Μια ψυχρή κριτική στον νέο δίσκο των U2

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Κυκλοφόρησε κι επίσημα σήμερα ο νέος δίσκος των U2 με τίτλο "Songs Of Experience", που έρχεται να "κουμπώσει" στο "Songs Of Innocence" του 2014, καθώς εν πολλοίς αποτελεί τη συνέχεια αυτού. Ομολογώ βέβαια ότι τα τραγούδια βρέθηκαν σε ψηφιακή μορφή στον υπολογιστή μου περίπου μία εβδομάδα πριν, επομένως είχα ήδη χτίσει μία ολοκληρωμένη άποψη σχετικά με το 14ο άλμπουμ στην ιστορία του συγκροτήματος.

Για έναν groupie όπως ο γράφων, που όχι μόνο έχει ακούσει τα πάντα, αλλά στα 24 του τους έχει δει live εις τριπλούν, ταξιδεύοντας τις δύο στο εξωτερικό, το "Songs Of Experience" αντικειμενικά δεν καλύπτει τις απαιτήσεις που μπορεί ένας τέτοιος fan να έχει από την ιρλανδική μπάντα. Σκληρό να το λες, αλλά σοφό να μην κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα και να μην προσπαθείς να ωραιοποιήσεις μία κατάσταση.

Δεν είναι ένα άλμπουμ το οποίο θεωρώ πως δεν ακούγεται. Είναι όμως ένα άλμπουμ που δεν αντικατοπτρίζει το επίπεδο και το μέγεθος των U2 και είμαι βέβαιος ότι αν στις ημέρες της δεκαετίας του '80 γύριζες και τους έλεγες ότι "αυτό το άλμπουμ θα το γράψετε εσείς" ή θα γελούσαν μαζί σου ή θα ντρέπονταν.

Το "Songs Of Experience" έδειξε τα διαπιστευτήριά του περί τα τέλη Αυγούστου του 2016, όταν το remix του DJ Kygo στο Μπέργκεν της Νορβηγίας παρουσίασε το "You 're The Best Thing About Me", που ναι μεν ακούστηκε εν μέσω "ντάπα-ντούπα" ωστόσο μπορούσες να εκτιμήσεις τον ρυθμό του και να έχεις μια πρώτη εικόνα. Ακουγόταν ευχάριστο και περίμενες τη studio version για να κρίνεις. Δεν ενθουσιάστηκα, μα ανέμενα.

Εκεί όπου οι προσδοκίες μου εκτοξεύθηκαν στα ουράνια και πιστεύω κάθε αληθινού fan των U2 ήταν όταν στο πρώτο show της περιοδείας του Joshua Tree φέτος, στο Vancouver, "έκλεισαν" με το "The Little Things That Give You Away". Πρόκειται για ένα υπέροχο κομμάτι το οποίο αποτελεί τη συνάντηση του Bono με τον παλιό του εαυτό, με τον δεύτερο να ζητά εξηγήσεις για τη χαμένη αθωότητα του τραγουδιστή. Ο τρόπος που το τραγούδι κυμαίνεται μελωδικά και κορυφώνεται σε διάρκεια 5 λεπτών είναι πραγματικά πανέμορφος και αισθάνομαι τυχερός που το άκουσα live στη Ρώμη το περασμένο καλοκαίρι. Αποτελεί ουσιαστικά ένα μουσικό "ηφαίστειο" το οποίο στην αρχή είναι ήρεμο, στη συνέχεια αρχίζει να τρίζει και έπειτα εκρήγνυται για να βγάλει έναν πολύ καλό U2 ήχο.

