I'm the underdog, live my life on a lullaby...

  ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ  Είναι από τις στιγμές που κάποια συναισθήματα σου βγαίνουν αυθόρμητα. Δεν ξέρεις πώς ακριβώς να αντιδρά...


 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Είναι από τις στιγμές που κάποια συναισθήματα σου βγαίνουν αυθόρμητα. Δεν ξέρεις πώς ακριβώς να αντιδράσεις, τι να πανηγυρίσεις, αν πράγματι συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί. Και τι φτάνει για όλα αυτά; Ένα τελικό σφύριγμα στο Τσέλσι-Τόττεναμ, το οποίο έδωσε -δύο αγωνιστικές πριν το τέλος κιόλας- μαθηματικά πλέον τον τίτλο στη Λέστερ! Το παραμύθι που συζητούσαμε όλη τη χρονιά, αυτήν την όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία, σαν να το 'θέλε και ο ποδοσφαιρικός Θεός, δεν μπορούσε να μην έχει άλλη κατάληξη απ' το να πάρουν το βαρύτιμο τρόπαιο οι "Αλεπούδες", για πρώτη φορά στα 132 χρόνια ιστορίας τους!

Δεν είναι υπερβολή λοιπόν, τώρα που τελείωσε και... επίσημα (ενώ το περιμέναμε όλοι στο σαββατιάτικο ματς με την Έβερτον, που θα έχει χαρακτήρα φιέστας), να ειπωθεί πως ναι, είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου! Όσο βαρύ και αν ακούγεται, οι περιπτώσεις της Ελλάδας αλλά και της Δανίας σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, με τις οποίες πολλοί παραλλήλιζαν τη φετινή πορεία της Λέστερ, δεν μπορεί να είναι το ίδιο: εδώ μιλάμε για ολόκληρη σεζόν, έναν "μαραθώνιο" 38 αγωνιστικών στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, ενώ απέναντι έχουμε ένα τουρνουά ενός μήνα και 6-7 παιχνιδιών. Ναι μεν στα Euro του 1992 και του 2004 ήρθαν τα πάνω-κάτω, είναι άλλο το βάρος όμως όταν μιλάμε για συλλόγους και επομένως για μεγαλύτερη διάρκεια…

Και το θέμα είναι για το πού μιλάμε, για την Πρέμιερ Λιγκ και όχι για κάποιο άλλο τυχαίο πρωτάθλημα. Και άλλου να συνέβαινε, θα εξυμνούνταν το ίδιο, όμως και πάλι δεν θα ήταν το ίδιο κατόρθωμα. Η αρμάδα του Λέστερ μπορεί να υπερηφανεύεται πως, σε αντίθεση με τις εκάστοτε Καιζερσλάουτερ, Μονπελιέ, Βερόνα, Λάρισα κλπ, στην Αγγλία έχεις να ανταγωνιστείς τις δύο του Μάντσεστερ, τις ομάδες του Λονδίνου, του Λίβερπουλ, ακόμα και μεσαίου βεληνεκούς ομάδες τύπου Νιούκαστλ, που και πάλι θα μας ξάφνιαζαν, δεν θα ήταν όμως το ίδιο σε επίπεδο δυσκολίας απ' ό,τι η Λέστερ. Οι "Foxes" άλλωστε πέρυσι τερμάτισαν 17οι (χάρη σε ένα ντεμαράζ νικών, 9 στις 11, έμεινε στην κατηγορία), και φέτος ήταν εκ των πρώτων φαβορί για να... χαιρετίσει! Τι άλλο να πεις;

