Και στο μέλλον θα ξανακερδίζουν οι Γερμανοί!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Το αν τους γουστάρεις ή όχι, μάλλον είναι αδιάφορο. Ανέκαθεν υπήρχαν εθνικές ομάδες αλλά – κυρίως – ποδοσφαιρικές φουρνιές που σε συνέδεαν κάπως περισσότερα με μια συγκεκριμένη χώρα ποδοσφαιρικά. Στη Γερμανία αυτό απαραίτητα δεν συμβαίνει, εκτός και αν είσαι φανατικός υποστηρικτής κάποιας ομάδας της Μπουντεσλίγκα. Βέβαια, το… έξωθεν πλαίσιο, με τις εκάστοτε πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, δεν περνά απαρατήρητο, γιατί παίζει και αυτό το ρόλο του. Αν όμως, όπου βλέπεις την άσπρη φανέλα της εθνικής Γερμανίας, δεν την συνδέεις παράλληλα με την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε, μπορείς άνετα να την παραδεχθείς… 

Για ακόμα μια φορά, τα "πάντσερ" έφτασαν σε έναν τελικό και σε μια κατάκτηση τροπαίου, έστω και αν αυτό είναι το… ταπεινό ποδοσφαιρικά Κύπελλο Συνομοσπονδιών κόντρα στη Χιλή (1-0) χθες. Ουσιαστικά, το "ορεκτικό" για το Παγκόσμιο Κύπελλο σε έναν χρόνο από τώρα. Η είδηση ωστόσο δεν είναι η κατάκτηση. Είναι το πώς αυτή ήρθε, επί της ουσίας όχι με την κανονική της ομάδα, αφού όλα τα μεγάλα ονόματα βρήκαν την ευκαιρία για να ξεκουραστούν φέτος, αλλά με τα… τρίτα, και με τον Γιόακιμ Λεβ να δίνει το χρίσμα σε αρκετούς νεαρούς παίκτες, ώστε να τους δοκιμάσει σε πλέον απαιτητικές συνθήκες και όχι απλά σε προκριματικούς αγώνες με διαδικαστικού τύπου ματς κόντρα σε αντιπάλους όπως πχ το Αζερμπαϊτζάν ή το Σαν Μαρίνο. 

Mε Βέρνερ, Γκορέτσκα, Στιντλ, Γιουνές, Μπραντ, Κίμιχ. Χωρίς Οζίλ, Μίλερ, Κεντίρα, Μπόατεγκ και λοιπούς, καταφέρνοντας ωστόσο να παραμείνουν άκρως ανταγωνιστικοί. Οι Γερμανοί συνεχίζουν εμπράκτως αυτό που ξεκίνησαν μετά το 2000, όταν τα αποτελέσματα της... γέρικης εθνικής τους ομάδας σε μια ακόμα διοργάνωση κρίνονταν το λιγότερο τραγικά, για να ακολουθήσει μια ολοκληρωτική ανοικοδόμηση των εθνικών τους ομάδων, αλλά και της "αναγέννησης" των συλλόγων τους μέσα από την ανάδειξη ταλέντων και την μετέπειτα μετατροπή τους σε έτοιμους ποδοσφαιριστές. Το μεγάλο "παιδομάζωμα" στις αρχές της τρέχουσας χιλιετίας, σε συνδυασμό με την στελέχη των εθνικών κατηγοριών με ανθρώπους εξειδικευμένους και με διπλώματα από την UEFA, αλλά παράλληλα (γιατί πλέον δεν τίθεται και εκτός κουβέντας), την "διοχέτευση" των παιδιών από τους μετανάστες δεύτερης ή τρίτης γενιάς στη Γερμανία, συνέβαλαν σταδιακά στο να αρχίζουν να "βγαίνουν" πλέον όλο και περισσότεροι παίκτες στα γερμανικά γήπεδα. 

Το πλάνο ακολουθήθηκε πιστά, ακόμα και όταν θετικά σημάδια προέκυπταν απροσδόκητα (όπως με την πορεία στον τελικό του Μουντιάλ του 2002), ή στραπάτσα συνέχιζαν να υπάρχουν (όπως ο πρόωρος αποκλεισμός στο Euro του 2004), έχοντας ως απόλυτο στόχο στο χρονοδιάγραμμα τους την κατάκτηση εκ νέου της κορυφής. Μπορεί αυτή να μην ήρθε το 2010, αλλά η ποδοσφαιρική συνέπεια και υπομονή ανταμείβεται, όπως φάνηκε και στα γήπεδα της Βραζιλίας τρία χρόνια πριν.

Εκτός από το Συνομοσπονδιών, βλέπεις παράλληλα και λίγες μέρες πριν, την εθνική ομάδα των Γερμανών κάτω των 21 να κατακτά την αντίστοιχη κορυφή της Ευρώπης, απέναντι τους εξίσου ταλαντούχους Ισπανούς, και συνειδητοποιείς ό,τι για αυτούς, σε αντίθεση με αρκετές εθνικές ομάδες ανά τον κόσμο, η επιτυχία δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της εκάστοτε χαρισματικής φουρνιάς. Ακόμα και αν υπάρχει ταλέντο, όπως συμβαίνει στο ίδιο επίπεδο μόνο σε Γαλλία και Ισπανία ανά την Ευρώπη, ή τουλάχιστον όσο υπάρχει, αυτό θα βρίσκεται σε απόλυτη εναρμόνιση με την σκληρή δουλειά που γίνεται ανά την Γερμανία. Αυτή θα διασφαλίζει με τη σειρά της και τις επιτυχίες μέσα στο χρόνο, όταν όλοι οι υπόλοιποι, Ιταλοί, Ολλανδοί, Άγγλοι, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις θα "ψάχνουν" να βρουν τα δικά τους πατήματα και να αναρωτιούνται τι τους φταίει και μένουν μακριά απ' τις επιτυχίες. 

Το ότι καταφέρνουν εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον να είναι σε τελικούς, ή έστω να τους.... γυροφέρνουν, μόνο λίγο δεν είναι: ημιτελικά Μουντιάλ 2006, τελικός Euro 2008, ημιτελικά τόσο στο Μουντιάλ του 2010 όσο και στο Ευρωπαϊκό του 2012, κορυφή το 2014, ημιτελικός πέρυσι στη Γαλλία, κορυφή και φέτος.

Με μια πλήρη λοιπόν εθνική Γερμανίας, και τον βασικό της κορμό διαθέσιμο, παράλληλα με κάποια νέα παιδιά που θα τον στελεχώνουν, αμφιβάλει κανείς πως η Γερμανία θα ξεκινήσει του χρόνου, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, από θέση ισχύος σε αντίθεση με τους υπόλοιπους; Αν μη τι άλλο, το στόιχημα είναι μεγάλο, τόσο για το back-to-back που έχει να συμβεί από την Βραζιλία του '62, όσο και από την... κατάρα που διέπει, από το 1992 και μετά, αυτούς που "σηκώνουν" το Συνομοσπονδιών αλλά τα "χαλάνε" στο μεγάλο ραντεβού ένα χρόνο μετά..

Χρήστος Γραβιάς