Η συνέπεια της Γερμανίας στα πρότυπα μεγάλου συλλόγου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Για άλλη μια φορά, σε μια ακόμα διοργάνωση, εύκολα, δύσκολα, εντυπωσιακά (ή και όχι), η Γερμανία βρίσκεται σε ημιτελική φάση μεγάλου τουρνουά. Ναι, είναι η πρωταθλήτρια Κόσμο, και αυτό αυτομάτως την κατέτασσε στο να φτάσει με μεγάλες πιθανότητες στις τελευταίες πίστες του Euro, ναι, κατάφερε να περάσει από τα προημιτελικά μέσω του σκοπέλου που λέγεται Ιταλία (τον ανέκαθεν "κακό της δαίμονα" σε τελικές φάσεις), αλλά αυτή η εντυπωσιακή συνέπεια που δείχνει, ώστε να... τριγυρίζει πάντα την "κούπα", είναι κάτι αξιοζήλευτο!

Μετρώντας όλα τα Εuro και τα Μουντιάλ από το 2000 και μετά, τα "Πάντσερ" έχουν φτάσει έξι φορές στις οκτώ συνολικά περιπτώσεις στην τελική τετράδα (ανεξαρτήτως της όποιας κατάληξής τους στην εκάστοτε διοργάνωση): εξαιρέσεις αποτέλεσαν μόνο τα Ευρωπαϊκά του 2000 και του 2004. Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό, όταν για παράδειγμα οι Άγγλοι έχουν να δουν ημιτελικό εδώ και 20 χρόνια! Αυτή η συνέπεια κάνει τους Γερμανούς (ίσως μαζί με τους Ιταλούς μόνο, και μετά όλους τους υπόλοιπους) την πιο "βαριά" φανέλα στην Ευρώπη. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και ποδοσφαιρικά κύκλοι γίνονται. Και για τους Γερμανούς, ήρθε μετά τις κακές παρουσίες τόσο στο Παγκόσμιο του '98 -όταν τους... ρήμαξαν οι Κροάτες με 3-0- όσο και στο Euro της Ολλανδίας και του Βελγίου αργότερα: πήγαιναν ως πρωταθλητές, γύρισαν χωρίς νίκη και με τρία γκολ στην πλάτη από τον Σέρτζιο Κονσεϊσάο!

Η -γερασμένη τότε- εθνική Γερμανίας, που με τον ίδιο κορμό ουσιαστικά έφτασε -άσχετα αν δεν έπεισε ποτέ- στον τελικό του Μουντιάλ του 2002, χρειαζόταν μια αλλαγή. Βέβαια, το γερμανικό ποδόσφαιρο γενικά είχε βαλτώσει ήδη, όπως φαινόταν και από τις επιδόσεις των συλλόγων τους στην Ευρώπη, στις τηλεοπτικές συμφωνίες με τον όμιλο Κιρχ (που αργότερα κατέρρευσε οικονομικά) αλλά και στα προβλήματα ομάδων, όπως η Ντόρτμουντ π.χ. που έφτασε το 2003 πολύ κοντά στην χρεοκοπία. Η "Νασιονάλμανσαφτ" πάντοτε αποτελούσε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Για την αναδιοργάνωσή της, χρειάστηκε ένα πρόγραμμα. Κατανοητό, λιτό αλλά σαφές, τυπικά... γερμανικό δηλαδή, που θα τηρούνταν κατά γράμμα. Πλάνο ώστε σε 10 με 12 χρόνια, να ξαναπατήσουν κορυφή. Και δεν έπεσαν ουσιαστικά έξω, αφού η κορυφή ήρθε ξανά το 2014, με εμφατικό τρόπο, με καλό ποδόσφαιρο, χωρίς αμφισβητήσεις.

Η όλη δουλειά ξεκίνησε από τις ακαδημίες, όταν έγινε το τεράστιο... παιδομάζωμα, σε πιο οργανωμένο επίπεδο και με τη βοήθεια των συλλόγων. Επίσης, όχι μόνο δόθηκε άδεια στα παιδιά των μεταναστών τότε πρώτης ή δεύτερης γενιάς να αγωνίζονται (γι' αυτό και βλέπουμε σήμερα πλέον όλο και περισσότερο τους εκάστοτε Οζίλ, Κεντίρα, Ποντόλσκι), αλλά συζητήθηκε μέσω της ομοσπονδίας το... εθνικό σύστημα που θα καθιερωνόταν. Με τον τότε ομοσπονδιακό Γιούργκεν Κλίνσμαν, στις αρχές του μιλένιουμ, προτιμήθηκε η επιμονή στο 4-3-3 (με τις ανάλογες παραλλαγές του, σε 4-2-3-1 κυρίως), ενώ αυτή η "γραμμή" δόθηκε και στις μικρές εθνικές ομάδες. Το πόση δουλειά κάνανε αυτές, φάνηκε με τα χρόνια και από το πόσους παίκτες κάνανε –σχετικά γρήγορα– το μεγάλο βήμα για τους άνδρες.

Όταν η Κ-19 της Ελλάδας κέρδιζε (στα ημιτελικά του Ευρωπαικού Νέων 2007) τη Γερμανία με 3-2, στην τότε ομάδα βρίσκονταν, στην πλευρά των χαμένων, οι Οζίλ, Χούμελς, Κρούζε, Μπόατεγκ. Και βλέπουμε σήμερα τη διαφορά των μεν με των δε! Τo 2009, η Γερμανία κέρδιζε την Αγγλία με 4-0 στη διοργάνωση των Κ-21: οι Χέβεντες, Μίλερ, Σμέλτσερ, Νόιερ και λοιποί, δεν άργησαν να πάρουν τις ευκαιρίες τους και στην εθνική, κάποιοι ακόμα και τον επόμενο χρόνο στο Παγκόσμιο της Ν.Αφρικής. Αυτού του είδους η συνέχεια, αλλά και το τάιμινγκ, δεν μένουν αναξιοποίητα στους Γερμανούς. Το βλέπεις και σήμερα, όπου στην αποστολή του Euro 2016, υπάρχει ο Σανέ, ο Ντράξλερ, ο Γκέτζε, όλοι αυτοί που είχαν "βγάλει μάτια" με τις νεανικές ομάδες λίγα χρόνια πριν. Συν τους όσους βγήκαν και για διάφορους λόγους δεν ήταν εκεί, επειδή μπορεί να… περισσεύουν! Γκορέτσκα, Μέγιερ, Βέρνερ, Λασόγκα, ακόμα και ο Ρόις.

Η Γερμανία παίζει απόψε σε έναν ακόμα ημιτελικό, κόντρα στη διοργανώτρια Γαλλία. Οι απουσίες τους είναι ίσως το μεγαλύτερο... αγκάθι για σήμερα, διότι από έδρες και δήθεν πιέσεις δεν "μασάνε". Ανεξαρτήτως του τι θα κάνουν, είτε περάσουν και το πάρουν φέτος είτε όχι, ξέρεις πως πάλι, σε 2 ή 4 χρόνια, θα είναι κάπου εκεί να πλησιάζουν στο τρόπαιο. Και αυτή η συνέπεια, νομοτελειακά κάποτε μεταφράζεται σε τρόπαιο ή και τρόπαια.

Χρήστος Γραβιάς