Οι προσδοκίες όμως "κόλλησαν" εκεί. Ακολούθησαν τέσσερα singles που μόνο U2 δεν θυμίζουν στον ήχο τους. Το "Blackout" που δυστυχώς δεν... ακούγεται, το παντελώς αδιάφορο "Get Out On Your Own Way", το "American Soul" που κερδίζει πανηγυρικά τον τίτλο του χειρότερου τραγουδιού στην ιστορία των U2 (κλάσεις κατώτερο από το "Get On Your Boots"), και το "You 're The Best Thing About Me" που έστω κι αν τείνει περισσότερο στην ποπ, ακούγεται ευχάριστα και έχει ωραία έμπνευση (τη γυναίκα του Bono). Ομολογώ βέβαια ότι η unplugged version που ακούστηκε live στο San Diego τον Σεπτέμβρη και κυκλοφόρησε λίγο αργότερα στο Spotify είναι πολύ προτιμότερη και δίνει ομορφιά στο τραγούδι.

Πάμε και στα φρέσκα-φρέσκα. Ομολογώ ότι το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "Love Is All We Have Left", που είναι πολύ ατμοσφαιρικό, μου αρέσει έως και αρκετά. Η φωνή του Bono και στη συνέχεια του Edge είναι το επίκεντρο της νέας "κόντρας" παλιού-νέου εαυτού που μαρτυρούν οι στίχοι. Το τραγούδι αυτό "δουλευόταν" ήδη από το 2006 (!), υπήρχε ενδεχόμενο να συμπεριληφθεί στο "No Line On The Horizon" αλλά προωθήθηκε τελικά για το "Songs Of Experience".

Το "Lights Of Home" θυμίζει περισσότερο Kasabian, τους οποίους ναι μεν σέβομαι, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα τους U2. Ακολουθεί το "Summer Of Love" το οποίο θα ταίριαζε καλύτερα σε καλλιτέχνες της κατηγορίας του Ed Sheeran, ενώ θα αφήσω ασχολίαστες τις "πινελιές" της Lady Gaga (αν και η δουλεία της Lykkie Li στο "Troubles" το 2014 έδωσε άλλη γοητεία στο τραγούδι).

Αναφορικά με το "Red Flag Day", ο τίτλος και οι εμπνευσμένοι από την κρίση των Σύριων προσφύγων στην Ευρώπη στίχοι θα μπορούσαν κάλλιστα να φτιάξουν ένα τραγούδι αντάξιο της ιστορίας των U2. Μελωδικά όμως το πράγμα δεν πήγε όσο καλά άξιζε και το κομμάτι θα ξεχαστεί άμεσα. Παράλληλα, το "Showman (Little More Better)" είναι υπερβολικά χαρωπό σε σημείο που θυμίζει Beatles. Ακούγεται, αλλά δεν είναι κομμάτι που θα μείνει.

Το "Landlady" είναι από τα τραγούδια του δίσκου που διασώζονται. Το θεωρώ ενδιαφέρον ενώ έχει και πάλι πηγή έμπνευσης τη σύζυγο του Bono. Το "Love Is Bigger Than Anything In Its Way" θα μπορούσε σαν ρυθμός να αποτελεί χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Κακό δεν θα το χαρακτήριζα, ούτε βέβαια και κάτι σπουδαίο. Το "13 (There Is A Light)" ρίχνει έναν όμορφο επίλογο στον δίσκο, χωρίς να αποτελεί κάτι εντελώς καινούργιο, καθώς είναι ένα remake του μαγικού "Song For Someone" από το "Songs Of Innocence".

Το καλύτερο του δίσκου "κρύβεται" στην deluxe έκδοσή του. Οι U2, για κάποιον δικό τους και αδιευκρίνιστο λόγο, άφησαν εκτός "Songs Of Experience" το "Book Of Your Heart" που είναι ήταν ως bonus track η... kinder έκπληξη. Ομολογώ ότι μαγεύτηκα μόλις το άκουσα, ιδιαίτερα προς το τέλος του κομματιού. Η μουσική, ο ρυθμός και η φωνή του Bono θυμίζουν τους U2 της εποχής "Passengers" (1995) ή τις αρχές της χιλιετίας με κομμάτια όπως το "Ground Beneath Her Feet" ή το "Your Blue Room". Δεν θα δίσταζα να ποντάρω ότι το τραγούδι αυτό βρίσκεται ανάμεσα σε πολλά unreleased κομμάτια που οι ίδιοι οι Ιρλανδοί έχουν αδικήσει.

