Αναμονή τέλος: Ο Underwood επιστρέφει στο θρόνο του

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

To Ηοuse of Cards και ο Φρανκ Άντεργουντ είναι ό,τι πιο εθιστικό θα μπορέσεις να δεις αυτό τον καιρό. 

Μπoρεί κατά τα δικά του χρονικά δεδομένα να άργησε κάπως φέτος (δεδομένου ότι το περιμένουμε κάθε Άνοιξη αρχές με μέσα Μαρτίου), ωστόσο η ανυπομονησία είναι λογικώς η ίδια, αν όχι και μεγαλύτερη. Για τον Φρανκ Άντεργουντ (ή κατά κόσμον Κέβιν Σπέισι), χαλάλι. 

Ο βραβευμένος με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός "εισβάλει" ξανά στις οθόνες, για να ενθουσιάσει, να διχάσει, να ξαφνιάσει με τα επόμενα του βήματα, αλλά και για να καθηλώσει για ακόμα μια τηλεοπτική σεζόν με τα "καμώματα" του. Από το 2013 και μετά, όταν η Netflix "έριξε" στην αρένα του τηλεοπτικού κοινού ένα βαρύ χαρτί, όπως μπορεί να είναι ένα πολιτικό θρίλερ όπως το House of Cards, οι απόψεις δεν έχουν πάψει να διίστανται, σχετικά με το τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει την εν λόγω σειρά να ξεχωρίζει, όχι μόνο στο ιδιαίτερο κοινό των ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως. 

Σε μια εποχή όπου τηλεοπτικά τα μεταφυσικά σενάρια βγαλμένα από άλλες εποχές τονίζουν το στοιχείο του φανταστικού, το House of Cards καταφέρνει με άκρως ρεαλιστικό τρόπο να μας βάλει στο πετσί του ρόλου του Κέβιν Σπέισι, και της προσπάθειας του να ανέβει σταδιακά τα επίπεδα της πολιτικής πυραμίδας, μέχρι να φτάσει στην κορυφή της "τροφικής αλυσίδας" και να πάρει στα χέρια του την προεδρία των ΗΠΑ. Διότι όσο και αν μας συναρπάζουν οι δράκοι της Καλίσι στο Game of Thrones, όσο και αν έχεις συνηθίσει στη θέα των ζωντανών-νεκρών με την παρέα των επιζώντων του Walking Dead, το House of Cards έρχεται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια να μας δείξει, αν όχι το συνολικό πλαίσιο, τουλάχιστον μια καλή πτυχή του τι μπορεί να συμβαίνει σε πολιτικό επίπεδο κάτω από το τραπέζι ή πίσω από τις κουρτίνες, όταν τα φώτα σβήνουν. Κάτι που έχει παραδεχθεί στο παρελθόν και ο τέως πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, πιθανώς βλέποντας τα ερωτικά "σκάνδαλα" του Άντεργουντ με την νεαρή, ελκυστική δημοσιογράφο Ζόι Μπαρνς, που την υποδύεται η Κέιτ Μάρα (ως την νεότερη, πιο μοντέρνα έκδοση της Μόνικα Λεβίνσκι…) 

Γενικά, ως πολιτική προσωπικότητα, ο Φρανκ Άντεργουντ έχει όλα αυτά που τον κάνουν σαδιστικά αγαπητό στο κοινό του, με πρώτο και χαρακτηριστικότερο όλων τον τρόπο που γυρνάει στην κάμερα, σε έναν υποθετικό διάλογο προς όλους εμάς που τον βλέπουμε στην οθόνη μας, έστω και αν αποδεικνύει ενίοτε, με ξεκάθαρα μακιαβελικό τρόπο, ότι οι ηθικοί φραγμοί δεν προλαβαίνουν καν να βάλουν «στοπ» στις κάθε είδους αμφίβολες πράξεις του. Είτε χρειάζεται να "βγάλει" απ’ την μέση κάποιον δικό του (λέγε με Πίτερ Ρούσο), ώστε να περιορίσει τις όποιες "διαρροές" και το πολιτικό κόστος κάποιας απόφασης, ή ακόμα και να χτυπήσει κάποιον αντίπαλο του καίρια, με σκοπό να του δημιουργήσει το ανάλογο πλήγμα. Και στην τετραετή πορεία του, από απλούς δημοσιογράφους μέχρι μεγάλα πολιτικά "κεφάλια", μόνο λίγους δεν έχει βρει.