Ότι είχαν εύνοια; Στην Αγγλία, και παίρνεις αλλά και... τρως σφυρίγματα, έτσι πάει. Ήταν τυχεροί; Σίγουρα χρειάζεσαι και τύχη για να τα καταφέρεις, όχι όμως ΜΟΝΟ τύχη. Ήταν ξεκούραστοι; Δικό τους θέμα ήταν που παράτησαν τα δύο κύπελλα (F.A. και League Cup) νωρίς για να εστιάσουν στις υποχρεώσεις του πρωταθλήματος. Με έναν Άγγλο φορ (Βάρντι) που μέχρι πριν λίγα χρόνια δούλευε σε εργοστάσια και έπαιζε σε ερασιτεχνικές κατηγορίες, έναν Γάλλο μέσο (Καντέ) από τα αζήτητα της πατρίδας του, έναν Αλγερινό ζογκλέρ (Μαχρέζ), έναν Ιάπωνα καμικάζι (Οκαζάκι) και μερικούς ακόμα που έλεγες πως δεν θα μπορούσαν να φανούν σε τοπ επίπεδο. Ο Χουτ που ήταν ένας… μέτριος κάποτε στην Τσέλσι, ο Φουχς της Σάλκε, ο Ολμπράιτον, ο Ντρίνκγουοτερ (που όλοι έχουμε κάνει αστειάκια με το όνομά του) και γενικώς ένα μάτσο μαχητών, που τα έδιναν όλα στο χορτάρι! Ό,τι τους έλειπε σε ποιότητα, το βγάζανε σε αυτοπεποίθηση και εργατικότητα μέσα στο γήπεδο. Έχοντας ως προπονητή έναν "... πρωτεργάτη των αποζημιώσεων" (δεν θα ξεχάσω ποτέ πραγματικά αυτόν τον χαρακτηρισμό από εποχής του ακόμα στην Ελλάδα) Ρανιέρι. Μέρος του credit προφανώς πάει και στον πρώην τεχνικό Νάιτζελ Πίρσον, που δούλεψε την ομάδα και την ανέβασε και δύο κατηγορίες σε λίγα χρόνια, όμως ήταν ο Ρανιέρι εκείνος που με τις μεθόδους του και τις τακτικές αποφόρτισης τους βοήθησε να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό…

Είτε με νίκες στο γκολ εδώ και δύο (και πλέον) μήνες, είτε με κάποιες "παραδοσιακές" δυνάμεις -Λίβερπουλ/Γιουνάιτεντ π.χ.- σε φάση παρακμής, είτε με οτιδήποτε άλλο, η Λέστερ ήταν και παρέμεινε το απόλυτο underdog: το αουτσάιντερ που έκανε το κομμάτι του και ευτύχησε να ζήσει το παραμύθι του, όπως πολύ όμορφα τραγουδούν οι Kasabian, επίσης προερχόμενοι από την πόλη του Λέστερ και φανατικοί της φίλοι φυσικά (αν δεν τους ξέρεις, ευκαιρία να τους μάθεις). Προσηλωμένοι στο στόχο, δίνουν στον καθένα πλέον την ελπίδα πως μπορεί να τα καταφέρει ή έστω να προσπαθήσει μέχρι τέλους και όπου τους βγάλει, γιατί "… έτσι δεν το πέτυχε ρε συ και η Λέστερ;". Μπορεί στις 28 Μαΐου ο Σέρτζιο Πιζόρνο και η παρέα του, προς τιμήν της ομάδας της πόλης, να ξεκινήσουν τη συναυλία τους στο "King’s Power Stadium" με το Fire -που έβαζε ο Ρανιέρι στους παίκτες του πριν από κάθε αγώνα- ωστόσο το πραγματικό νόημα αυτού του τεράστιου ποδοσφαιρικού θαύματος αποτυπώνεται καλύτερα στο Underdog, από το 2009, πριν η Λέστερ του τότε γίνει η... Λέστερ του σήμερα.

"Kill me if you dare, hold my head up everywhere
Keep myself right on this train
I’m the underdog, live my life on a lullaby
Keep myself right on this train…"


Χρήστος Γραβιάς

Related

What's hot? 1241087038969335882

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item