Φερνάντο, μας λείπεις...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Η φετινή έκδοση της Πορτογαλίας, που ξεκινάει την περιπέτεια της σήμερα το βράδυ κόντρα στην Ισλανδία, μπαίνει στην κούρσα του Euro ως ένα εκ των πλέον επικίνδυνων "μαύρων αλόγων". Αουτσάιντερ με καλές πιθανότητες για το... μπαμ, την πιστεύει άλλωστε πολύς κόσμος. Δεν είναι μόνο το ταλέντο και η παράδοση που κουβαλά η εθνική της ομάδας, αλλά και η εξ' ολοκλήρου αναδιοργάνωση (μετά την αποτυχημένη εμφάνιση στο Μουντιάλ δυο χρόνια πριν). Πίσω από αυτή την αναμόρφωση, "κρύβεται" ένας άνθρωπος που τον ζήσαμε στην Ελλάδα αρκετά, χωρίς μάλλον όμως να τον εκτιμήσουμε στο βαθμό που πρέπει...

Αυτό φυσικά αφορά αμιγώς -εν προκειμένω- το κομμάτι της εθνικής ομάδας, διότι μπορεί πολλοί να πιαστούν και από τους συλλόγους της εν Ελλάδι θητείας του (όπου έκανε και καλά πράγματα αλλά και λάθη). Στον τομέα του εθνικού συγκροτήματος, ο Φερνάντο Σάντος αποδείχθηκε άξιος συνεχιστής της "κληρονομιάς" που άφηνε το 2010 ο Όττο Ρεχάγκελ. Έστω και αν η αρχή ήταν -σε συνηθισμένα, για την Ελλάδα, πλαίσια- γεμάτη αμφιβολίες και γκρίνιες: οι ισοπαλίες με Γεωργία (1-1, στο "Καραϊσκάκης") και Κροατία (0-0, με μέτρια εμφάνιση) για τα προκριματικά του Euro 2012, έδειξαν το στίγμα. Λίγους μήνες μετά, όταν η εθνική προκρινόταν ως πρώτη από τον όμιλο, και μετέπειτα, στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας, θα έφτανε στους "8" της διοργάνωσης, οι κλήσεις που (δεν) έκανε, η μπάλα που (δεν) έπαιζε η Εθνική, όλα, είχαν προσωρινά ξεχαστεί...

Μια απ' τα ίδια συνέβησαν και στο δρόμο προς την επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Ακόμα και μέσω των μπαράζ, η "γαλανόλευκη" ήταν συνεπής στο ραντεβού της μεγάλης γιορτής στη Βραζιλία, πέρασε -για πρώτη φορά- στους "16" του θεσμού (χωρίς να ξέρουμε πόσες... δεκαετίες θα κάνουμε να ξαναβρεθούμε εκεί), και για ένα πέναλτι ουσιαστικά δεν έφτασε στα προημιτελικά! Επιτεύγματα που για την Ελλάδα άλλων, παλαιότερων εποχών, θα φάνταζαν απίθανα, ενώ εδώ στην Ελλάδα όλοι ασχολούνταν με το τι θέαμα προσφέρει η Εθνική, και όλα τα παρελκόμενα. "Μας χάλαγε ο Φερνάντο...", λες και μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο ομοσπονδιακό τεχνικό, με γνώση της κατάστασης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ή λες και ο Σάντος (και ο οποιοσδήποτε προπονητής ασφαλώς σε αυτήν την θέση) έχει να κοιτάξει σε μια τεράστια δεξαμενή ποδοσφαιριστών, τύπου Ισπανίας, για να συναλλάζει όποτε θέλει τις επιλογές του.

Η δουλειά ενός ομοσπονδιακού ωστόσο πάντοτε κρύβεται στις μικρές λεπτομέρειες: στην πειθαρχία, τον "σφιχτό" κορμό, το καλό κλίμα στα αποδυτήρια, όλα σε ένα πλαίσιο σύμπνοιας που πρέπει να ορίζει ένα γκρουπ εθνικής, με λιγοστές ευκαιρίες συνάντησης μέσα σε ένα χρόνο. Όλα αυτά που έκανε στην Ελλάδα, τα κάνει εδώ και δύο σεζόν και στην Πορτογαλία, όταν και αντικατέστησε τον Πάουλο Μπέντο μετά την εντός έδρας ήττα από την Αλβανία στο Αβέιρο. Έκτοτε, ο απολογισμός: 7/7 νίκες, δίνοντας έτσι το εισιτήριο για τη Γαλλία. Το... αστείο είναι ότι όλες, κόντρα σε Δανία, Σερβία, Αλβανία και Αρμενία, κρίθηκαν στο γκολ! Αυστηρά με "σφραγίδα" Σάντος ένα πράγμα, αν και στην Πορτογαλία (που δεν συγκρίνεται με την Ελλάδα σε επίπεδο ποιότητας και παικτών), θα μπορούσε κάτι τέτοιο να "σηκώνει" περισσότερη κριτική...

Διατηρώντας τον κορμό των "Λουζιτανών", προσέθετε κομμάτια στο παζλ, νεαρούς παίκτες ώστε να γίνει η ένταξη σιγά-σιγά: τα τελευταία δύο χρόνια, πήραν τις ευκαιρίες τους σταδιακά οι Ράφα Σίλβα, Ντανίλο Περέιρα, Ζοζέ Φόντε, πιο πρόσφατα ο -αποκτηθείς από την Μπάγερν- Ρενάτο Σάντσες, και άλλοι. Παράλληλα, με την ηρεμία στα αποδυτήρια εξασφαλισμένη (αφού τόσο με τους σταρ της ομάδας όσο -κυρίως- με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, οι μεταξύ τους σχέσεις είναι άριστες), ο Σάντος έχει δουλέψει πολύ πάνω στο 4-3-3, στις αλληλοκαλύψεις και τις κοντινές γραμμές: μπορεί μπροστά να μην υπάρχει η ποιότητα άλλων εποχών, αλλά ο Ρονάλντο και ο Κουαρέσμα έχουν τη δυνατότητα, αν πίσω κρατάνε το μηδέν, να "καθαρίζουν" με ένα τουλάχιστον γκολ. Ναι, καθόλου συνηθισμένο αυτό για μια χώρα που (παρά το ίδιο πληθυσμιακό της μέγεθος με τη χώρα μας) βγάζει ανέκαθεν παικταράδες, είναι όμως μια φιλοσοφία που σε επίπεδο εθνικών ομάδων, σε τουρνουά λίγων παιχνιδιών το πολύ μέσα σε ένα μήνα, μπορεί να αποδώσει.

Κόντρα σε Ουγγαρία, Αυστρία και Ισλανδία, ο όμιλος φαντάζει ιδανικός για μια πρωτιά που θα της δώσει και ευνοϊκό αντίπαλο μετέπειτα, στα νοκ-άουτ. Έχοντας φτάσει στον τελικό το 2004, στα προημιτελικά το 2008, στα ημιτελικά του 2012, η Πορτογαλία ονειρεύεται το φετινό τρόπαιο, υπό την καθοδήγηση του Φερνάντο Σάντος. Και εμείς, αφού δεν δίνουμε κανένα φιλικό στην Αυστραλία, θα τον/τους καμαρώνουμε απ' τον καναπέ...

Χρήστος Γραβιάς