Euro 2016: Όσα είδαμε κι όσα αναμένουμε να δούμε...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Οι όμιλοι του φετινού Euro είναι πλέον παρελθόν, με τα φώτα να στρέφονται πλέον στα νοκ-άουτ. Μπαίνοντας στον κυρίως πιάτο πλέον της διοργάνωσης, ας δούμε τι αποκομίσαμε μέχρι στιγμής από αυτήν και τι μπορούμε να προσδοκούμε από εδώ και πέρα...

Ενδιαφέρον μέχρι και το τέλος

Το εγχείρημα των 24 ομάδων, αν το εξετάσουμε προσεκτικά, είναι δύσκολο να βρεις μόνο θετικά ή αρνητικά: πολλές μέτριες κατά γενική ομολογία χώρες, έπαιξαν σκληρά, με πολλή άμυνα, καθώς και η μία παραπάνω ισοπαλία ή ένα ακόμα γκολ είναι -για τη 2η και 3η θέση- καταλυτικές. Ομίλους με μεγαθήρια μαζεμένα (τύπου Ολλανδία-Ιταλία-Γαλλία, το 2008, ή Γερμανία-Ολλανδία-Πορτογαλία το 2012) δεν πρόκειται να ξαναδούμε. Σε ένα Euro με λίγα γκολ, καθώς και με αρκετές ομάδες αρκετά κουρασμένες, οι ισορροπίες ήταν λεπτές, γι' αυτό και γενικά τα σκορ δεν... άνοιγαν. Το ενδιαφέρον πάντως κρατήθηκε εν πολλοίς μέχρι και την 3η αγωνιστική, διότι ενώ κάποτε με δύο ήττες ήσουν ουσιαστικά εκτός, στο τέλος μπορείς με μια νίκη να ελπίζεις.

Ακόμα και με τόσες πολλές ομάδες πάντως, κανένας δεν γίνεται να αμφισβητήσει πως όσοι ήταν στη Γαλλία, το άξιζαν. Έστω και αν παρουσιάζονταν ποιοτικά φτωχές, ομάδες με την κυριολεκτική έννοια του όρου, σαν την Αλβανία, την Ιρλανδία, την Ουγγαρία, έδειξαν ένα αξιοπρεπέστατο πρόσωπο. Χώρες που σπάνια ή και ποτέ δεν είχαν βρεθεί σε Euro (αφού πέντε τον αριθμό έκαναν ντεμπούτο φέτος στη διοργάνωση), έζησαν πρωτόγνωρες εμπειρίες, δημιουργώντας έτσι ωραίες ποδοσφαιρικά ιστορίες: αν το δεις με ρομαντικό τρόπο, η αύξηση ως ιδέα του Πλατινί δεν ήταν άσχημη.

Απογοητεύσεις

Πάντα υπάρχουν και αυτές μέσα στο πρόγραμμα, απλά συνήθως δεν μαντεύεις πού θα... κάτσουν. Οι Ρώσοι υπολόγιζαν να φιλοξενήσουν το Μουντιάλ του 2018 έχοντας μια "δυνατή" ομάδα να το στηρίξει, αλλά αντ' αυτού, δύο χρόνια πριν το μεγάλο ραντεβού, παρουσίασε ένα σύνολο μάλλον γέρικο, άνευρο, χωρίς επιθετικές εμπνεύσεις. Στη Σουηδία, σήμανε τέλος εποχής για τον Ιμπραΐμοβιτς. Και παρότι έψαχνε ένα τέρμα για να σκοράρει σε τέταρτη διαφορετική διοργάνωση Euro (κάτι που πέτυχε εν τέλει ο Ρονάλντο), κινήθηκε στη γενικότερη μετριότητα με την υπόλοιπη ομάδα, που σε αντίθεση με άλλες εποχές ήταν πολύ φτωχή επιθετικά. Από εκεί και πέρα, οι Αυστριακοί, παρά το ταλέντο τους, πλήρωσαν την απουσία εμπειριών από μεγάλα ραντεβού, κάτι βέβαια που όπως είχαμε μάθει τόσα χρόνια και από την Εθνική μας, "χτίζεται" με τα χρόνια και με συνεχόμενες παραστάσεις.

Εντυπώσεις

Ο Γκάρεθ Μπέιλ αποδεικνύεται μέχρι στιγμής, με τρία τέρματα, ηγετική μορφή του τουρνουά. Ένα καλό αυτού του φορμάτ είναι πως πλέον, κάθε πραγματικά μεγάλος ηγέτης-παίκτης από μικρή χώρα, ίσως θα έχει την ευκαιρία να την οδηγήσει κάπου: αυτό που δεν αξιώθηκε ποτέ να κάνει ο Ράιαν Γκίγκς, ενώ τώρα οι "δράκοι" της Ουαλίας έχουν ένα σχετικά καλό σύνολο, με συνοδοιπόρους του Μπέιλ τους Ρόμπσον-Κανού, Άλεν, Ράμσεϊ. Γενικότερα, κυριάρχησαν οι Βρετανοί, παρά το ότι το κλίμα των ήμερων κινείτο σε ρυθμούς... Brexit! Οι τρεις τους συν τους Ιρλανδούς δίνουν ωραίο χρώμα στο Euro, όχι μόνο γιατί παρουσίασαν μαχητικές ομάδες (εντάξει, οι Άγγλοι είναι υπερδύναμη αλλά αυτό δεν ισχύει για τους υπόλοιπους), μα και φιλάθλους-κοσμήματα, σε αντίθεση με τα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα...

