίσω και να συλλέξω μερικά παιχνίδια μπάσκετ που θα ήθελα να ξαναδώ, ο χθεσινός τέταρτος τελικός μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού θα ήταν ανάμεσα σε αυτά. Και ειδικά όταν το έχεις παρακολουθήσει live από το γήπεδο. Ένα θρίλερ δύο παρατάσεων, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, που αποτέλεσε την τέλεια ολοκλήρωση μίας συγκλονιστικής σειράς, η οποία θα μείνει στην ιστορία τόσο για την εικόνα των δύο ομάδων όσο και για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, με πρώτο και καλύτερο φυσικά τον Βασίλη Σπανούλη.

Με τις μπασκετικές αναλύσεις καλά δεν τα πηγαίνω, το ομολογώ. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι και ώρα να κάτσουμε να κουβεντιάσουμε για κάτι τέτοιο, ή για το τι έκρινε το αποτέλεσμα, αν κέρδισε όντως ο καλύτερος κ.ο.κ., επομένως θα το αποφύγω. Εξάλλου, το νόημα αυτής της σειράς ήταν εν τέλει άλλο. Αρκεί λίγο να δεις τα γεγονότα, διότι σε αυτήν τη χώρα δυστυχώς δεν μπορείς να παραβλέψεις τίποτα όμορφο, καθώς αυτό αποτελεί σπάνιο και άξιο αναφοράς, τη στιγμή που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο.

Παρακολουθήσαμε κάποια στιγμιότυπα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις ότι τελικά ίσως και να υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον δύσμοιρο και κάφρικο ελληνικό (πρωτ)αθλητισμό. Στιγμιότυπα που περνούν πολλά μηνύματα και τα οποία μπορούν να αποτελέσουν τον οδηγό για έρθει επιτέλους ένα καλύτερο αύριο. Όχι πως αυτά θα αλλάξουν κάτι. Απλά μπορούν να δείξουν το δρόμο, τον οποίο όμως όλοι πρέπει να ακολουθήσουν.

Νομίζω ότι όλα ξεκίνησαν από το θάνατο του πατέρα του Γιώργου Πρίντεζη το πρωί του πρώτου τελικού. Ένα συμβάν που μέσα στην ένταση και την αγριάδα του αντι-ολυμπιασμού και του αντι-παναθηναϊσμού ήρθε να βροντοφωνάξει ότι το μπάσκετ είναι ένα απλό άθλημα, ένα απλό παιχνίδι και πως τα σημαντικά στη ζωή είναι άλλα. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά αρκετοί είναι αυτοί που χρειάζεται να ακούσουν κάτι ανάλογο για να το καλοσκεφτούν. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η αντιμετώπιση των τελικών από πολλούς (οπαδούς, παράγοντες και παίκτες) διαφοροποιήθηκε προς το πιο ψύχραιμο, προς το πιο ανθρώπινο. Το χειροκρότημα των φίλων του Παναθηναϊκού στον Πρίντεζη στον δεύτερο τελικό είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο.

Λίγες ημέρες πριν, πέραν της συναισθηματικής φόρτισης για τον πάουερ φόργουορντ του Ολυμπιακού, υπήρξε και η άμεση διακοπή εκ των έσω συνθήματος κατά του Δημήτρη Διαμαντίδη στο ΣΕΦ, σε ένδειξη σεβασμού προς έναν τεράστιο αθλητή, ο οποίος γνωρίζαμε ότι παίζει πλέον τα τελευταία του παιχνίδια. Και η επικείμενη αποχώρηση του αρχηγού του Παναθηναϊκού από τα παρκέ έπαιξε κι αυτή τον πολύ μεγάλο ρόλο της στο να το δούμε λίγο διαφορετικά το όλο σκηνικό.

Μεμονωμένα γεγονότα μπορούμε να βρούμε αρκετά, όπως του Οθέλο Χάντερ χθες, που καταχειροκροτήθηκε στο ΟΑΚΑ όταν σηκώθηκε και συνέχισε το ματς μετά από πτώση του στο παρκέ όπου έδειξε να έχει τραυματιστεί. Η "ζεστή" συνομιλία Βασίλη Σπανούλη και Θανάση Γιαννακόπουλου, η αγκαλιά του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στον Δημήτρη Διαμαντίδη και το "ξανασκέψου το", η επίσκεψη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και η παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου, η επίσκεψη των αδερφών Αγγελόπουλων στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για συγχαρητήρια, οι δηλώσεις Σπανούλη για Διαμαντίδη, τα λόγια Διαμαντίδη για Σπανούλη και πάει λέγοντας.

Νομίζω όμως ότι τα σπουδαιότερα αφορούν εκείνα όπου εμπλέκονται οι παράγοντες και πρόεδροι των δύο ομάδων. Όχι για να τους πούμε μπράβο. Δεν θα επικροτήσουμε κιόλας τα αυτονόητα. Αλλά διότι εκείνοι (και το γνωρίζουν καλά αυτό) δυστυχώς έχουν τη δύναμη να καθοδηγούν και να διαμορφώνουν τις συμπεριφορές της μεγαλύτερης μερίδας των οπαδών των ομάδων τους. Όταν ο φίλος του Ολυμπιακού, που έχει μάθει να βρίζει χυδαία τον Διαμαντίδη κι όχι μόνο, δει τον πρόεδρο της ομάδας του να αγκαλιάζει τον "3D" και να τον προτρέπει να μείνει στο μπάσκετ, τότε ίσως να ξανασκεφτεί κάποια πράγματα. Όταν ο φίλος του Παναθηναϊκού, που έχει μαλλιάσει η γλώσσα του να βρίζει το Σπανούλη, τη γυναίκα του, τη μάνα του κ.ο.κ. δει ότι ο Θανάσης Γιαννακόπουλος εκφράζει την αγάπη και την εκτίμησή του προς το πρόσωπο του "Kill-Bill", τότε ίσως ξανασκεφτεί κάποια πράγματα.

Οι πρόεδροι των δύο ομάδων έκαναν αρκετά βήματα μπροστά σε αυτήν τη σειρά. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν όντως τους βγήκε ή αν το έκαναν για το θεαθήναι. Το ζήτημα είναι τι μηνύματα περνώνται μέσα από αυτές τις κινήσεις και συμπεριφορές, διότι αρκετοί οπαδοί "κρέμονται" από τα λεγόμενα και τις ενέργειες των διοικούντων τις ομάδες τους. Και πρέπει επιτέλους και οι ίδιοι να καταλάβουν τι ρόλο παίζουν στο ζήτημα της βίας στα γήπεδα και πόσο σπουδαίο ρόλο μπορούν να παίξουν στη μάχη για την καταπολέμηση αυτής.

Προσωπικά, δεν θα πω ότι άλλαξε κάτι. Όχι μόνο διότι δεν το πιστεύω, αλλά γιατί έτσι είναι. Αυτά δεν αλλάζουν έτσι απλά. Θέλει ριζικές αλλαγές και παιδεία. Είναι όμως μία αρχή και μπορεί να αξιοποιηθεί για να δείξει τον δρόμο προς μία καλύτερη πραγματικότητα για τον ελληνικό αθλητισμό στο μέλλον.

Μάριος Μάντζος

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20

E-mail: marmantzos20@gmail.com