6. Ζήλεια

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ MORGAN ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΥΔΑΚΗΣ 

Πρωί, στο γνωστό μέρος… καφεδάκι και ανοιχτό Mac για να γράψω… κάθε τι που μου έρχεται.

Το καλοκαίρι προχωράει, επιτέλους, θα έλεγα… ναι, δεν είμαι του καλοκαιριού…

Μα δείτε! Τι έχει το καλοκαίρι; Τίποτα… όλοι λείπουν, όλα κινούνται με αργούς ρυθμούς… Τι το τόσο σημαντικό;

Και αυτή η αφόρητη ζέστη… τόση ζέστη, που δεν μπορείς να σκεφτείς, να κινηθείς, ούτε καν να αναπνεύσεις.

Ό,τι και να φορέσεις, ό,τι και να κάνεις, η ζέστη σε κλειδώνει.  Να πας παραλία; Ναι, να πας σε μία κοντινή, γιατί δεν είσαι για πολλά έξοδα, όπου μαζεύονται χιλιάδες κόσμου, πληρώνεις τουλάχιστον ένα εικοσάρικο για ξαπλώστρα και κάτι να πιεις και νιώθεις την ανάσα του διπλανού σου, πάνω στο σβέρκο σου.

Παρασύρθηκα πάλι... Άλλο ήθελα να γράψω… Αλλά έτσι είναι αυτή η στήλη, απλώς ξεκινάω να πληκτρολογώ και όπου με βγάλει.  Κοιτάω την πάνω λέξη, "ζήλεια".

Όταν κάποιος φοβάται μην χάσει κάτι που έχει; Όταν φθονούμε κάτι που έχει κάποιος άλλος;

Όποια και αν είναι η ερμηνεία, το σίγουρο είναι, ότι όλοι το έχουμε νιώσει να μας κυριεύει το μικρό πράσινο τερατάκι (όπως το χαρακτηρίζουν στο χωριό μου, στην Αγγλία) - little green monster. Είναι τόσο ανθρώπινο, όσο και η ανάσα που παίρνουμε.

Ναι, σίγουρα η ζήλεια έχει από πίσω τόνους ανασφάλειας, τόνους ψυχολογικής αναπηρίας, τόνους παιδικών καταλοίπων. Ε, και; Ποιος αλήθεια μεγάλωσε τέλειος; Ποιος αλήθεια δεν έχει έστω μία ανασφάλεια; 

Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι, ότι συνέχεια πετάμε τέτοιες ατάκες, σαν προσβολή - "Είσαι ανασφαλής"… γιατί είναι προσβολή; Ειδικά αν το γνωρίζεις, είναι ίσως ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσεις… να το εξαλείψεις δεν παίζει… εγώ μεγάλωσα σε μία υπέροχη οικογένεια… ναι, οκ, παιδί χωρισμένων γονιών… ναι, οκ, δεύτερο παιδί που δέχτηκε κάποια σχετική βία… ναι, οκ, άλλαξα και μερικά σχολεία, φίλους, παιδιά… 

Όχι, είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος, ότι όπως πολλοί, έτσι και εγώ, απέκτησα την απαραίτητη ψυχολογική αναπηρία της εποχής! Ίσως και λίγη παραπάνω, για να έχω την τρέλα να ασχολούμαι με την τέχνη… και για να μην πάρω τα πρωτεία, η λέξη "αναπηρία" ήταν ενός καλού φίλου σκηνοθέτη, που απλώς μου έδεσε μέσα στο μυαλό μου, όλα όσα σκεφτόμουν.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο σήμερα και στα διάφορα εσωτερικά προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε… ζήλεια, είναι ένα από αυτά… τι θα γινόταν όμως αν δεν υπήρχε; Θα ήμασταν ΟΛΟΙ αδιάφοροι… δεν ξέρω τι κοινωνία θα είχαμε τότε, αλλά δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη δημιουργίας, καμία ανάγκη καλυτέρευσης, καμία ανάγκη βελτίωσης… αφού όλα θα μας ήταν αδιάφορα… αν δεν ζηλεύαμε και λίγο, γιατί να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο; Γιατί να ψάξουμε για κάποιον καλύτερο? Γιατί να θέλουμε να ζήσουμε καλύτερα;  Και όλη αυτή η αδιαφορία, θα έσκαγε σε μία σταθερή γραμμή, χωρίς εξέλιξη…

Απεγνωσμένα ψάχνω να βρω έναν τρόπο να δικαιολογήσω την ζήλεια… ναι, προσπαθώ να την καταπολεμήσω… αλλά πώς;

Με τη γείωση… 

Αυτά για σήμερα, η ζέστη δεν με αφήνει να σκεφτώ άλλο…

Υ.Γ.: Μέσα από την ζήλεια, προκύπτουν οι πιο συνταρακτικές ανθρώπινες ιστορίες… Αρκεί να μην καταλήγουν σε ακραίες καταστάσεις.