Με τους επιθετικούς να έχουν πάει λίγο στην... άκρη, αυτό φαίνεται να είναι το Ευρωπαϊκό των μέσων-εξτρέμ: Παγιέ, Κριχόβιακ, Μόντριτς και φυσικά -προσκυνείστε τώρα...- Ινιέστα, σε διαφορετικό βαθμό και κατ' αναλογία των ομάδων τους, τραβάνε το κουπί μέχρι στιγμής. Σε ένα κύπελλο με πολύ τακτική και σκοπιμότητα, δε θα μπορούσε η Ιταλία να μην ξεκινήσει δυνατά, ιδίως όταν (όπως γράφαμε και παλαιότερα) έχει μια φανέλα που δεν υποτιμάται. Τη βολεύει μάλιστα να περιμένει, να "χτυπά" στην κόντρα, δίνοντας στον αντίπαλο την πεποίθηση πως αυτός κάνει κουμάντο, ενώ εκείνη βολεύεται στο ρόλο του αουτσάιντερ. Επίσης, η Γαλλία -όπως και το 1998- κάνει ωραίους συνειρμούς στους Κροάτες, οι οποίοι από το δεύτερο -ας πούμε- ράφι ομάδων, πίσω μόνο από τις "βαριές" φανέλες, έχει προκαλέσει άκρως θετικές εντυπώσεις. Παρά την τεταμένη κρίση που αντιμετωπίζει η ποδοσφαιρική τους ομοσπονδία, οι "Χρβάτσκι" έχουν μια ωραία ομάδα, ταλαντούχα, με παίκτες από τα τοπ ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που έχουν πλουραλισμό στο σκοράρισμα. Η νίκη επί των Ισπανών μόνο τυχαία δεν ήταν -τους το χρώσταγαν άλλωστε από το 2012, όταν είχαν χάσει με 0-1 πάλι στο 88'- και φαίνεται, έτσι όπως διαμορφώθηκε πια η κατάσταση, να επηρεάζει (μαζί με τη 2η θέση των Άγγλων) όλη την μοίρα των νοκ-άουτ...

Το "μπλοκ" των ισχυρών και το δικαίωμα στο όνειρο

Όπως συμπληρώθηκε η διακλάδωση των νοκ-άουτ αγώνων, φάνηκε σαν να χωρίστηκε το ταμπλό σε δύο, τελείως διαφορετικά μέρη. Από τη μια, Ιταλοί και Ισπανοί κοντράρονται για τρίτη σερί διοργάνωση, με τους "Φούριας Ρόχας" να παραμένουν το φαβορί, έστω και αν τυχαίνουν μανούρες τύπου Πικέ (με το περίφημο... δάχτυλο) ή με τις δηλώσεις Πέδρο. Ο νικητής του εν λόγω παιχνιδιού θα βρει εν συνεχεία πιθανότατα τους Γερμανούς -αν και θα τους ζορίζουν οι Σλοβάκοι- ενώ λογικά στους "8" θα διασταυρωθούν Αγγλία και Γαλλία. Ένας εξ' όλων αυτών θα πάει τελικό, αφού πρώτα κάνει μια τρελή κούρσα επιβίωσης! Όποιος και αν είναι ωστόσο, θα έχει να λέει πως το αξίζει πέρα για πέρα, διότι θα έχει αποκλείσει κάποιον -τουλάχιστον ένα- πρωταθλητή Ευρώπης ή Κόσμου πρώτα. Ποιος θα είναι; Ακόμα και τώρα, με το δείγμα που έχουμε, πιθανώς οι διοργανωτές Γάλλοι να εκμεταλλευτούν σε δύσκολες στιγμές -έστω και με τα... σπόρια της διαιτησίας- την έδρα, και οι Γερμανοί, ζεσταίνονται (;) εν όψει της πραγματικής διοργάνωσης. Σίγουρα πάντως, θα έχουμε και λίγο δράμα, κάποια παράταση, ίσως και πέναλτι κλπ, ό,τι συγκινήσεις δηλαδή περιμένεις από τέτοια παιχνίδια, με τέτοια ονόματα...

Στην άλλη μεριά, το γεγονός ότι λείπει το τεράστιο μέγεθος εθνικής δίνει σε όλους την ελπίδα να ονειρεύονται μέχρι και τελικό! Κροάτες φυσικά όπως προαναφέραμε αλλά και Πολωνοί, αρκετά σοβαροί φέτος, οι Ουαλοί με τον ενθουσιασμό που τους χαρακτηρίζει, οι Βέλγοι προφανώς που αγωνιστικά δεν έχουν πείσει, με τους παίκτες που έχουν όμως μπορούν σε ανύποπτες στιγμές να "καθαρίζουν" παιχνίδια με μια-δυο κινήσεις. Δεν υποτιμούνται οι Πορτογάλοι, που ναι μεν δεν έκαναν ούτε νίκη στον πιο εύκολο όμιλο της διοργάνωσης, όμως στα νοκ-άουτ, ομάδα του Φερνάντο Σάντος πάντα την φοβάσαι! Με τον δρόμο προς τον τελικό της 10ης Ιουλίου να μοιάζει τόσο ανοιχτός για ένα αουτσάιντερ, όλοι θυμούνται λίγο Ελλάδα και παίρνουν θάρρος για την συναρπαστική συνέχεια από το Σάββατο και μετά.

Χρήστος Γραβιάς