Για να σχηματιστεί βέβαια αυτή η περσόνα, στο πρόσωπο του Άντεργουντ έχουν συγκεντρωθεί – ηθελημένα; - χαρακτηριστικά ή ιδιότητες που έφεραν παλαιότεροι πρόεδροι των ΗΠΑ. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν πως η προέλευση του Άντεργουντ από μια μικρή, φτωχή περιοχή του Αμερικανικού Νότου, ταιριάζει με αυτή του Λίντον Τζόνσον, ενώ έχει φροντίσει κατά καιρούς να κάνει τις "ατασθαλίες" του σε επίπεδο προσωπικών δεδομένων, παρακολούθησης κόσμου, αλλά και να κατηγορείται πως έχει "στενές", ελεγχόμενες (λόγω Ζόι) επαφές με τον Τύπο. Όλα αυτά θυμίζουν αρκετά το πολιτικό σκάνδαλο "Watergate", όπου τάραξε την Αμερική στα 70s και αποτέλεσε και τον πολιτικό θανάτου τότε του Ρίτσαρντ Νίξον (βέβαια ο Φρανκ δεν «μασάει» από κάτι τέτοια…). Στα "κλου" της υπόθεσης δεν θα μπορούσε να λείπει και η απόπειρα δολοφονίας του, κάτι που έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν, με χαρακτηριστικές τις περιπτώσεις των προέδρων Κένεντι (1963), Ρούσβελτ (1914) και Λίνκολν, αν θέλουμε να πάμε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. 

Στο πλευρό του όμως βρίσκεται, πέρα από τον πιστό του συνεργάτη (και ίνδαλμα για κάθε απόφοιτο πολιτικών επιστημών) Ντάγκ Στάμπερ, καθώς και η πανέμορφη και συνάμα δυναμική γυναίκα του, Κλερ Άντεργουντ (Ρόμπιν Ράιτ), για να επιβεβαιώσει το ρητό πως πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα κρύβεται και η παρουσία μας δυναμικής γυναίκας. Παρότι η σχέση τους δοκιμάζεται καθημερινά, από την στιγμή που στο ζευγάρι σε καμία εκ των δυο πλευρών δεν λείπουν οι βλέψεις και οι φιλοδοξίες, παρά τους καυγάδες τους, αμφότεροι καταλαβαίνουν πως έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο στον σκληρό κόσμο του πολιτικού στίβου για να επιβιώσουν.

Κάτι βέβαια αναμενόμενο, όταν πρόκειται ο ίδιος να ανέβει βήμα-βήμα τα σκαλιά της πολιτικής πυραμίδας στις ΗΠΑ, ανάμεσα σε αντικρουόμενα (ανάλογα την πολιτική παράταξη και την εκλογική περιφέρεια) συμφέροντα, τα λόμπι που επηρεάζουν εν πολλοίς καταστάσεις και πολιτικές αποφάσεις στην Αμερική, μα πρωτίστως τους πολιτικούς του αντίπαλους. Εκτός από το εσωτερικό "μέτωπο" που έχει να διαχειριστεί ο Φρανκ, όπου η Γερουσία ή η Βουλή των Αντιπροσώπων μπορούν να του "φρενάρουν" συχνά-πυκνά τις προτάσεις του για κάθε είδους νομοσχέδια (όπως το "America Works", ή αν θυμηθούμε και το "ObamaCare" του τέως προέδρου των ΗΠΑ), χωρίς να απουσιάζουν οι νύξεις στο τρομοκρατικό σκέλος ανά τον κόσμο, οι κακές σχέσεις με την Ρωσία, και όλα αυτά που δίνουν έναν έξτρα τόνο ρεαλισμού στη σειρά. 

Σε ένα υποθετικό πλαίσιο, πλασμένο από την Netflix, σαν άλλος Ντόναλντ Τραμπ, ο Άντεργουντ θα επιδιώξει στον 5ο κύκλο την εκλογή του, η οποία πάντως, όπως μας είχε δείξει ως "πρόγευση" και ο 4ος κύκλος της σειράς, μόνο εύκολη δεν πρόκειται να είναι…

"Οι πολίτες των ΗΠΑ δεν ξέρουν τι είναι καλό για αυτούς. Εγώ ξέρω. Ξέρω ακριβώς τι χρειάζονται. Εκείνοι είναι σαν μικρά παιδιά που πρέπει να τα προσέχουμε μην χώσουν τα βρώμικα δάχτυλά τους μέσα στο στόμα τους. Που πρέπει να τους μάθουμε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Να τους πούμε τι αισθάνονται και τι θέλουν. Να τους διδάξουμε να δαμάζουν τα πιο άγρια όνειρά τους και να αντιμετωπίζουν τους χειρότερους φόβους τους. Ευτυχώς για αυτούς έχουν εμένα. Έχουν εσένα. Τους Άντεργουντ". 

Αυτό έλειπε, να διαφωνήσουμε μαζί του…

Χρήστος Γραβιάς