Πρότυπα και επιτυχία

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Σκορ, ρεκόρ, μετάλλια, επιτυχίες και αποτυχίες: τις τελευταίες δύο εβδομάδες αυτές αλλά και πολλές άλλες λέξεις έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος του πλανήτη, που το 2016 διεξάγονται στο Ρίο. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι έχουν σπεύσει εκ προοιμίου να απαξιώσουν τους Αγώνες κι επομένως τους αθλητές, ως άλλο ένα "εμπορικό προϊόν" όπου η "ντόπα" και πολλές φορές τα "πολιτικά παιχνίδια" καθορίζουν νικητές και ηττημένους. 

Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το μάρκετινγκ και το χρήμα παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη υπόθεση, όπως και ότι πολλοί αθλητές χρησιμοποιούν πλάγιες μεθόδους για την κατάκτηση της πρωτιάς, εντούτοις είναι βαθιά άδικη η αξιακή, ηθική και αθλητική ισοπέδωση συλλήβδην όσων συμμετέχουν. Συνήθως δε οι ίδιοι που έχουν αυτήν την προσέγγιση υποστηρίζουν ότι κανείς αθλητής δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει πρότυπο αφού η επιτυχία είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα αναβολικά. Σε αυτό όμως το σημείο καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε τι είναι επιτυχία και με ποια κριτήρια ορίζουμε το πρότυπο στον αθλητισμό γενικότερα. 

Πρότυπα αθλητών και αθλητριών λοιπόν είναι εκείνοι και εκείνες που ανεξαρτήτως θέσης, κατάταξης ή χρόνου σέβονται το ταλέντο και τον εαυτό τους, δεν τα παρατούν ποτέ, υπομένουν και επιμένουν μέχρι την τελική δικαίωση γνωρίζοντας καλά ότι αυτή μπορεί να μην έρθει και ποτέ. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πρότυπο είναι τόσο η Simone Biles, η οποία μόλις στα 19 της χρόνια σαρώνει τα χρυσά μετάλλια και ήδη θεωρείται από πολλούς η μεγαλύτερη γυμνάστρια όλων των εποχών, όσο και η Simone Manuel η οποία, αφού έγραψε ιστορία ως η πρώτη Αφροαμερικανή κολυμβήτρια που κατέκτησε το χρυσό σε ατομικό αγώνισμα, βρήκε το σθένος να καταγγείλει τις φυλετικές διακρίσεις και την αστυνομική βία στις ΗΠΑ. Όσο για τους μύθους, πλέον, Michael Phelps στην κολύμβηση και Mo Farah στους αγώνες αντοχής, τα λόγια είναι περιττά.

Η χρυσή Ολυμπιονίκης στα 100 μέτρα ελεύθερο, Simone Manuel

Πρότυπο όμως είναι και ο "δικός" μας Σπύρος Γιαννιώτης ο οποίος στα 36 του έκανε το όνειρό του πραγματικότητα να ανέβει στο βάθρο των μεταλλίων σε μια Ολυμπιάδα, αποδεικνύοντας παράλληλα και πόσο μεγάλη προσωπικότητα είναι αφού με δική του πρωτοβουλία πάγωσε η ένσταση που είχε ξεκινήσει η ελληνική πλευρά ως προς την πρώτη θέση. Εξίσου άξιος θαυμασμού είναι και ο Juan Martin del Potro ο οποίος στο Ρίο έβαλε πίσω το σοβαρό τραυματισμό του, απέκλεισε το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης Djokovic και το νούμερο 3 Nadal και κατέκτησε εν τέλει το ασημένιο μετάλλιο απέναντι στο χρυσό ολυμπιονίκη του Λονδίνου Andy Murray, δίνοντας μάλιστα μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο δύο αγώνες συνολικής διάρκειας 7 και πλέον ωρών!

Ο αργυρός Ολυμπιονίκης στα 10 χλμ. ανοιχτής θάλασσας, Σπύρος Γιαννιώτης

Στον αθλητισμό όμως επιτυχία δεν είναι μόνο η άνοδος στο βάθρο ή η κατάκτηση ενός μεταλλίου. Ο εμβληματικός Αργεντινός NBAer Manu Ginobili, παρά τα 39 του χρόνια, αγωνίζεται για άλλη μια φορά σε Ολυμπιάδα για να στηρίξει την ομάδα της πατρίδας του την ίδια στιγμή που κάποιοι εντός των συνόρων αποφάσισαν στα 30 και τα 32 τους να αποσυρθούν από τη δική μας εθνική. Παράλληλα, η κίνηση της Νεοζηλανδής Nikki Hamblin να σταματήσει την κούρσα της στον προκριματικό των 5000 μέτρων για να βοηθήσει την Αμερικανή Abbey D’Agostino να σηκωθεί και να τερματίσει, είναι δεδομένο ότι θα μείνει στην ιστορία όχι μόνο των Αγώνων αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. Με πόσο χρυσό μπορεί να μετρηθεί αυτή η χειρονομία που αποτελεί την επιτομή του ολυμπιακού πνεύματος;

O Αργεντινός Manu Ginobili

Σε κάθε περίπτωση πρωταθλητές ή όχι, νικητές ή ηττημένοι, στο βλέμμα όλων των αθλητών καθρεφτίζονται ατελείωτες ώρες προπόνησης και στερήσεων, αγωνίες και πίκρες, δάκρυα και ιδρώτας, μοναξιά και δύσκολες προσωπικές σχέσεις. Γι’ αυτό, το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι είναι να τους χειροκροτήσουμε. Αρκεί αυτό το χειροκρότημα να είναι ζεστό, ειλικρινές κι από καρδιάς.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter