Πριν ρίξεις το δελτίο σου, σκέψου λίγο κι αυτό!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ 

Ας συλλάβουμε μία εικόνα. Ένας άνδρας μπαίνει αίφνης σ’ ένα πρακτορείο και παίζει άσσο την Γκιμαράες με τη Μαρίτιμο, «Χ» τη Μπόχουμ με την Μπίλεφελντ, over τη Θέλτα με την Μπέτις, άντε και διπλό ημίχρονο - άσσο τελικό τα Τρίκαλα με την Αναγέννηση Καρδίτσας. Βγαίνοντας, με το δελτίο στο χέρι, νιώθει ξεχωριστός. Αναζητώντας την επιβεβαίωση του ότι, τάχα, είναι γνώστης του αντικειμένου. Ναι, λοιπόν, τζογάρει. Αλλά στην πραγματικότητα, η εν λόγω διαδικασία έχει κάποιο νόημα; 

Εκεί έξω, σε κάθε μικρή ή μεγάλη γειτονιά, υπάρχουν άνθρωποι που είναι παθολογικά ερωτευμένοι με το ποδόσφαιρο. Με το άθλημα, δηλαδή, που αποτελεί κοινό παρονομαστή, κοινό ενδιαφέρον και πόλο έλξης ατόμων με διαφορετική κουλτούρα, χρώμα ή κοινωνική τάξη. Εκεί έξω, υπάρχουν κι εκείνοι που ζουν για πράγματα πέρα και άνω του στοιχήματος. Ζουν για το αγνό συναίσθημα του πάθους, την ένταση, το κλάμα και τη χαρά! Γι’ αυτό το απρόσμενο συναίσθημα, που μία φάση, ένα δοκάρι ή μία στραβοκλωτσιά, είναι ικανή να σε πάει στα σύννεφα. Είτε στα τάρταρα βεβαίως. 

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Το αγκάλιασαν, το δημιούργησαν και το λάτρεψαν άνθρωποι που ήθελαν να παίξουν. Απλά να παίξουν! Που θυσίαζαν τις κάλτσες τους και τα ρούχα τους για μία αυτοσχέδια μπάλα. Αυτό το άθλημα γεννήθηκε... δύσκολα. Στις λάσπες, στα χιόνια, στα χώματα, στις πλατείες, στις αλάνες. Πολιτικοποιήθηκε, κοινωνικοποιήθηκε, μπήκε στα σαλόνια και μαζί του, μεγάλωσε εξίσου κάθε λάτρης του! Αυτός, ο οποίος λερώθηκε, έπεσε, σηκώθηκε, πανηγύρισε κι έκλαψε. 

Στη διάρκεια των ετών το ποδόσφαιρο αγκάλιασε τους πάντες, γινόμενο το Νο. 1 σπορ παγκοσμίως. Μα τώρα το ίδιο το άθλημα, αν μπορούσε, θα έκλαιγε. Θα έκλαιγε επειδή ζούμε στην εποχή όπου οι φωνές για στημένους αγώνες, στημένους παίχτες, στημένα κόρνερ και στημένα τρόπαια, κατακλύζουν όλο και συχνότερα την επικαιρότητα. Το στοίχημα, έχει συμβάλλει τα μέγιστα σ΄αυτή τη διαφθορά. Ένας βιομηχανικός κολοσσός που τροφοδοτεί ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα, ρουφώντας τα χρήματα του καθενός, έχει διογκωθεί με ρυθμούς... φρενήρεις. Φτάνοντας στο να μετατρέψει τον αθλητισμό, τελικά, σε υποχείριο του. 

Αυτό που αγαπάνε οι περισσότεροι, χάνεται. Έχει ήδη διαβρωθεί από την στιγμή που εισήχθη σ’ αυτό το στοίχημα. Δηλαδή το κέρδος. Αυτό που "χαλάει" το μυαλό. Φανταστείτε πόσο διαφορετικό είναι να πανηγυρίζει κανείς ένα γκολ γιατί απλά το έβαλε η ομάδα του και πως, αντίστοιχα, είναι να ουρλιάζει διότι ένα τέρμα ενδέχεται να του δώσει λεφτά! Που πήγε το συναίσθημα; 

Τα χρήματα είναι καλά, αλλά παραμένουν χαρτιά. Το γκολ όμως που σε κράτησε κατηγορία ή που σου χάρισε το πρωτάθλημα, δεν θα το ξεχάσει κανείς ποτέ. Είναι μία πληρωμή που θα την θυμάσαι για χρόνια. Ίσως και για όλη σου τη ζωή. Κι αυτήν την πληρώθηκες, κι ας μην το καταλαβαίνεις. Με χαρά, χαμόγελο, τρέλα, καζούρα στον κολλητό, κλεισμένη φωνή και ταχυπαλμία. Αυτό είναι που χάνεται. Ρομαντική άποψη; Ενδεχομένως! Αλλά σε μία εποχή με τόσο σκληρή καθημερινότητα, λίγος ρομαντισμός δεν βλάπτει... 

Λεωνίδας Καλογεράς