Συνοπτικά:

Τι μου άρεσε: The Little Things That Give You Away, Book Of Your Heart, Love Is All We Have Left, Landlady, 13 (There Is A Light)

Τι μου ήταν ευχάριστο, αλλά δεν τρελάθηκα: You 're The Best Thing About Me, Love Is Bigger Than Anything In Its Way, Red Flag Day (καθαρά στιχουργικά)

Τι μου πέρασε αδιάφορο: The Showman (Little More Better), Summer Of Love, Lights Of Home, Get Out On Your Own Way

Τι δεν μου άρεσε καθόλου: Blackout, American Soul

Όλα όσα αναφέρθηκαν αποτελούν καθαρά προσωπική άποψη, χωρίς φυσικά αυτό να την καθιστά και απόλυτα σωστή. Διαβάζοντας εδώ και μέρες τις απόψεις των φίλων των U2 στα forums και στα social media εκλαμβάνω ότι οι περισσότεροι μάλλον δεν θα πολυσυμφωνήσουν με εμένα. Ωστόσο θα ήθελα να τους προκαλέσω να θέσουν το συγκεκριμένο άλμπουμ σε αντιπαραβολή με δίσκους όπως το "No Line On The Horizon" (δεν πάω καν στα παλιά έπη τύπου "Joshua Tree" και "Unforgettable Fire").

Αυτό που παρατηρώ είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι των U2 έχουν μάθει πλέον να συμβιβάζονται με απλά ευχάριστα τραγούδια. Έχουν ρίξει δηλαδή τις απαιτήσεις τους από ένα συγκρότημα από το οποίο δεν δικαιολογείται να μην έχεις απαιτήσεις. Την ίδια στιγμή, στην παγκόσμια βιομηχανία της ροκ υπάρχουν καλλιτέχνες παρόμοιου βεληνεκούς και ζωής με τους U2 που εξακολουθούν να βγάζουν ποιοτικά τραγούδια.

Είναι αλήθεια ότι κομμάτια όπως το "One", το "With Or Without You" κ.ο.κ. γράφονται μία φορά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα έπη σταματούν. Οι U2 διαθέτουν ίσως τον μεγαλύτερο στιχουργό των τελευταίων 40 ετών και μουσικούς που μπορούν να συνθέσουν ακόμη και σήμερα τέτοια κομμάτια. Όχι άλλο ραδιόφωνο!

Ένας φίλος μου είχε πει κάποια στιγμή (και είναι αλήθεια) πως "και τον τηλεφωνικό κατάλογο να τραγουδήσει ο Bono, σε κάθε fan των U2 θα αρέσει". Ναι, η φωνή του Bono είναι η φωνή του Bono. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να μας γοητεύει σε ακραίο σημείο και να μας "τυφλώνει" από την πραγματικότητα.

Αντικειμενικά, το "American Soul", το "Blackout" και πολλά ακόμη από το "Songs Of Experience", αν είχαν βγει από μία άλλη rock μπάντα, κανένας fan των U2 δεν θα καθόταν ποτέ να τα ακούσει. Και η κριτική στο συγκρότημα είναι η μόνη που μπορεί να τους αποτρέψει από την μουσική τακτική που ακολουθούν, η οποία δυστυχώς τους εκθέτει.

Λίγοι, πάντως, είναι αυτοί που καταλαβαίνουν πως το γεγονός ότι το "Beautiful Day" αποτελεί το κατά κόσμον σήμα κατατεθέν των U2, πολύ περισσότερο τους προσβάλλει παρά τους γοητεύει...

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20