Τα χρόνια της φαγούρας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Μια ακόμα σεζόν που ξεκίνησε με φιλοδοξίες και νέους στόχους, τουλάχιστον μεγαλύτερους από μια άνετα εξασφαλισμένη παραμονή στην κατηγορία, δείχνει να έχει πάρει τον… στραβό τον δρόμο, ήδη απ’ το μήνα Σεπτέμβριο για το Αμβούργο! Μπορεί να μην έχει "βγει" καν ο πρώτος μήνα του φθινοπώρου, ωστόσο τα μαύρα σύννεφα άρχισαν ήδη να πυκνώνουν πάνω από το μεγάλο λιμάνι του γερμανικού Βορρά… 

Ύστερα από την περσινή 11η θέση, ο στόχος που τέθηκε φέτος θα ήταν να έκανε η ομάδα ένα τουλάχιστον αγωνιστικό βήμα μπροστά, αν όχι να προσπαθήσει να διεκδικήσει την ευρωπαϊκή έξοδο. Όπως είναι φέτος διαμορφωμένη η Μπουντεσλίγκα, με αρκετές ομάδες σαν την Γκλάντμπαχ και τη Λεβερκούζεν έχουν δυναμώσει αισθητά, τη Μάιντς να έχει βελτιωθεί, τη Λειψία που ανέβηκε φέτος και πάει…τρένο, κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο, δυσκολότερο όμως το κάνει η κατάσταση του ίδιου του Αμβούργου. Με συγκομιδή 3 ήττες και μια ισοπαλία μέχρι στιγμής στις 4 πρώτες αγωνιστικές (και ενώ ακολουθεί το παιχνίδι στο "Φόλκσπαρκσταντιον" με τη Μπάγερν Μονάχου), θα αγνοείται η νίκη τουλάχιστον μέχρι την 6η αγωνιστική. 

Το καλοκαίρι πάντως η ομάδα δεν φάνταζε πως θα είναι έτσι. Έχοντας αποκτήσει τον Φίλιπ Κόστιτς (αριστερός εξτρέμ) από τη Στουτγκάρδη, αλλά και τον Άλεν Χαλίλοβιτς – επιθετικός μέσος – που άνηκε στη Μπαρτσελόνα, υπήρχε η αίσθηση πως μεσοεπιθετικά οι "Δεινόσαυροι" θα είναι εμφανώς ανώτεροι φέτος. Αποκτήθηκε επίσης ο γκολκίπερ Ματένια, μόλις 24 χρονών, ενώ κυριότερα μέλημα ήταν η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Μπρούνο Λαμπαντία στον πάγκο. 

Το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι να έχει σκοράρει…μόνο ο νεοφερμένος Μπόμπι Γουντ (2 γκολ), με την άμυνα να μην έχει δέσει: φάνηκε στα λάθη τόσο της πρεμιέρας, και το 1-1 με την Ίγκολσταντ, όσο και – κυρίως – στο 0-4 με την RB Λειψίας, όταν το Αμβούργο "πλήρωσε" πολύ τους ανοιχτούς χώρους και χτυπήθηκε ιδίως από τις αντεπιθέσεις. Και όταν στον σύλλογο υπάρχει πίεση, γιατί ναι μεν ξοδεύτηκαν αρκετά χρήματα την περασμένη μεταγραφική περίοδο, ενώ υπάρχει και δάνειο κάποιων εκατομμυρίων που εκκρεμεί, θα έπρεπε τουλάχιστον πλέον να φαίνεται πως υπάρχει ένα όραμα για τους φίλους της HSV. Mε ορίζοντα, ας πούμε, 2 ή 3 ετών να σταθεροποιηθεί η ομάδα και να κοιτάει ψηλότερα, αλλά όπου προκύπτει πίεση και άγχος για αποτελέσματα, δεν είναι εύκολο αυτά να έρθουν. 

Όσο οι "ρότχοζεν" δεν παίρνουν βαθμούς και να απομακρύνονται επομένως από την επικίνδυνη ζώνη (δεν μπορούν άλλωστε πάντα να ελπίζουν πως θα υπάρχουν από κάτω τους οι τόσο κακές Σάλκε και Βέρντερ…), οι δυσανασχετήσεις των οπαδών θα μεγαλώνουν. Και δεν είναι ότι βλέπουν τα φαντάσματα της διετίας 2013-2015, όπου τη… γλίτωσαν δις στα μπαράζ του υποβιβασμού. Είναι το γεγονός πως δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον, για μια ιστορική ομάδας της Γερμανίας που έχει ξεχάσει τις εξόδους στο Τσάμπιονς Λιγκ και τις προ λίγων χρόνων πορείες στο Γιουρόπα Λιγκ, χωρίς να παίζουν πια παίκτες του διαμετρήματος του Φαν ντε Φάαρτ ή του Όλιτς…