Περί διαφορετικότητας ο λόγος...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΖΩΗ ΑΛΕΞΟΥΛΗ 

Εκατοντάδες άρθρα για τη συμπεριφορά μας απέναντι στο διαφορετικό.

Οι κανόνες καλής συμπεριφοράς υπαγορεύουν κόσμια αγωγή απέναντι σε οτιδήποτε απομακρύνεται από το ιδεατό. Όπως τα περισσότερα κιλά ας πούμε, όπως οι ιδανικές αναλογίες, η ομορφιά των χαρακτηριστικών. Τι συμβαίνει όμως σχετικά με τη συμπεριφορά στην απέναντι όχθη;

Είναι η αγωγή μας αυτό που λέμε κοσμιοτάτη;

Δηλαδή στη θέα μια δίμετρης καλλίγραμμης καλλονής ή ενός καλογυμνασμένου αντρικού σώματος με six-pack εκτός από τα πρώτα επιφωνήματα θαυμασμού ή έστω της παραδοχής του ωραίου, είναι δεδομένο ότι δεν είναι και τα πρώτα μυαλά, έτσι;

Δηλαδή ας το παραδεχτούμε, με το που θα δούμε τον φέτα σχηματίζουμε ήδη μια εικόνα στο μυαλό μας ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι και αυτό που λέμε Αϊνστάιν. Ή όταν αντικρίσουμε τη μοντέλα, που αν τύχει να είναι και ξανθιά δεν την ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας, είμαστε σίγουρη ότι είναι μια εύκολη χαζογκόμενα. Χωρίς να τη γνωρίζουμε.

Για μισό λεπτό τώρα.

Α, θα μας μαλώσω. Έχουμε πει ότι δεν κρίνουμε τον άλλο από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά; Τα είπαμε ή δεν τα είπαμε; Όταν ο κύριος με την μπυροκοιλιά δέχεται "μπούλιγκ" (όπως και η ίδια η λέξη χρόνια τώρα) λέγεται ρατσισμός. Όταν ο μίστερ σίξπακ είναι κλαρινογαμπρός, γραφικός και στόκος, αυτό πώς ακριβώς λέγεται;

Α, όλα κι όλα, να είμαστε δίκαιοι.

Αποκλείεται δηλαδή η δίμετρη να είναι και έξυπνη και όμορφη και χαρισματική; Ή μήπως κάτι τέτοιο δε θα της το συγχωρήσoυμε εύκολα; Αυτό όμως έχει να κάνει με εμάς... Δε φταίει εκείνη...

Πρώτον, οι χαρακτηρισμοί δεν είναι κομψοί σε όποιον άνθρωπο και να αναφέρονται. Δεύτερον, ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μοναδικά, και η εξωτερική εμφάνιση είναι μόνο το περιτύλιγμα. Υπάρχει και το περιεχόμενο που κακώς συνδέεται με το εξωτερικό. Σίγουρα η πρώτη εντύπωση επηρεάζει, αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά οι γενικεύσεις και οι βαρύγδουποι απόλυτοι χαρακτηρισμοί δε βοηθάνε.

Τελευταία, σε κάποιο βίντεο πέτυχα ένα Plus size μοντέλο να παρουσιάζει τον εαυτό της ως "Body activist", αποκτώντας χιλιάδες followers και με στόχο να αποδείξει ότι και οι γυναίκες με αυτό το σωματότυπο είναι θελκτικές και μπορούν να αγαπάνε τον εαυτό τους ακόμη και να γίνουν μοντέλα. Ok με αυτό τον τρόπο σπάμε το στερεότυπο της ψηλής ξανθιάς γαλανομάτας. Ουσιαστικά όμως σε τι διαφέρει με ένα οποιοδήποτε μοντέλο, γιατί ειδικότερα τα μανεκέν έχουν ακούσει τα εξ' αμάξης. Και η ίδια μοντέλο είναι μόνο που έχει πολλά περισσότερα κιλά. Και ξεκινάει ένας διαγωνισμός του τύπου: "ποιο σώμα προτιμάτε;". Τις μεν οι επικριτές τις χαρακτηρίζουν φάλαινες τις δε χτικιάρες... Ωραία περνάμε στην εξοχή! Λοιπόν, με το να καταλήγουμε να ονομάζουμε τα κλασσικά μοντέλα σκελετούς και ανορεξικές σημειώσαμε μεγάλη επιτυχία. 

Η πλας σάιζ μοντέλα ουσιαστικά εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι πάρα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού διαθέτει περισσότερα κιλά και ταυτίζεται μαζί της και είχε ανάγκη να βγει και ένα τέτοιο πρότυπο προς τα έξω. Όμως όσο εστιάζουμε στο σώμα δεν ξεφεύγουμε ουσιαστικά από το "ζητούμενο". Οι άνθρωποι με προσωπικότητα, με πολλά ή λιγότερα κιλά, με αναλογίες ή χωρίς, με γυμνασμένα κορμιά ή με αγύμναστα, εντυπωσιάζουν με τα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Μαγκιά είναι, όσο ωραίο ή όχι σώμα και να διαθέτεις, να σε θυμούνται για την προσωπικότητα σου...

Ζωή Αλεξούλη